Λέξεις πίσω από τον μύθο: Αφύπνιση

Κάποτε υπήρξε ένα χάδι. Πάνω σε πληγές παλιές. Οσο ο κόσμος πριν γεννηθεί. Φάνηκε το ξημέρωμα. Η Μέδουσα φοβήθηκε γιατι δεν μπορούσε πια να μαρμαρώσει τις αλήθειες. Ο Άδης φοβήθηκε κι αυτός γιατί στέρεψαν τα νερά του Αχέροντα. Οι ψυχές χαίρονταν γιατί δεν υπήρχε πια το θνητό. Κι ο Έρωντας ζούσε στα τραγούδια που απάγγελναν το νοιάξιμο και το άγγιγμα. Τα Άτια του εντός ξαπόστεναν κατω απο το φως των αστερισμών του Είναι. Ολα εδειχναν όμορφα και οι Καιροί ανησυχούσαν. Οι θύελλες ανησυχούσαν. Και τα γεράκια έμοιαζαν ανυπόμονα. Αυτο κράτησε για μια τόση δα αιωνιότητα. Πέρα απο το μετά όμως είχαν ήδη αρχίσει να κτυπούν τα τύμπανα της χθόνιας θεάς. Η οποία δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένη με την αρμονία. Έτσι το χάδι έφυγε. Καθώς πλησίαζε η εποχή του θανάτου των πλατανόφυλλων και των πευκοβελόνων. Στην αρχή υπήρξε σιωπή απο το ξάφνιασμα του αιφνίδιου. Μετά το αιφνίδιο έγινε τέλος. Μα εκει κοντά κρυφογελούσε το Πέρα απο το Μετά. Για μια στιγμή οι καιροί φάνηκαν να σταματούν την αέναη περιστροφή τους γύρω απο το γιο του Ουρανού ο οποιος κάποτε του είχε πάρει την ανάσα του. Για να την κάνει δικό του δάφνινο στεφάνι. Μια στιγμή όμως έφτανε για να γεννηθεί η έκρηξη του Εντός. Πέρα απο τα προβλεπόμενα και τα ειοθότα. Τότε ήταν που άνοιξαν τα σύμπαντα. Και φάνηκε η κρυμένη φωτιά. Η κρυμένη αλήθεια. Ηταν τότε που το τέλος και η αρχή έγιναν ένα. Η αρχή της αρχής. Μιας αρχής τόσο διαφορετικής όσο το φως που κρύφτηκε και μεταμορφώθηκε σε αρχέγονη αλήθεια. Σαν αυτή του αγέννητου που μόλις γεννήθηκε. Ο δρόμος ηταν σκοτεινός. Μα πίσω απο το δάκρυ φαινόνταν σα να είναι χίλιοι δρόμοι μαζί. Μα πίσω απο το δάκρυ φαινόνταν σα να ειναι χίλια φεγγάρια μαζί πάνω στα στήθη μιας ψευτικής γοργόνας σαν απο παιδική ζωγραφιά. Που στη χαρίζει το μικρό κοπελουδάκι και ύστερα το ξεχνά το ”μεγάλο ” του δώρο. Γιατί καποιο άλλο φανταχτερό παιχνίδι πήρε το νου του. Και τη μιλιά του. Και έμεινε μόνο η σιωπή. Για λίγο όμως. Μετά απο το μετά ήρθαν τα όμορφα γεράκια των γκρέμνων. Και έκαναν κύκλους πάνω απο τα δικά σου σύμπαντα. Ως να ήταν αυτά, τα δακτυλίδια του γιου του Ουρανού. Μα πάνω απο όλα ήρθε μια ενήλικη ηλιαχτίδα. Σαν αυτές που δραπετεύουν απο τους καιρούς και απο τις θύελες. Και εμοιαζε τόσο πολύ με το εντός σου. Αυτό που προς στιγμήν το κύκλωνε το αλμυρο κύμα του Οδησσέα. Και που όλοι, θεοί, δαιμονες και ανθρωποι είχαν βαλθεί να σε κάνουν να πιστέψεις πως είσαι άλλο. Αυτό το άλλο πέρα απο το μετά. Μα οι ρίζες ειναι δυνατές στα παλιά πλατάνια. Και σου ψιθυρίζουν τη αλήθεια σου. Αυτήν που η Κίρκη θέλησε να την κανει αλλο μα δε μπορεσε. Αυτήν που οι λωτοί θέλησαν να σε κανουν να χαθείς μέσα στο εφήμερο μιάς ηδονής. Μέσα στο εφήμερο των συναισθημάτων. Μεσα στο εφήμερο του συνήθους. Μα γελάστηκαν. Οι κρυφές πληγές ήταν εκεί. Και η ουλή τους άρχισε να ματώνει. Θυμίζοντάς σου. Αφυπνίζοντάς σου το Είναι.
Και άνοιξε ο Υάκινθος ως έκρηξη στη πρώτη ανάσα του φωτός. Ως η μαγική λύρα του Απόλλωνα με τα μαλλιά του – στάχια στα χέρια της νιόνυμφης με τους καιρούς των ακολούθων του Βάκχου. Πέρα απο το μετά… Πέρα απο το χάδι …. Πέρα απο το εφήμερο… Στις ομίχλες του τώρα.
Αυτού που ως Αρχάγγελος Ερμής θα δώσει μορφή. Στην εναιώρηση. Στου γερακιού το πέταγμα.