Λεπτές ισορροπίες

Κι έφτασε κι αυτός ο Ιούλης!
Με… μάσκα και αντισηπτικά, γάντια στα χέρια και ενίοτε φόβο στα μάτια!
Φόβος και επιφυλλάξεις για την… τυχαία συνάντηση με ανθρώπους που ήρθαν να μας επισκεφθούν όπως χρόνια συνηθίζεται στον τόπο μας!
Ενας νέου τύπου Ξένιος Ζευς που χαμογελάει μετά βίας κάτω από τη μάσκα του, κρατώντας τις προβλεπόμενες αποστάσεις! Δίχως το θερμό καλωσόρισμα και τα ανοιχτά χέρια της υποδοχής…
Μα και ο όποιος επισκέπτης, κουμπωμένος κι αυτός! Μετά από το δύσκολο χειμώνα του εγκλεισμού αρνείται υποσυνείδητα τον αυθορμητισμό που θα του προκαλούσε το ελληνικό καλοκαίρι!
Οχι, δεν είναι ελληνικό τούτο το Καλοκαίρι!
Μετά βίας το ζούμε!
Ακάτεχοι υπό τις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί!
Οι παρέες που δεν αγκαλιάζονται δεν φτιάχουν ιστορίες! Απλά κοινοποιούν τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες τους, τις σκέψεις και τις απόψεις τους!
Τα γνωρίζαμε, τα λέγαμε, και τώρα που τα ζούμε, το καταλαβαίνουμε!
Αποστειρωμένη ζωή και συζητήσεις σε παραλίες όχι όπως άλλοτε γεμάτες φωνές και χαρά!
Μπόρα είναι και θα περάσει… Τόσες και τόσες έχουν περάσει από πάνω μας άλλωστε!
Ακούω τις αγωνίες των “ανθρώπων του Τουρισμού”, που κρατούν τεφτέρι και μολύβι!
Τις αγωνίες ανθρώπων νοικοκυραίων που πάλι η τύχη τους τους “έριξε”! Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά· όχι αστεία!
…Χίλιες φορές να πέσεις, χίλιες και μία οφείλεις να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου! Το οφείλεις στο επερχόμενο…
«Στην Ιταλία κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά θρηνεί κάποια απώλεια», αυτό μου έλεγε φίλη που ξέρει καλά τι συνέβη εκεί!
Εμείς εδώ οφείλουμε να είμαστε δυνατοί και να εξακολουθύμε να στεκόμαστε όρθιοι γερά στα δυο μας πόδια ως είμαστε μαθημένοι!
Κι εκείνο το «kalο kouragio» που προ δεκαετίας μας είχε πει ο Ολι Ρεν, πόσο μακρινό ακούγεται!