Λέξεις πίσω από τον μύθο: Ουαι λοιπόν

Δεν είναι λοιπόν πρέπον του νου του καθαρού, να ασχολείται με τη λάσπη των καιρών και των ανθρώπων. Είναι καλό να ξεχωρίζει κανείς την ποταπότητα και το ψεύδος απο την αλήθεια. Οσο και να παραποιούν οι δόλιοι νόες, δεν πρόκειται τίποτα να καταφέρουν και τίποτα να κερδίσουν. Μπορεί επί χρόνους πολλούς να πλέκουν κάποιοι δόλιοι τα δίκτυα τους. Όμως τα δίκτυα τα σκίζει πάντα ο δυνατός άνεμος. Και εμένα το όνομά μου, είναι το όνομα της θύελλας. Που καθαρίζει ό,τι είναι να καθαριστεί. Και το πρόσωπό μου, είναι το πρόσωπο της αλήθειας. Και θα πρέπει να φοβάται πάντα το ψεύδος την καθαρή αλήθεια. Η αλήθεια μπορεί να εξηγήσει χαρτί και καλαμάρι αυτά που εννοεί. Το ψεύδος δεν το μπορεί αυτό. Ποτέ. Και με καμιά δύναμη. Γιατί το ψεύδος δύναμη δεν έχει. Το λένε και οι γραφές, όλων των ειδών, μέσα στις οποίες είναι αποκρυπτογραφημένη η γνώση και η ύπαρξη του κόσμου τούτου. Το ψεύδος νομίζει πως ξέρει το ορατό. Και επί παντί τρόπο προσπαθεί παραποιόντας το, να το χρησιμοποιήσει για τους δικούς του δόλιους σκοπούς. Όμως η αλήθεια γνωρίζει το πραγματικό. Και το πραγματικό δεν είναι το ορατό. Είναι κυρίως το αόρατο. Το αόρατο δεν μπορεί να παραποιηθεί και δεν μπορεί να το οικειοποιηθεί κανείς. Ο κόσμος τούτος, ο πραγματικός, δεν είναι του κόσμου τούτου. Γι αυτό και οι γραφές λένε: ουαι υμίν Φαρισαίοι υποκριτές. Είναι ντροπή πραγματικά. Δεν είναι η πλάση του ψεύδους. Δεν είναι η δημιουργία του ψεύδους. Η αλήθεια μόνο μπορεί να δημιουργήσει. Η αλήθεια γεννά. Όχι το ψεύδος. Και θα πρέπει όσοι του ψεύδους είναι, αν τους έχει μείνει καμιά σταλιά ντροπή να κολουθήσουν το παραδειγμα του Ιούδα του Ισκαριώτη. Και να δώσουν το τέλος που τους πρέπει στη δόλιά υπαρξή τους, αφού ούτως ή αλλως τα τριάκοντα αργύρια που τους έδωσαν για την προδοσία τους, τα πήραν. Κάποια στιγμή, στους δρόμους του αγαθού, όπου μόνο η αλήθεια της δημιουργίας υπάρχει, φυσούν από παντού όλοι οι άνεμοι. Και σηκώνουν θύελα. Δυνατή και καθάρια. Και αυτή η θύελα, έχει το όνομά μου. Και αυτή η θύελα, είναι το όνομά μου. Γι αυτό του κόσμου τούτου οι όφηδες να φοβάστε. Γιατί εγώ είμαι φίλη με τον αρχέγονο όφι. Γιατί εγώ είμαι φίλη με τον κόσμο των αοράτων. Και ξέρω να ξεχωρίζω τα αόρατα. Και να ξέρετε ότι τα ορατά μπορεί κανείς να τα δει, κατά πως καταλαβαίνει, ο δόλιος νους του. Αλλά τα αόρατα είναι άλλο πράγαμ. Και θα λογαριαστούμε στον κόσμο των αοράτων. Και αυτόν τον κόσμο δεν τον ξέρετε. Ακόμα και ο προδότης των προδοτών, αυτός που πρόδωσε τον ίδιο τον Θεό με ένα φιλί, τι ειρωνία άραγε, ακόμα κι αυτός τα τριακοντα αργύρια που πηρε για να κάνει αυτό που ‘εκανε, τα πέταξε. Και απο εκεί που τα πέταξε, κανείς δεν τα μάζεψε. Και τα έλιωσαν οι ζέστες των ερήμων που το ψεύδος δεν τις ξέρει. Θα πρέπει κανείς να είναι ασκητής πραγματικός για να ζήσει σε αυτές τις ερήμους. Και το ψεύδος κάθε άλλο παρά ασκητής είναι. Ο ασκητής είναι ασκητής απο την γέννα του και πάντα έτσι μένει. Ποιός θα τολμήσει να πει οτι μπορεί να ζήσει όπως αυτός ο ασκητής ζει, στις ερήμους των ερήμων. Τολμήστε να έρθετε μπροστά του και να συναντήσετε το βλεμμα του. Αλλά θα πρέπει να είστε έτοιμοι, για αυτό που θα ακολουθήσει. Κι αυτό που θα ακολουθήσει το ξέρουνοι αρχαίες γραφές. Που τα αλφάβητά τους αγνωστα είναι σε όσους δολιοι είναι. Οι πιο μικροί νόες, θα πρέπει να ξέρουν, οτι ο νους είναι κάτι άλλο στους αρχαίους καιρούς. Αυτόν λοιπόν τον νου, που αποτους αρχαίους καιρούς έρχεται, τους καταλαβαινει και ξέρει να διαβάζει τα αλφαβητά τους, δεν μπορείτε να τον αγγίξετε. Γιατί είναι όλο το σύμπαν με όλη την πανάρχαια γνώση του. Να φοβάστε. Και όταν πάτε να κοιμηθήτε, να φοβάστε ακόμα πιο πολύ. Γιατί ο κόσμος των αοράτων με την πανάρχαια γνώση του, που μόνο η ασκητική αλήθεια έχει, θα σας στοιχειώσει τον ύπνο σας. Και δεν θα μπορείτε τη λιγη δροσιά του να έχετε. Γιατί να ξέρετε. Το ”ουαί υμίν ” είναι τεράστιο. Ουαί υμίν λοιπόν. Θα λογαριαστούμε στον κόσμο των αοράτων. Και τότε να δούμε τι θα σας χρησιμεύσουν τα τριάκοντα αργύρια που πήρατε. Ουαί λοιπόν.