Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά στο κόσµο τούτο. Μα το σκοτάδι, περνά, όσο γρήγορα ήρθε, στης αιωνιότητας το παραθύρι. Σα να ‘ναι τα σύµπαντα µαζεµένα στο θάνατο του χειµώνα. Που χειµώνας δεν ήταν καλά καλά. Κι αναρωτιέσαι.
Γιατί να θέλει κάποιος να µετρήσει την αιωνιότητα. Τι νόηµα θα ‘χε. Θυµήσου το παιχνίδι µε τους κρίκους. Πέντε κρίκοι ένα τάληρο. Περάστε κόσµε. Όλοι οι κρίκοι της αιωνιότητας ένα τάληρο. Πουλάς κι αγοράζεις την αιωνιότητα, έναντι πινακίου φακής. Κάποιος εκεί ψηλά θα γελά τρανταχτά µε όλα αυτά. Βρε, που µπλέξαµε… Σίγουρα θα λέει σκασµένος στα γέλια. Και τι δεν θα ‘δινες να άκουγες αυτό το γέλιο που έρχεται από εκεί ψηλά. Ξέρεις ότι αυτοσαρκάζεσαι. Μα τι άλλο να κάνεις. Με τα τεκτενόµενα. Σ ου έρχεται Αριστοφανικά να ανθυροστοµήσεις.
Αχ… Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά στο κόσµο τούτο. Θα πεις , θα ξηµερώσει. Κοιτάς. Νωρίς είναι ακόµα για να ξηµερώσει. Αργεί ακόµα να ξηµερώσει. Και νιώθεις πως ίσως δεν ξηµέρωσε ποτέ στο κόσµο τούτο. Στο κόσµο που του χαρίστηκε το φως, δεν ξηµέρωσε ποτέ. Ποιός να το περίµενε. Που θα ‘λεγαν και τον παλιό καιρό οι γιαγιάδες. Μονολογόντας. Και πλέκοντας. Κουνόντας το µαυροφορεµένο κεφάλι τους. Ειναι όλα ένα παραµύθι. Με µια διαφορά. Μόνο δράκους έχει αυτό το παραµύθι. Που φυλάνε σα τα µάτια τους, το νερό της ψυχής. Κάπου µακριά. Στις εσχατιές της δηµιουργίας. Κι είναι και δράκοι και άγιοι αυτοί. Γιατί αρνούνται να αφήσουν τις πηγές. Σκέψου να χαθούν οι πηγές. Αυτές οι σπάνιες.
Οι πραγµατικές. Σε ένα κόσµο παραποιηµένο και µασκαρεµένο αδιάντροπα. Ο άνεµος θα φυσήξει λες. Που θα πάει… Θα φυσήξει. Να αεριστεί η ψυχή. Να αεριστεί η ζήση τούτη. Κι είναι τόσο αστείο. Να χωρίζει κανείς την ζωή την τούτη, από την ζωή την άλλη. Ο κόσµος ξέχασε τους µύθους του. Ξέχασε την αρχέγονη γνώση, που βρίσκεται µέσα στη ζωή απ’ όταν αυτή γεννιέται. Παραµορφώθηκε ο κόσµος τούτος. Κι δράκοι κι οι άγιοι, την πλάτη του γυρίζουν. Μα το χειρότερο είναι πως και οι νέοι, την πλάτη του γυρίζουν. Το χειρότερο. Και θα µιλήσουν πάλι για τις εποχές. Θα βρουν κάτι που δεν βρήκαν ακόµα. Μα που ήταν ολοφάνερο. Θα και θα. Αχ… Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά στον κόσµο τούτο. Και το χειρότερο απ’ όλα. ∆εν καταλαβαίνει κανείς το φως.
Γι’ αυτό και το φως την πλάτη του γύρισε. Κάπου σε µια γωνιά του σπιτιού σου έχεις µια αγιογραφία. Ένας παλιός, αγριωπός γενειοφόρος σε κοιτά αυτηρά.
Και σου λέει.
Αχ… Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά στο κόσµο τούτο. Και ‘συ ακροβατείς στης σκέψης το λάθος. Σα κάθε µέρα.
