Το φως ησυχα πλανάται. Και πλανεύει τα όρια των λογισµών. Χα’ι’δεύει τρυφερά τα οξυαιχµα δόρατα των καιρών. Κι αυτοί αναρωτιούνται. Που βρέθηκε το χάδι στην αιχµή της λογχης τους. Το φως ήσυχα πλανάται και πλανεύει το νου και όλα τα εντός του. Κι αυτός αφήνεται στο φωτεινό χάδι, που σαν υφάδι απο υάκινθους, τον σκεπάζει απαλά.
Το φως ήσυχα πλανάται, πάνω απο τις πολιτείες. Με τις πολύβουες σιωπές. Και τις πολυσύχναστες µοναχικότητες. Γλυστρά πάνω σε γωνιώδεις αγωνίες. Και στον φτωχό πλούτο. Υπερίπταται των οριζόντων και ότι αυτοί ορίζουν. Σκονίζεται απο την στάχτη υπερφίαλων εγω, που καταποντίστηκαν, στην πρώτη καταιγίδα. Που µια Νηρηίδα, την ύφανε, πλέκοντας τις πλεξούδες της. Ήσυχα ρέει το φως. Μέσα απο τις σχισµάδες πληγωµένων θυρόφιλων. Που χρόνια τα καταχτυπούσαν οι αέρηδες και τα θαλασσινά δάκρυα. Για τις χαµένες Ατλαντίδες του είναι.
Που όσο κι αν έψαξαν τα νέφελα των µύθων, δεν τις βρήκαν. Κι ύστερα, στους δρόµους, το µεταµεσονύχτι, χάθηκε το φως. Σαν άπτερος νους, που λογισµούς δεν έχει. Κι ίσως αυτή να ‘ναι η αρχή. Κι ίσως αυτό, να ‘ναι η οµίχλη των ορίων. Που κρύβει καλά τα µυστικά τους. Που το λεπτό βήµα της Τερψιχόρης, ήταν το µόνο που τόλµησε να τα υπερβεί. Και απο τότε να πλανηθεί κι αυτή, καθώς το φως πλανάται. Στην αχλύ των ανέµων, πέρα απο τα σύµπαντα. Κι είναι µόνος ο ποιητής. Καθώς το ποιήµα του τον αφησε µετά την γέννα του. Και προτίµησε να γίνει πάχνη το λιόγερµα. ∆εν είναι ο δρόµος που έχει αξία. Μα το βήµα που τον περπατά και που τον φτιάχνει. Κι είναι το βήµα αυτό που θα διαγράψει το όριο των ορίων. Ακολουθόντας την Τερψιχόρη. Και θα χορέψει πάνω στα θρύψαλα των οριζότων. Και θα σπάσει τους κρυστάλους τους , µε όλες τις µορφές των αστεριών που έχουν. Κι ύστερα, πατόντας στις άκρες, θα φύγει. Και θα χαθεί στο τραγούδι των Νηρηίδων. Προσέχοντας να µη το δουν. Και το σταµατήσουν. Καθώς οι παλιοί ναυτικοί συνηθίζουν, πιάνοντάς το στα δίχτυα τους, µε τις ιστορίες που διηγούνται. Καθώς το φως πλανάται, µέσα στα θυρόφιλα της µνήµης τους. Μπαίνοντας κρυφά απο τις χαραµάδες ξεχασµένων αθιβολών. Αχνοφέγγει. Κι είναι το φέγγος, το ίδιο, καθώς γενάται και καθώς πεθαίνει. Αχνοφέγγει. Και ζεσταίνει παλιούς χειµώνες. Κι είναι τότε που θα ακουστεί, σιγά και απαλά σαν την οµίχλη το λιόγερµα. Το τραγούδι του. Κρατόντας τις ανάσες των µύθων απο την µια. Και τις ανάσες των απτερων ποιητών απο την άλλη. Αχνοφέγγει. Αφουγκράσου.
Το τραγούδι του φέγγους.
