Η λεβεντουριά!

» Σαν σαράκι τον έτρωγε τον Γιώργη, αν θα τα καταφέρει η χώρα τούτη την ώρα στην πιο μεγάλη δοκιμασία της.
Και όλο διάβαζε πληροφορίες και ειδήσεις που τις περισσότερες φορές ήτανε αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους κι όλο θέριευε μέσα στου η απορία και η αγωνία.
Τη μια φορά εκεί που έλειωνε από την αγωνία διάβαζε κάτι και τον ενθάρρυνε· και την άλλη μετά από δέκα λεπτά κάτι άλλο τον έριχνε στα τάρταρα.
«Ετσι θα ’ταν τούτη η δοκιμασία για όλο τον ελληνικό λαό», σκέφτηκε.
…Μια του ύψους, μια του βάθους.
Οπως έκανε κύκλους η ζωή μας στην Ελλάδα, έτσι έκαναν κύκλους και τα συμφέροντα των ξένων.
Μόνο που στη μέση των δικών τους “κύκλων” βρισκόταν πάντα σε περιδίνηση η Ελλάδα.
Κι αυτό ήταν που τον εξόργιζε μέρα με την ημέρα.
Ολο έκανε κουράγιο ο Γιώργης τούτο τον Φλεβάρη, όλο έστυβε τις δυνάμεις του, όλο έπεφτε και σηκωνόταν, όλο έδινε αγώνα καθημερινό με τον χρόνο και το γκρίζο της Ιστορίας.
Μια μέρα είδε ένα λουλούδι σα να του χαμογελά (πώς ένιωσε έτσι ούτε ξέρει), έκατσε εκεί και το κοίταγε με αγάπη, ένιωσε να σπαρταρά μέσα του το κόκκινό του και είπε: «Θα ’ρθουν καλύτερες μέρες για το λουλούδι και τη λεβεντουριά».