ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ: Το δάκρυ του κεραυνού

Στην οµίχλη των καιρών, στην άκρα ενός βράχου, ψηλά στα όρη, ειχε φυτρώσει, µόνο του, ένα δεντρί. Κάθε άνοιξη άνθιζε. Άγριο δεντρί ήταν. Άγριους ανθούς έκανε. Στα ριζά του, ξαπόσταιναν τ’ αγρίµια. Έπαιρναν µια ανάσα τα περασάρικα πουλιά, που έρχονταν απο χώρες ξωτικές. Στα ριζά του οι αετοί, µεγάλωναν τ’ αετοπούλια. Σε χρόνους παλιούς, ήταν κι ένας κεραυνός. Είδε το δεντρί, άκρα άκρα στα ύψη και πέταξε τη δύναµη του, στη καρδιά των κλώνων του. Θα περιµενε ο κεραυνός, να σκιαχτεί το δεντρί. Όµως έγινε κάτι που τον ξάφνιασε. Το δεντρί ύψωσε φωνή µεγάλη και είπε : Κεραυνέ µάθε, πως και στον βράχο να ρίξεις την σπαθιά σου, εγώ, στη σχισµάδα του θα είµαι. Σπόρος θα γίνω. Και κάθε άνοιξη, δεντρί θα γίνοµαι πάλι και θ’ ανθίζω. Και τ’ αγρίµια θα ‘ρχονται πάντα στα ριζά µου. Και τα περασάρικα πουλια, θα ξεκουράζονται στους κλώνους µου. Και οι αετοί θα µεγαλώνουν τ’ αετόπουλα, στον ίσκιο µου. Μάθε κεραυνέ, πως κάθε άνοιξη θ’ ανθίζω. Και στον βράχο να ρίξεις την σπαθιά σου, εγώ σπόρος θα γινω στη σχισµάδα του. Και κάθε άνοιξη θ’ ανθίζω. Άφωνος έµεινε ο κεραυνός. Σταµάτησε ν΄ανασαίνει για µια αιωνιότητα της στιγµής. Και µετά δάκρυσε. Και το δάκρυ του έγινε βροχή. Και µετά καταιγίδα. Και πληµύρισαν τόποι και πολιτείες. Και χάθηκαν άνθρωποι και ζωντανά. Μόνο το δεντρί έµεινε. Εκεί στα ύψη. Στην άκρα του βράχου. Χώµα δεν είχε για να το πάρουν τα νερά. Το δεντρί, τον ίδιο τον βράχο βύζαινε και µεγάλωνε και θέριευε. Όσο να ζουν τα σύµπαντα κεραυνέ. Και να χαθούν και να γίνουν άλλα σύµπαντα, εγώ θ’ ανθίζω, κάθε άνοιξη, στην άκρα του βράχου. Ξανάπε το δεντρί στον κεραυνό. Τι ήταν να ξαναµιλήσει. Ξαναδάκρυσε ο κεραυνός. Και χάθηκαν άλλοι τόσοι τόποι και πολιτείες. Και σαν ηχώ, έρχονταν στ’ αυτιά του, στην αιωνιότητα : Και να χαθούν τα σύµπαντα και να γενούνε άλλα, εγώ σπόρος θα γίνω και κάθε άνοιξη θ’ ανθίζω. Εδώ στα ύψη. Στην άκρα του βράχου.
Όρσα Δρεττάκη