Λέξεις πίσω από τον μύθο: Διότι ο καιρός γαρ εγγύς

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος απατεώνας, από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Χρόνος δεν υπάρχει. Άρα η φθορά τι είναι ; Κενό δεν υπάρχει. Τίποτα δεν γίνεται εκ του μη όντως. Το μεγάλο γεγονός, το πραγματικό, δεν το αντιλαμβανόμαστε. Είναι ένα ψέμα των αισθήσεων η ”πραγματικότητα”. Πρέπει να βρούμε το πρώτο αξιακό γεγονός. Και είναι περίεργο πως, ο μεγάλος απατεώνας εγκέφαλος, μπορεί όλα να τα δημιουργεί, αλλά να αγνοεί, το πρώτο αξιακό γεγονός. Το πρώτο και μοναδικό πραγματικό. Μιλάμε για χρόνο και χώρο. Ούτε χρόνος υπάρχει. Ούτε χώρος. Η ύλη. Θεοποιήθηκε από τον μεγάλο απατεώνα. Και δημιούργησε ένα λάθος. Πάνω στο οποίο βασίστηκε κάτι που γκρεμίζεται. Διότι το πρώτο αξιακό γεγονός είναι ατμητο. Εμείς, χωριζόμενοι από αυτό, γινόμαστε φθαρτοί. Έτσι ίσως να γεννιέται η φθορά. Από έναν χωρισμό. Που είναι αφύσικος. Διότι άπειρο είμαστε. Και στο άπειρο θα γυρίσουμε. Όταν φύγουμε από την μία και μοναδική αγκαλιά του πρώτου αξιακού γεγονότος, δημιουργείται ο χρόνος και ο χώρος. Δηλαδή ο χρόνος και ο χώρος είναι μιά έκπτωση. Μιά πτώση. Μιά πτώση που οδηγεί στη γέννηση. Δηλαδή στην φθορά της ύλης. Το πρώτο αξιακό γεγονός όμως, δεν είναι μόνο ύλη. Μάλλον δεν είναι καθόλου ύλη. Κι εδώ μπαίνει η ψυχή. Η ψυχή επηρεάζει την ύλη. Το παιχνίδι χάνεται από την στιγμή που θα επιτρέψουμε στην ύλη να επηρεάσει την ψυχή. Κι αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Αγνοώντας τη ψυχή, δηλαδή το άφθαρτο και μένοντας στο ψέμα της ύλης δηλαδή της φθοράς. Δηλαδή του εκπτωτικού γεγονότος από το πρώτο αξιακό γεγονός. Η γέννηση δεν είναι παρά μιά ευκαιρία της ύλης να καταργήσει το φθαρτό. Διότι θάνατος δεν υπάρχει στην ψυχή. Και κάποια στιγμή. Ίσως να μην υπάρχει και στην ύλη. Ίσως γέννηση και θάνατος, να μην σηματοδοτούν, ούτε αρχή, ούτε τέλος. Το ότι γεννιόμαστε έχει μιά παραδοξότητα. Γιατί είναι ένα εκπτωτικό γεγονός, που σκοπό έχει την επανασύνδεση με το πρώτο αξιακό γεγονός. Που ίσως τη λέμε θάνατο. Ο σκοπός είναι να μη χάσουμε το φως. Είμαστε φως. Δεν είμαστε μιά απλή πληροφορία. Και η καλλιέργεια της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία καμμιά σχέση δεν έχει με την εκπαίδευση, αλλά με την παιδεία, έχει αυτό ακριβώς τον σκοπό. Την επανασύνδεση με το φως. Δηλαδή την κατανόηση, με την έννοια εδώ, της υπέρβασης του εγκεφάλου και της χρήσης του νου, με την αρχαιοελληνική του σημασία. Ο εγκέφαλος μπορεί να είναι μεγάλος απατεώνας, αλλά ευτυχώς υπάρχει η ψυχή. Η έκπτωση από την ψυχή στο επίπεδο της ύλης, μας κάνει απλώς να είμαστε άλλη μιά πληροφορία του μεγάλου μας απατεώνα. Όμως η μετατροπή του εγκέφαλου, από μεγάλο απατεώνα σε εργαλείο υπέρβασης, είναι επικίνδυνο πράγμα. Για την καθεστηκυία νοοτροπία. Γι’ αυτό βάλλεται από παντού η παιδεία, ενώ η εκπαίδευση εκπίπτει σε επίπεδα απλής πληροφορίας. Γι’ αυτό οι ασκητές, οι πάσης φύσεως ασκητές, είναι υπό διωγμόν. Η εποχή μας, όπως όλες οι εποχές, είναι εποχή της Λήθης. Γιατί η Μνήμη είναι η σύνδεση με το φως. Πρέπει να θυμηθούμε το φως. Γιατί φως είμαστε και στο φως θα ξαναγυρίσουμε. Διότι, ο καιρός γαρ εγγύς.