Τι καιροί και τούτοι, αλήθεια. Παράξενοι. Σα το γύρισμα του ρολογιού ανάποδα, θαρρείς. Που ψάχνει, λες, το δρόμο για την αρχή. Κι απορείς. Πάει πίσω το ρολόγι, την αρχή να βρεί ;
Ο δρόμος. Χίλιες μιλιές, σε χίλιες γλώσσες. Χίλια βλέματα και μιλιά καμμιά. Φωνάζει ο δρόμος. Καθώς πέφτουν οι σκιές. Και μετά, καθώς το φως γεννιέται. Τι να ‘ναι ο δρόμος άραγε ; Μιά μιλιά, χωρίς μιλιά. Ένα πανυγήρι, χωρίς γιορτή. Μιά γιορτή, που έρημος είναι. Γιατί ο δρόμος είναι άδειος τις γιορτές ; Αναρωτήθηκες ; Γιορτάζουν οι άνθρωποι, μέσα στη φωλιά τους. Σπάνια έξω. Τώρα πιά. Κι όταν φωνάζει ο δρόμος, πα να πει πως οι άνθρωποι απ’ τις φωλιές τους βγήκαν. Μα γιορτή δεν είναι. Γεμίζει ο δρόμος πιά, όχι τις γιορτές, μα όταν φωνάζει η ψυχή των ανθρώπων. Που πλάνταξε με τ’ άδικο. Μα όταν αυτό γίνεται, ο δρόμος χαίρεται. Γιατί γι’ αυτό είναι ο δρόμος. Του καθενός. Και ολονών. Η ζωή, δρόμος είναι. Τον φτιάχνεις μόνος. Ακόμα και με παρέα να ‘σαι, μόνος τον φτιάχνεις. Κι αυτός ο δρόμος είναι η ψυχή και λίγο ο νους. Κυρίως η ψυχή. Γιατί αυτή θα συνεχίσει, όταν ο πεπερασμένος νους, θ’ ακολουθήσει τη φθορά, του φθαρτού.
Βλεπεις η ψυχή, αιώνια είναι. Το ξεχνάς. Μα ισως δεν θα ‘πρεπε. Κι όταν γι’ αλλού ξεκινάς, αυτή ευτυχώς, αλλού σε πάει, αν την ακούσεις μια τοση δα στιγμούλα. Και ξέρεις, η ψυχή, λάθος δεν κάνει. Κι είναι σιωπηλή. Και περιμένει. Πότε θα δεις τον δρόμο της. Δύσκολο δρόμο ‘εχει. Μα ότι είναι αλήθεια, δύσκολο είναι ίσως. Το φως, κότσια θέλει. Το σκοτάδι λιγότερο. Στο φως, όλα είναι διάφανα. Είναι της ψυχής ο δρόμος. Του κόσμου τούτου η στιγμή, στη ψυχή, ξένη είναι. Η δικιά σου η μιά στιγμή, δικιά της είναι. Κι η δικιά σου η μιά στιγμή, η ζωή είναι. Μπορεί να ‘ναι μιά στιγμή, μα είναι η ζήση όλη. Που έχεις την ψυχή σου ; Έψαξες τώρα τελευταία ; Ψάξε λίγο στη τσέπη της απεραντοσύνης, που σου δώθηκε, χάρισμα των αοράτων. Που την έχεις βάλει ; Θυμάσαι ; Δες πάλι το ρολόγι. Κοντεύει στην αρχή. Δες πάλι τον δρόμο.
Έχει ένα χαμόγελο μέχρη τ’ αυτιά τώρα. Γιατί είδες επιτέλους, με το βλέμα που ξέχασες να δεις.
