Τι να πεις σ’ εναν ανθρωπο που γεννιέται. Τι να εξηγήσεις. Και µε ποιά λόγια να µιλήσεις.
Ένα ψέµα πως να το ντύσεις. Το ψέµα γυµνό είναι. ∆εν ντύνεται µε τίποτα. Τι να πεις γι’ αυτό το ψέµα.
Γι’ αυτό το στηµένο παιχνίδι. Και πως να εξηγήσεις τα αδικαιολόγητα. Τι να πεις. Για ποιά ζωή να µιλήσεις.
Η γη τρέµει. Κι οι δράκοντες βγήκαν απο τα σπήλια. Και βρουχόνται. Κι η ψυχή βρουχάται. Σα δράκος. Ένας θυµός ξεχύνεται παντού στα
φυλοκάρδια. Ένας θυµός που κάνει τα χέρια να σφίγονται. Που κάνει τις καρδιές να σφίγονται.
Και λες. Ας πέσουν κεραυνοί. Κι αστραπές. Κι ας φωνάξουν τα όρη , την προαιώνια κραυγή.
Αυτή, που όταν δεν πάει αλλο πια, ξέρεις πως είναι η µόνη που αποµένει.
Η κραυγή του παντός. Που θυµίζει την φλόγα του πυρήνα. Κι ο πυρήνας ποιος νοµίζεις πως είναι.
Η καρδιά είναι. Μόνο αυτή. Αυτή που θα πει, δεν πάει άλλο. Και θα ζωστεί το προαιώνιο. Με όλα του τα κρουστά. Και θα ζωστεί το άπειρο.
Με όλες τις αρχαίες δυνάµεις του. Και θα ζωστεί, την ανθρωπιά του ανθρώπου.
Κόντρα σε όλα τα ψέµατα. Κόντρα στο άδικο. Κόντρα σε αυτό που σε θέλει να είσαι νεκροζώντανος.
Και θα ζωστεί το βλέµµα ενός ουρανού, που σκοτεινός θα ‘ναι. Χωρίς τ’ αστρα του. Χωρίς κανένα φέγγος. Γιατί θυµωµένος είναι ο ουρανός. Πολύ.
Μιλάνε. Μα ψέµατα λένε. Μην τους ακούς. Αυτός είναι ο βρυχηθµός τ’ ουρανού. Κι αυτά τα λόγια του.
Το άπειρο σ’ έπλασε. Και άπειρος είσαι. Ζώσου το άπειρό σου. Και προχώρα.
Πάρε ανάσα. Θύµωσε µωρε. Κι αφουγκράσου τον θυµό των αοράτων. Που ακόµα κι αυτοί, το αδικο δεν τ’ αντέχουν.
Κι είναι άδικο να σε κάνουν να πιστέψεις πως άνθρωπος δεν είσαι. Θα ‘ναι ευκολα τα πράγµατα γι ‘ αυτούς αν το καταφέρουν αυτό. Ο ουρανός θύµωσε και σκοτεινός θα ‘ναι.
Ζώσου την σκοτεινιά του. Ζώσου την αλήθεια του. Ζώσου τον βρυχηθµό τ’ ουρανού. Ζώσου τον βρυχηθµό σου.
