Λέξεις πίσω από τον Μύθο: Η πηγή της ανάσας

Λευκή μου περιστέρα και που’ ν το σπίτι σου, κρυφέ μου ποταμέ και που ‘ν η κοίτη σου;
Στα τρίσβαθα των σκοταδιών, στα τρίσβαθα του ήλιου, θα ψάξω για να ‘βρω πηγή, με άρωμα του τίλιου.
Και θε να λούσω ότι ζει, να λούσω ότι πεθαίνει, πολλά δε θέλει η ψυχή, μονάχα ν’ ανασαίνει.
Και που να ‘βρω κρυφή πηγή, που να γεννά ανάσα, ψάχνω παντού, όπου σταθώ, στη πλάση σου τη πάσα.
Κι ανε ρωτώ κι ανε ρωτώ, απάντηση δε πέρνω, στη θάλασσα της άγνοιας, μόνος μου παραδέρνω.
Δε ξέρω πόσο έζησα, ξέρω πως ζω ακόμη, του κερασιού ξημέρωμα, εις της αυγής τη κόμη.
Σπέρνω θυμαρορίγανη, μ’ αυτή να θυμιατήσω, να φύγει ότι έφυγε και να μη το κρατήσω.
Δεν έχει λόγο ο λογισμός, δεν έχει λόγο η μνήμη, μόνο το φως, που έψαχνα, στου μισεμού τη κνήμη.
Και σαν ικέτης ταπεινός, αγγίζω του το γόνα, του μισεμού, που έγινε στο βλέμα μου γοργόνα.
Και με ρωτά αν έμαθα, που ταξιδεύει ο νους μου και ‘γω δεν ξέρω τι να πω, χαμένος στους καπνούς μου.
Όμως αυτή ξαναρωτά, μα ‘γω κρυφό το έχω, πως μιάς ανάσας τη πηγή, ψάχνω, γι’ αυτό και τρέχω.
Όμως,… για στάσου μιά στιγμή, νομίζω κάτι βρήκα κι αυτό το κάτι έγινε τ’ Αχέροντα η προίκα.
Μόνο αν σταθείς, εσκέφτηκα, ανάσα θε να πάρεις, να κάτσεις και ν’ αναπαυθείς, το νου σου να τρατάρεις.
Να τον κεράσεις δυό και τρις, με τ’ ουρανού το χρώμα, χίλιες ανάσες θε να ‘βρεις κι αλλες πολλές ακόμα.
Κι είναι η πηγή τσ’ ανάσας σου, να μάθεις το ποιός είσαι, μη τρέχεις, μόνο να σταθείς κι ότι σε δένει, λύσε.
Και πέτα όλες τις μάσκες σου, δικές σου που δεν είναι, τσ’ αλήθειας μόνο το νερό, σε ξεδιψά και πίνε.