Λέξεις πίσω από τον μύθο: Οι θάλασσες του “είναι”

Καταφεύγεις στη λογική όταν δεν μπορείς ν’ αντέξεις το συναίσθημα. Καταφεύγεις στο μύθο όταν θέλεις η κραυγή, να γίνει πέταγμα. Όταν το αμορφοποίητο πρέπει να πάρει μορφή μέσα στη συλλογική μνήμη. Η αλληγορία είναι η αποτύπωση, εκεί που δεν υπάρχουν χνάρια. Ή που δεν θέλεις να φανούν τα χνάρια απο τα δικά σου βήματα. Τα οποία θα ήθελες να περάσουν απο το ασυνειδητο στο συνειδητό, χωρίς όμως να γίνουν αμέσως αντιληπτά από τους αναζητητές. Που ψάχνουν τις αλήθειες μιας αλληγορικής ιστορίας. Κρυμμένες σε γραφές που δεν έχουν διαβαστεί ακόμη. Και που ίσως να κρύβουν την απάντηση στην επίκληση του Όλου. Στην επικληση του συνόλου. Στην επίκληση ενός σημείου αναφοράς μέσα στο σύνολο. Ενα άπειρο σύνολο που συνεχώς μετασχηματίζεται, ψάχνοντας να βρεί επικεφαλίδες σε άγνωστα κεφάλαια. Σε άγνωστα περιεχόμενα της ίδιας του της υπόστασης. Ένα άπειρο που αναζητά τις καταβολές του. Η αναζήτηση των πηγών. Η αναζήτηση της πηγής των πηγών. Σε μια προσπάθεια κατανόησης του αρχέγονου εαυτού. Η γνώση δίνει ασφάλεια στο ακατέργαστο. Κι η αναζήτηση μορφή στο αμορφοποίητο. Έχει ανάγκη η αρχέγονη ψυχή απο μορφές, που θα ταξινομήσουν το άπειρό της. Μέχρς οτου η ίδια να γίνει μορφή, ξεχωριστή, μοναδική. Όπως της πρέπει. Το δοξάρι του ταξιδευτή στην αναζήτηση είναι η ράβδος που ψάχνει ατέρμονα για τις προαιώνιες πηγές.. Ο ταξιδευτής στην αναζήτηση είναι ένας ραβδοσκόπος. Με το ξύλινο, διχαλωτό, φτωχό, μα τόσο πλούσιο ραβδί του, ψάχνει τους αρχέγονους στεναγμούς, που είναι κρυμμένοι καλά, σε λυκήθους της γης που γεννά. Αποτυπωμένες στα ιερογλυφικά των αστερισμών. Που αν τις διαβάσεις, όντας, στις θάλασσες του είναι, Οδυσσέας, θα σου δείξουν τον δρόμο. Κι ο δρόμος δεν είναι ο ιδιος για όλους. Είναι ξεχωριστός για τον καθένα. Ανάλογα με την ερμηνεία που θα δοθεί κάθε φορά. Μια ερμηνεία- χρησμός για τους άλλους. Μα τόσο κατανοητός γι’ αυτον που διαβαίνει τους δρόμους τους δικούς του. Μέσα στο δικό του άπειρο. Γιατί το άπειρο δεν είναι ένα. Είναι πολλά. Όσα και οι αναζητήσεις. Μερικές φορές θαρρείς πως το Όλον είναι ακόμα αγέννητο. Γιατί γεννιέται συνέχεια. Κάθε στιγμή. Κάθε αναπνοή.