«Τα τραγούδια μιλάνε και συχνά μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο τα βιώματά μας∙ με τον μουσικό, μοναδικό τους τρόπο εμπνέουν τον κόσμο να χαθεί στις νότες και τις ιστορίες τους». Η πιο πρόσφατη μουσική ιστορία του Λεωνίδα Μαριδάκη μόλις κυκλοφόρησε! Πηγή έμπνευσης; Η ίδια του η ζωή και τα “Δίδυμα (σαν) σκουλαρίκια” του.
Με αφορμή την κυκλοφορία της καινούριας του δουλειάς που έχει τίτλο “Δίδυμα σαν σκουλαρίκια”, κουβεντιάσαμε με τον Χανιώτη τραγουδοποιό στις “Διαδρομές” για τη νοσταλγία που κρύβεται στις νέες μελωδίες του, για την έμπνευση που μεταπηδά από την προσωπική στην επαγγελματική ζωή αλλά και τα νέα του… καθήκοντα ως πατέρα.
“Δίδυμα σαν σκουλαρίκια”. Πηγή έμπνευσης υποθέτουμε πως είναι τα δίδυμα που ήρθαν στη ζωή σας;
Είναι μια ισχυρή πηγή έμπνευσης η γονεϊκότητα για μένα. Είναι σαν ένα κύμα που έρχεται και σαρώνει βεβαιότητες και απαντήσεις και θέτει νέα ερωτήματα που μπορεί να πάνε κάποιον παρακάτω. Έτσι τουλάχιστον το ένιωσα εγώ. Ο δίσκος “Δίδυμα σαν σκουλαρίκια” που μόλις κυκλοφόρησε έχει την ιδιαιτερότητα ότι είναι η πρώτη δουλειά μου στην οποία συνεργάζομαι με έναν μόνο στιχουργό, τον Δημήτρη Λέντζο, με τον οποίο προέκυψε μια εξαιρετική δημιουργική “χημεία”. Μου έστελνε έναν-έναν τους στίχους των τραγουδιών και τού επέστρεφα μέσα σε λίγες μέρες ένα ντέμο με ολοκληρωμένο το κάθε τραγούδι. Γράψαμε “τραγούδια τραγουδένια” που λέει κι εκείνος, δηλαδή τραγούδια που είναι γραμμένα για να τραγουδηθούν. Το ίδιο έγινε και με το ομότιτλο τραγούδι, τους στίχους του οποίου μου έστειλε λίγο πριν μάθω ότι θα αποκτήσουμε δίδυμα. Αυτό είχε την πλάκα του, έμοιαζε σαν προφητεία… Η καλή φίλη Κάτια Γέρου, όταν της το αφηγήθηκα αυτό μου είπε: “Πες του να προσέχει τι δίνει που!”. Πέθανα στα γέλια.
Το τέταρτο άλμπουμ μοιάζει ακόμη πιο προσωπικό με περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας να ξεδιπλώνονται μουσικά. Πόσο πολύ επηρεάζει η προσωπική σου ζωή την επαγγελματική τελικά; Μπλέκονται συχνά;
Στα καλλιτεχνικά συμβαίνει πολλές φορές αυτό. Να περνάνε τα βιώματα ή οι προσωπικές αγωνίες κάποιου δημιουργού στην τέχνη του. Δεν είναι απαραίτητο αλλά όταν συμβαίνει νομίζω πως είναι για καλό, γιατί όταν συνδέεις τα λόγια που εκφράζεις με ένα προσωπικό βίωμα, αυτά είναι πιο ειλικρινή. Παρόλα αυτά νομίζω πως περισσότερο συμβαίνει το ανάποδο: η επαγγελματική ζωή επηρεάζει την προσωπική ζωή. Εγώ λόγου χάρη την γυναίκα μου την γνώρισα με αφορμή μια συνέντευξη που μου έκανε ως ραδιοφωνική παραγωγός. Και κάναμε παιδιά, γράψαμε τραγούδια… Ορίστε λοιπόν ένα παράδειγμα πως μπορούν να μπλεχτούν όλα αυτά.
Στο ομότιτλο τραγούδι τα δίδυμα πρωταγωνίστησαν και στο βιντεοκλίπ που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για τα ίδια πρώτα από όλα και για εσένα που τα είδες να παίζουν… τον εαυτό τους;
Έχω τις καλύτερες μνήμες από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ “Δίδυμα σαν σκουλαρίκια”. Περάσαμε καταπληκτικά και η συνεργασία μου με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Καλαϊτζή ήταν για άλλη μια φορά εμπνευσμένη και άψογη. Όλοι όσοι συμμετείχαν και βοήθησαν σε αυτό το έκαναν με κέφι και γενναιοδωρία. Για τον Μάρκο και την Στέλλα, τα δίδυμα, ήταν μια όμορφη εμπειρία. Το ευχαριστήθηκαν και το βρήκαν πολύ ενδιαφέρον νομίζω. Άσε που τώρα παρακολουθούν το βιντεοκλίπ και τραγουδάνε και το τραγούδι από την αρχή μέχρι το τέλος. Και δεν είναι ούτε τριών χρονών ακόμα. Πολύ τρυφερό για μας όλο αυτό φυσικά. Το πιο σημαντικό είναι πάντως πως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έχει βγει όπως πρέπει και λειτούργησαν οι ιδέες που είχαμε, προσφέροντας στον κόσμο ένα απολαυστικό βιντεοκλίπ που στηρίζει ένα από τα καλά τραγούδια του δίσκου.
