Ι.-ΣΤΗΝ πολιτική, μάλιστα περισσότερο στις προεκλογικές περιόδους, λιγότερα λένε οι λέξεις και τα συνθήματα, περισσότερα λένε οι κινήσεις του σώματος. Είναι η διαχείριση των κινήσεων, ας πούμε των χεριών, που ξεσηκώνει τα πλήθη και όχι τα “τσιτάτα” του πολιτικάντη. Ποιος λησμονεί το “Γέρο της Δημοκρατίας” με τα τεράστια χέρια του; Ποιος λησμονεί τον Αντρέα ή τη Μελίνα, τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, με το επιβλητικό και άψογο παρουσιαστικό του;
ΠΟΙΟΣ δεν εκπλήσσεται σήμερα, με τις κακέκτυπες μιμητικές κινήσεις των κομματαρχών που θέλουν να δείξουν άλλο από αυτό που είναι;
OI NEOTEΡΟΙ πολιτικοί μας, κατώτεροι σε όλα, μάταια προσπαθούν ως “ηθοποιοί” να ακολουθήσουν τις τακτικές των προηγουμένων…
ΙΙ.- ΠΟΣΟ απαραίτητες είναι οι λέξεις στην επικοινωνία; Όχι πολύ. H λεκτική επικοινωνία βαραίνει ελάχιστα στη ζυγαριά των κοινωνικών σχέσεων, όπως και στην πολτική. Μόλις στο 7%. Το 93% το έχει αναλάβει η γλώσσα του σώματος, μ’ ένα απέραντο αλφάβητο από κινήσεις, χειρονομίες, βλέμματα, γκριμάτσες, στάσεις, μυϊκές συσπάσεις συχνά ανεπαίσθητες. Όλα αυτά διδάσκονται. Ελάχιστα είναι αυθόρμητα…
ΑΣΧΕΤΑ από “κινήσεις και ομιλίες”, ο λαός ενδιαφέρεται περισσότερο
-χωρίς να πολυεντυπωσιάζεται στις μέρες μας από θεατρινισμούς- για την πολιτική. Και θα ενδιαφέρεται συνεχώς, εφόσον και η πολιτική θα νοιάζεται πραγματικά γι αυτόν. Όλα τα άλλα είναι “ψιλά γράμματα”, ή “χάντρες” για αγρίους…
Ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μιλά εν όψει των εθνικών εκλογών
