Κάποτε ήταν ένα λιόγερµα. Που χανόταν κάθε φορά µέσα στα νέφελα. Με απόλυτη ειλικρίνεια, παραδίδονταν στην αγκαλιά τους. Ίσως γι’ αυτό εκείνα κοκκίνιζαν. Μη θεωρώντας απολύτως τον εαυτό τους, άξιο, γι’ αυτό το µυστήριο. Το λιόγερµα είχε πολλά ονόµατα. Κάθε όνοµα και µια διαδροµή. Κι ήταν το λιόγερµα κάθε φορά καταϊδρωµένο από τις απέραντες διαδροµές. Είχε πολλά δει το λιόγερµα. Πάρα πολλά. Τόσα πολλά, που µερικές φορές δεν άντεχε και γεννούσε δροσοσταλίδες. Για να κρύψει τις ιστορίες του. Νόµιζε πως θα ξεκουραζόταν για λίγο στην αγκαλιά των νέφελων.
Μα σπάνια γινόταν αυτό. Βλέπεις από την άλλη µεριά του βουνού, η µέρα ξηµέρωνε. Κι έτσι το λιόγερµα, αυγή γινόταν. Κι αυτό, αενάως επαναλαµβανόταν. Πού να ξεκουράζεται άραγε ένα λιόγερµα =;
Mα πού αλλού. Αν όχι στο στιγµιαίο τέρµα. Για πέντε λεπτά. Ολόκληρα. Πού του έφταναν άραγε; Ποιος ξέρει. Το λιόγερµα δεν παραπονιόταν ποτέ. Αντίθετα µε µεγάλη χαρά περνούσε στα όνειρα του ουρανού. Τα όνειρα του ουρανού. Αυτά κι αν ήταν ατέρµονα. Βλέπεις, ο ουρανός, απέραντος είναι. Μάλλον υπήρχε από πάντα. Και αρχή δεν έχει.
Ούτε τέλος φαίνεται να ‘χει. Γι’ αυτό και το λιόγερµα προτιµούσε να ξεκουράζεται στα όνειρά του. Που απέραντα είναι κι αυτά, όπως κι εκείνος. Κι είναι αυτά τα όνειρα, ότι έζησε κανείς. Και όχι µόνο αυτό. Αλλά και ότι θα ‘θελε να ζήσει. Και όχι µόνο αυτό. Αλλά και ότι δεν τόλµησε να ζήσει. Βλέπεις για του ουρανού τα όνειρα, µόνο ζωή υπάρχει.
Τίποτε άλλο. Θαρρείς πως άδικο έχει; ∆ίκιο έχει. Και µεγάλο µάλιστα. ∆ύσκολο να χωρέσει αλλού ένα λιόγερµα εκτός απο του ουρανού τα όνειρα. Γιατί τα όνειρά του είναι αυτός ο ίδιος. Αυτούσιος και ειλικρινής. Γι’ αυτό αντέχει το λιόγερµα ο ουρανός. Γιατί, είναι αλήθεια πως ένα λιόγερµα δύσκολα αντέχεται. Τα νέφελα ακόµα κι αν δεν έχουν γεννηθεί, γεννιούνται το λιόγερµα. Μόνο και µόνο για να το υποδεχτούν. Με µεγάλη χαρά µάλιστα. Και µεγάλη ντροπαλοσύνη. Γιατί το λιόγερµα… Αχ, αυτο το λιόγερµα. Τι µεγάλο µυστήριο. Αναρωτιέται κανείς γιατί ξεχνάµε πως είµαστε µύστες ενός αέναου µυστηρίου. Σκέψου το λίγο. Ή µάλλον µην το σκέφτεσαι. Πράξε το.
Γίνε µύστης του αέναου µυστηρίου τούτου. Όπως σου πρέπει. Όπως πλάστηκες για να είσαι. Γιατί το ξεχνάς; Πού χάνεσαι; Σε ποιο αδιάφορο υλικό; Άυλος είσαι. Θυµήσου.