Ήχος ρυθμικός μα και νοσταλγικός πολλές φορές με μια ευχάριστη μελωδικότητα απλώνονται στον δίσκο. Ξεχωρίζεις κάποιο από τα 9 τραγούδια του άλμπουμ και γιατί;
Στο άλμπουμ κυριαρχεί το ακορντεόν, το βιμπραντονεόν, το τρομπόνι. Ίσως και για πρώτη φορά έχω χρησιμοποιήσει μπουζούκι σε δουλειά μου, μάλιστα τα μπουζούκια τα έχει παίξει ο Παναγιώτης Καρνέζης, από τους ξεχωριστούς μουσικούς της πόλης μας. Σε αυτά τα όργανα και στις ίδιες τις φόρμες των τραγουδιών οφείλεται η νοσταλγικότητα και η ο ρυθμικός ήχος που παρατήρησες. Τώρα… δύσκολο να ξεχωρίσω τραγούδια. Αν πρέπει όμως να το κάνω, πιστεύω πως το ομότιτλο “Δίδυμα σαν σκουλαρίκια”, το ντουέτο μου με το Σταύρο Σιόλα “Γεμάτος με το τίποτα” και το “Ο γύρος του θανάτου” αντιπροσωπεύουν με έναν όμορφο τρόπο τη δουλειά.
Μοντέρνο έντεχνο, σύγχρονη ελληνική μουσική, folk, έθνικ κ.λπ. αποτελούν ταμπέλες για εσένα; Ποια είναι η δική σου σφραγίδα-ταυτότητα;
Έχω διάφορες επιρροές νομίζω από μουσικές και τραγούδια που αγαπάω ή που περιέχω… ναι, σε όλες αυτές τις ταμπέλες που αναφέρεις παραπάνω βρίσκω κάτι από τη μουσική μου. Πάντως το σημαντικό είναι να μιλάνε τα τραγούδια και να έχουν λόγο ύπαρξης παρά το να κατατάσσονται εύκολα σε ένα είδος.
Ποια ήταν η τελευταία αφορμή για τη δημιουργία ενός τραγουδιού, μιας μουσικής ή ενός στίχου σου;
Η αφορμή και η έμπνευση σε δύο νέα σινγκλ που γράψαμε πολύ πρόσφατα με τη Νικόλ Κατσάνη ήταν οι ίδιες οι φωνές των τραγουδιστών. Τα γράψαμε για τις φωνές του Νίκου Καρακαλπάκη, με τον οποίο ήδη έχουμε κάνει μια συνεργασία με το τραγούδι “Διπλός καφές” και της πρωτοεμφανιζόμενης στη δισκογραφία Γεωργίας Δρακάκη, που τραγουδάει φέτος στο πλευρό του Βασίλη Λέκκα στην μουσική σκηνή “Χαμάμ”. Ένα ερέθισμα μας έδωσε ακόμα και η προσωπικότητα των ερμηνευτών. Είδες, η έμπνευση μπορεί να κρύβεται παντού.
Έχεις πει ότι τα Χανιά είναι ο τόπος έμπνευσης σου. Αποτελούν συχνά το μουσικό σου “φόντο”;
Τα Χανιά για εμένα είναι μια πόλη μαγική. Έχω μεγαλώσει στα Χανιά, με συνδέουν πάρα πολλά με την πόλη, με το απίστευτο φυσικό περιβάλλον της αλλά έχω εδώ και πολλούς-πολλούς κοντινούς μου ανθρώπους. Αντλώ απόλαυση από τα Χανιά και προσπαθώ να τα επισκέπτομαι όσο περισσότερο μπορώ.
Τι έχουμε να ακούσουμε από εσένα στο άμεσο μέλλον; Ετοιμάζεις κάτι νέο μουσικό που θες να μοιραστείς μαζί μας;
Καταρχήν την ζωντανή παρουσίαση του νέου άλμπουμ μετά τις γιορτές στην Αθήνα, στο “Μπαράκι της Διδότου”. Ανυπομονώ να δω την αύρα του άλμπουμ να απλώνεται σε ένα λάιβ πάνω στην σκηνή. Λίγο πιο πριν, θα δούμε ένα “παραμυθοτράγουδο” τρυφερό και σκοτεινό που θα συνοδεύεται από ένα παράξενο μουσικό βίντεο και που θα βγει μέσα σε αυτόν το μήνα. Ο τίτλος είναι “Το όνειρο της κούκλας” κι είναι σε στίχους της Ειρήνης Παπαδοπούλου και η σκηνοθεσία του βίντεο ανήκει στον Βαγγέλη Καλαϊτζη. Παράλληλα, αυτόν τον καιρό γράφω -όπως πάντα- μουσικές για το θέατρο, σε παραστάσεις που θα κάνουν πρεμιέρα το επόμενο διάστημα.
