Οι εποχές και οι καιροί. Κύμβαλα αλαλάζοντα, κενά περιεχομένου. Που θα ‘θελαν πολύ να είναι κάτι. Αλλά δεν είναι τίποτα. Και γι’ αυτό, γεμάτα υπεροψία, βάλθηκαν να ”διδάξουν”. Τι και πως, μόνο η κενότητα και η κενοδοξία τους το ξέρουν. Μπαίνουν σε παιχνίδια ρόλων. Και εν ειδη προσπάθειας διαπίστωσης, πληγώνουν το σύμπαν.
Ετσι, για να ”διαπιστώσουν” αν είναι αληθινή η αλήθεια του. Λογικό θα μου πεις. Από κάποιους που υποκρίνονται ότι είναι, ενώ δεν είναι. Και νομίζουν πως όλα έτσι λειτουργούν. Κρίνοντας, εξ ιδίων τα αλλότρια. Τραβούν γραμμούλες σχεδιάζοντας. Και γίνονται νεόκοποι ”διδάκοντες”, επί παντός επιστητού. Και η εμπειρία, που κερδίθηκε με μάχες, έχει ένα πικρό και ειρωνικό μειδίαμα για όλα αυτά. Γιατί εκείνη πολεμούσε, όταν αυτοί έπαιζαν τους, εκ του ασφαλούς, επαναστάτες, με τις πλάτες άλλων. Και ξαφνικά, έγιναν νεόκοποι πιστοί. Νεόκοποι καλλιτέχνες. Νεόκοποι νοικοκυραίοι. Όταν στη νεότητά τους και εντεύθεν, ουδέποτε έμαθαν τίποτα. Αλλά στο να κρίνουν, έγιναν ικανότατοι. Απαξιώνοντας τους πάντες. Και παίζοντας τους μποέμ και τους κενοτόμους ”δημιουργούς”. Αυτοί, που δεν δίστασαν να προκαλέσουν το δάκρυ, μόνο και μόνο για να δουν αν όντως είναι δάκρυ. Ο φαρισα’ι’σμός σε όλο του το μεγαλείο.
Εν πάση περιπτώση. Τα τύμπανα ηχούν. Για όσους μπορούν να τα ακούσουν. Πέρα από τους κρεμαστούς τους κήπους της Βαβυλώνας. Και πέρα από των γερακιών τις φωλιές. Πέρα από του λυκόφωτος το μειδίαμα. Πέρα από του κεραυνού τον θυμό. Πέρα από τις μπαρόκ φανφάρες της ασχετοσύνης. Το να ‘σαι ασκητικός μικρέ μου, δεν είναι στο φαίνεσθαι. Ούτε στις συντεταγμένες γραμμούλες, μιάς εικόνας ξεπατικωτούρας του αυθεντικού…
Ο σαμάνος, μάζεψε τα βότανα και τα ‘βαλε στο υφάδι των ανέμων. Και μετά, αργά και σιωπηλά, έκανε το κάλεσμα. Και ήρθαν όλα. Αλλά όχι όλοι. Δεν ήρθαν αυτοί που ήταν απησχολημένοι, να κοιτάζονται ως νάρκισσοι, στους καθρέφτες των ρόλων τους. Σιωπηλό το βήμα των μαχητών. Χωρίς τον κτύπο των τακουνιών. Σιωπηλό το βάδισμα του απείρου. Χωρίς χειροκρότημα. Χωρίς καμμιά παράσταση, καν.
Σιωπηλό το φως. Σιωπηλό και το σκοτάδι. Που γεννά το ένα, το άλλο. Σιωπηλό το μάχεσθαι. Σιωπηλός ο ερχομός. Σιωπηλό και το φευγιό στο άπειρο.
