Ως εκκωφαντικός ήχος των αστεριών, ως ρίψασπις των ουρανών και των πελάγων, ο εσώτερος αχός. Που νιώθει ότι δεν έπρεπε να νιώθει. Που λαλεί, ότι δεν έπρεπε να λαλεί. Μηδίσαντες καιροί, από όλα τα ανθρώπινα. Μηδίσαντες καιροί, προς των δαιμόνων τ’ αποφθέγματα. Και μιά νύχτα φωτεινή, φεγγαροξυπνημένη. Τι να πεις, για των αοράτων τα δώματα. Που άδεια έμειναν. Καθώς, εδώ και μέρες, χάθηκαν τα πουλιά. Καθώς, εδώ και μέρες, μήδισαν οι άνεμοι. Προς ξένους καιρούς και δρώμενα. Και ότι απέμεινε, μήδισε κι αυτό. Στων σκοταδιών το κατώγι. Μήδισαν και όλα τ’ άστρη. Κι απόμειναν ορφανοί οι ουρανοί. Μήδισαν και όλα τα βλέματα Και χάθηκαν. Μήδισαν και τα νέφελα. Κι απόμειναν, ως της βροχής το δάκρυ, στις εσχατιές των οριζόντων. Μήδισα και ‘γω. Απ’ του θυμαριού το άρωμα. Μήδισες και ‘συ. Απ’ των λόγων τα ρήσαντα. Μήδισαν όλοι. Και όλα.
Τι μηδίσαντες καιροί, ω! Θεέ του τρύγου και του θνησιγενούς θέρους. Που σύντομα θα χαθεί, στις κρύες αγκάλες άλλων εποχών. Ω ! Μηδίσαντες καιροί. Από του χαδιού το υφάδι. Ω ! Μηδίσαντες έρωντες. Απ’ τον οντά της καρδιάς. Ω ! Μηδίσαντα σήμαντρα. Από τα ξωκκλήσια των οριζόντων. Τι να πεις. Και τι να μολογήσεις. Κι οι μουσικές, μήδισαν κι αυτές. Από της αιώνιας χαράς το μειδίαμα. Δεν ξέρω. Σε μηδίσαντες καιρούς, τι να πεις. Πως να εμπιστευτείς όλα όσα μήδισαν. Στέκεσαι στην άκρη της νύχτας. Σα το μόνο πιστό αγρίμι που απέμεινε στον κόσμο. Πιστό στο καλό κι αγαθό. Πιστό στο καθαρό. Και μοιάζει γκρεμισμένη παρουσία, από της σκέψης το απάγγειο. Κι οι καστρόπορτες, μήδισαν κι αυτές. Κι απόμειναν τα κάστρα ορθάνοιχτα. Με στεγνές τις τάφρους τους. Παραδωμένα. Στους Μήδους.
Του εντός. Και του εκτός. Και ‘συ, πάντα επί τα αυτά. Τα συνηθισμένα μας, που λες όταν σε ρωτούν τι κάνεις. Μη θέλοντας να πεις τίποτα. Για τις μάχες της νύχτας. Για τις μάχες, μέχρη το ξημέρωμα. Τότε που το φως θα σε αδράξει απ’ τα μαλλιά και θα σε σύρει πάνω. Από τους βυθούς των ξένων λογισμών. Προς του θυμιάματος τις μακρινές ακτές. Ω ! Μηδίσαντες καιροί. Ως της εντροπίας το απαύγασμα. Ριψάσπιδες. Μπροστά σε ξένους βωμούς και ανίερα ιερά. Να ξέρετε. Πως αντίθετα με εσας, τραβούν της ψυχής οι δρόμοι.
