Κάποτε ήταν ένα λιόγερµα. Που χάνονταν κάθε φορά µέσα στα νέφελα. Με απόλυτη ειλικρίνια, παραδίδονταν στην αγκαλιά τους. Ίσως γι’ αυτό, εκείνα κοκκίνιζαν. Μη θεωρόντας απολύτως τον εαυτό τους, άξιο, γι’ αυτό το µυστήριο. Το λιόγερµα είχε πολλά ονόµατα. Κάθε όνοµα και µιά διαδροµή. Κι ήταν το λιόγερµα κάθε φορά καταϊδρωµένο απο τις απέραντες διαδροµές. Είχε πολλά δει το λιόγερµα. Πάρα πολλά. Τόσα πολλά, που µερικές φορές, δεν άντεχε και γεννούσε δροσοσταλίδες. Για να κρύψει τις ιστορίες του. Νόµιζε πως θα ξεκουράζονταν για λίγο στην αγκαλιά των νέφελων. Μα σπάνια γινόταν αυτό. Βλέπεις απο την άλλη µεριά του βουνού, η µέρα ξηµέρωνε. Κι έτσι το λιόγερµα, αυγή γινόνταν. Κι αυτό, αενάως απαναλαµβανόνταν. Που να ξεκουράζεται άραγε ένα λιόγερµα; Mα που αλλού. Αν όχι στο στιγµιαίο τέρµα. Για πέντε λεπτά. Ολόκληρα. Που του έφταναν άραγε ; Ποιος ξέρει. Το λιόγερµα δεν παραπονιόνταν ποτέ. Αντίθετα µε µεγάλη χαρά περνούσε στα ΄’ονειρα του ουρανού. Τα όνειρα του ουρανού. Αυτά κι αν ήταν ατέρµονα. Βλέπεις, ο ουρανός, απέραντος είναι. Μάλλον υπήρχε απο πάντα. Και αρχή δεν έχει. Ουτε τέλος φαίνεται να ‘χει. Γι’ αυτό και το λιόγερµα προτειµούσε να ξεκουράζεται στα όνειρά του. Που απέραντα είναι κι αυτά, όπως κι εκείνος. Κι είναι αυτά τα όνειρα, ότι έζησε κανείς. Και όχι µόνο αυτό. Αλλά και ότι θα ‘θελε να ζήσει. Και όχι µόνο αυτό. Αλλά και ότι δεν τόλµησε να ζήσει. Βλέπεις για του ουρανού τα όνειρα, µόνο ζωή υπάρχει. Τίποτε άλλο. Θαρρείς πως άδικο έχει ; ∆ίκιο έχει. Και µεγάλο µάλιστα. ∆ύσκολο να χωρέσει αλλού ένα λιόγερµα εκτός απο του ουρανού τα όνειρα. Γιατί τα όνειρά του είναι αυτός ο ίδιος. Αυτούσιος και ειλικρινής. Γιαυτό αντέχει το λιόγερµα ο ουρανός. Γιατί, είναι αλήθεια πως, ένα λιόγερµα δύσκολα αντέχεται. Τα νέφελα ακόµα κι αν δεν έχουν γεννηθεί, γεννιούνται το λιόγερµα. Μόνο και µόνο για να το υποδεχτούν. Με µεγάλη χαρά µάλιστα. Και µεγάλη ντροπαλοσύνη. Γιατί το λιόγερµα… Αχ, αυτο το λιόγερµα. Τι µεγάλο µυστήριο. Αναρωτιέται κανείς γιατί ξεχνάµε πως είµαστε µύστες ενός αέναου µυστηριου. Σκέψου το λιγο. Ή µάλλον µη το σκέφτεσαι. Πράξε το. Γίνε µύστης του αέναου µυστηρίου τούτου. Όπως σου πρέπει. Όπως πλάστηκες για να είσαι. Γιατί το ξεχνάς; Πού χάνεσαι; Σε ποιο αδιάφορο υλικό; Αϋλος είσαι. Θυµήσου.
ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ: Το αέναο µυστήριο
