Λέξεις πίσω από τον Μύθο: Το ρεγάλο της ευχής

Γύρισε η µέρα κι έπιασε η νύχτα να σιµώνει και βγήκαν του κόσµου τα θεριά στων αστεριών τ’ αλώνι.
Και λέγουν µου, έλα κοντά, αντάµα µου ακλούθα κι ότι καλό κι ότι κακό, απ’ έχεις, φέρε µου τα.
Τη θύρα ανοίγω τ’ αστεριώ, στου νου µου το τραγούδι, µεσ’ στη ζωή εγίνηκε, η γενειάδα, χνούδι.
Κι αφήνω ότι αγάπησα κι αν µίσησα, ξεχνώ το κι είν’ το σκοτάδι ανάσα µου, τι όµορφο χαρώ το.
Και βάζω στο δισάκι µου, τη πένα µου και µόνο και τα θεριά π’ αγάπησα µε πόθο ανταµώνω.
Και βγαίνουµε οµάδι τους, καρδιά και νους και σώµα, σα πρωτοβρόχι είναι, θαρρείς, το δάκρυ τους στο χώµα.
Κι είναι το χώµα συγγενής, γιατί απο χώµα είµαι και το κατέχω πως, ξανά, στο χώµα αυτό θα κείµαι.
Μαζεύω το, στη χούφτα µου κι αφήνω να κυλίσει, σα το θυµάρι αγγίζω το, για να µοσχοµυρίσει.
Και µου φωνάζουν τα θεριά για να τ’ ακολουθήσω, για το σκοτάδι έπεσε πρέπει να κυνηγήσω.
Και ζώνουµαι την πένα µου κι οµάδι της απλώνω, φτερά µεγάλα γυπαητού και τις πληγές µπαλώνω.
Και ζώνουµαι χαµόγελο, σα της αυγής που θα ‘ρθει, λύρα παιζουν τα σύµπαντα, χορεύω όπως και να ‘χει.
Μιλώ στο νου και στη καρδιά, µιλάω και στ’ αγρίµια και καβαλάρης τραγουδώ, στης ζήσης τα συντρίµια.
Να χαιρεσαι όντε πέφτουνε του νου σου όλα τα κάστρα, πέτρες θε να ‘χεις αρκετές, να χτίσεις µεχρη τ’ άστρα.
Να χτίσεις ότι έπεσε, κάλιστο πιο µεγάλο, ήρθες απο τα σύµαντα κι έχεις ευχής ρεγάλο.