Θα πεις. Θαρρώ πως ξηµερώνει. Κι ύστερα θα πεις. Θαρρώ πως νυχτώνει. Και µετά θα πεις όλα του κόσµου τ’ αδιάφορα. Μα που κρύβεσαι από του ονείρου τ’ αναβόλεµα ; Γιατί ανήφορος είναι, µακρύς, τ’ όνειρο. Ανήφορος µόνο. Να σε φέρει στα νέφελα. Και στου ορίζοντα τις νεράιδες. Να σε φέρει στα σύµπαντα και στα ξωτικά τους. Να σε φέρει εκεί που θα ‘πρεπε να ‘σαι εξ αρχής. Ανήφορος οδηγεί στα όρη του νου και της καρδιάς το πέταγµα. Κι ίσως θα πεις ότι κουράστηκες. Κι ίσως θα πεις πως νόηµα δεν έχει. Μα τ’ όνειρο έχει πάντα νόηµα. Και το βλέπεις άγρυπνος όντε είσαι. Στου κόσµου αυτού τις ερήµους, ταξιδευτής είσαι. Μα είναι ο αληθινός τόπος σου µακριά. Και να ευχεσαι να είναι µακριά ο αληθινός τόπος σου. Γιατί έτσι την χαρά του ταξιδιού θε να ‘χεις. Κι είναι το ταξίδι που έχει σηµασία. Όχι ο τόπος.
Το ταξίδι. Ένα ταξίδι ατέρµονο. Που µπορεί να λες πως έχει αρχή. Μα µάλλον δεν έχει ουτε αρχή, ουτε τέλος. Ταξίδεψες για να ‘ρθεις και απο τότε ταξιδεύεις συνεχώς. Ποιός σ’ έφερε ; Τυχαίο γεγονός, ποτε δεν είναι η άφιξη. Τυχαίο γεγονός, ποτέ δεν είναι τίποτα. ∆εν υπάρχει τυχαίο. Ταξιδευτές ήταν αυτοί που σ’ εφεραν και ταξιδευτής ήσουν και πριν απο αυτούς. Στους καιρούς των δράκων, ξωτικό, ξαθέρι όµορφο να ‘σαι. Και όχι. Αυτό δεν είναι παραµύθι. Μήτε µύθος, µήτε ιστορία δεν είναι. Είναι, απλά. ∆ύσκολο είναι να είσαι. Το είναι, δύσκολο είναι ουτως ή αλλως.
∆εν έχει βόλεµα το είναι. Μόνο αναβόλεµα έχει. Μόνο.
Γιατί είναι εύκολο να νοµίζεις ότι έχεις. Κι ότι είσαι αυτό που έχεις. Λάθος φίλε µου. ∆εν είσαι αυτό που έχεις. Γιατί ένας µόνο έχει και σου έδωσε την ευκαιρία να είσαι. Κι εσύ, το έχειν σκέφτεσαι. Κι ο ‘’πολιτισµός’’ σου το ίδιο. Όµως το είναι, που είναι; Το φοβάσαι, γιατί πολυ αναβόλεµα έχει το είναι. Και θέλει κότσια. Θέλει κότσια να πεις. Μπορεί να µην µπορώ άλλο, αλλά θα µπορέσω. Θα µπορέσω. Μεγάλα κότσια θέλει, ξαθέρι µου όµορφο. Μη το φοβάσαι τ’ άγρυπνο όνειρο. Τα αληθινά όνειρα, άγρυπνα είναι. Και φυλάνε το είναι σου.
Ακόµα κι αν τα πετάς σε µια γωνιά. Ακόµα κι αν νοµίζεις πως ποτέ δεν τ’ ονειρεύτηκες. Αλλά αυτά είναι εκεί. Κι ο ανηφορός τους εκεί είναι επίσης. Και το είναι σου επίσης εκεί είναι. Αλλά να ξέρεις, το είναι δεν παραιτείται εύκολα. Μάλλον δεν παραιτείται ποτέ. Ώσπου να αποφασίσεις να είσαι επιτέλους. Και να ξέρεις. Το είναι κερδίζει πάντα. Στους καιρούς των δράκων, ξαθέρι να ‘σαι. Ξαθέρι µου όµορφο.
