Λέξεις πίσω από τον Μύθο: Στη σχιµάδα του νου

Παλεύει ο νους στα τρικυµισµένα σύµπαντα. Και στου αρχέγονου πυρός το αναβόλεµα. Πριν από την γέννα πάει. Γεννά αενάως. Και γεννιέται σε κάθε γέννα του. Έχει όλη την γνώση κρυµµένη στα τρίσβαθά του. Και δεν το ξέρει. ∆εν χρειάζεται να το ξέρει. Γιατί ο νους δεν είναι η γνώση του. Αυτό τον διαχωρίζει από αυτήν. Και απο ότι υλικό είναι. Ο νους δεν είναι οι ιδιότητές του. Είναι πέρα από αυτές. Μπορεί να είναι άχρονος και χρονικός οµάδι. ∆εν έχει ανάγκη τον χώρο. Ο χώρος υλικός είναι και ο χρόνος τον µετρά.
Ο νους πάει πριν την µέτρηση. Πριν να γεννηθεί, είναι ήδη γεννηµένος. Νους στην αρχέγονη µορφή του, είναι η ψυχή, καθώς πολύ παλιά λεγόνταν. Και ξεχάστηκε αυτή η αρχαία του έννοια καθώς οι κεραυνοί του παρόντος, έγιναν οι καστρόπορτες του παντός. Και έκλεισαν κάποια στιγµή. Όταν η παραφθορά των απάντων του άχρονου, βασίλευε. Κι αν αυτό κράτησε όσο ζει η ανθρωπότητα, ωστόσο δεν θα συνεχίσει να υφίσταται στο αεί. Κάποτε τελειώνει το βόλεµα. Κι οι µικρές µικρότητες. Κι είναι τότε, που οι εσχατιές των συµπαντων θα φανούν. Κι είναι τότε που ορίζοντες δεν θα υπάρχουν. Θα είναι ένα άνοιγµα.
Μιά σχισµάδα. Που θα οδηγεί κατευθείαν, εκεί που, απ’ την αρχή, όλα θα ‘πρεπε να ‘ναι. Θα επικεντρωθεί στην ολότητα. Και όχι στα επιµέρους. Και θα µοιάζει µε του τυφλού ποιητή το δηµιούργηµα. Που αν και τυφλός, µίλησε µε κάθε λεπτοµέρεια. Για τους άγνωστους δρόµους. Εκεί που όλα συµβαίνουν. Κι είναι ο λόγος που γίνονται, για την χαρά του ποιήµατος. Γιατί το δηµιούργηµα έχει τη χαρά του ποιητή του. Κι είναι η κληρονοµιά του νου αυτή. Από το αρχέγονο άχρονο. Εκείνο του την έδωσε. Και ψήγµατα εκείνου συνεχίζει να έχει. Κι είναι αυτό ακριβώς που τον διαχωρίζει τον νου, που ποιητής είναι, από κάθε τι υλικό. Και του θυµίζει κάθε στιγµή, πως άυλος είναι. Και άφθαρτος. Φτάνει να το θέλει και να το επιθυµεί. Γιατί είναι αυτός που από το άχρονο γεννήθηκε και το άχρονο γεννά. Φτάνει να ξέρει το νόηµά του. Το νόηµα της ύπαρξής του. Τότε δεν έχει σηµασία η διαστολή και η συστολή του υλικού. Μήτε η ταχύτητα µε την οποία είναι ικανός να αντιληφθεί. Που ούτως ή άλλως είναι άπειρη, αν αυτός το θελήσει. Είναι ο άχρονος άρχων του παντός που τον γέννησε. Και που υπήρχε πολύ πρίν ο ίδιος αποφασίσει τι θα δηµιουργήσει. Μιλάνε για µια έκρηξη. Ως αρχή. Μα δεν είναι αυτό εντελώς ακριβές. Οι εκρήξεις είναι παµπολλες. Και δεν είναι αυτές που το δηµιούργηµα έφτιαξαν. Γιατί κάτι σιγοβράζει πριν από κάθε έκρηξη. Και για να σιγοβράζει, υπάρχει. Κι είναι αυτή η ύπαρξη η αρχέγονη, που στο αεί βρίσκεται, η ουσία. Που γεννά και γεννιέται κάθε στιγµή. Και που είναι η ίδια που γεννήθηκε και γέννησε το άχρονο. Μικρές ιστορίες πολύ µετά το λυκόφως. Και λίγο πριν το λυκαυγές. Μικρές ιστορίες στη σχισµάδα του νου.