Λέξεις εξουσίας και ρητορική

Οι όμορφες λέξεις, όμορφα καιγονται!
Οποιος θέλει να “αλώσει” ένα λαό -διακαής μεταπολιτευτικός πόθος της αριστεράς- πρώτα προκαλεί σύγχυση στις έννοιες των λέξεων, ώστε να προκαλέσει αργότερα σύγχυση και στις σκέψεις του. Το είδαμε με τη λεγόμενη «δημιουργική καταστροφή», τη λογική που ακολουθήθηκε αρχικά στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας – δανειστών. Κανείς μας δεν κατάλαβε τι εννοούσε τότε η κυβέρνηση αλλά όλοι αντιληφθήκαμε ότι ήταν καταστροφική!
Υπάρχουν λέξεις που έχουν τη δική τους αυτόνομη δύναμη: «κατεστημένο», «μη προνομιούχοι», «έχοντες και κατέχοντες», «αδύναμα λαϊκά στρώματα», «διαπλοκή», «αναδιανομή» κ.λπ. Ο λαϊκισμός είναι το περίβλημά τους.
Βέβαια, σε μια προεκλογική περίοδο, εκτός από τις λέξεις του συρμού («διεφθαρμένο παρελθόν», «ή αυτοί ή εμείς» κ.ά.), η πιο εύχρηστη πρακτική περιέχεται στη λέξη/πρακτική πόλωση. Και μια πόλωση στηρίζεται ή σε ισχυρά επιχειρήματα που περιγράφουν τις «διαχωριστικές γραμμές» των αντιπάλων ή διαποτίζει τον ψηφοφόρο με μίσος. Τα έχουμε ζήσει πιο παλιά, με τα «γαλάζια» και «πράσινα» καφενεία. Το ζούμε σήμερα με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.
Ετσι, η ελληνική δημόσια ζωή συνεχίζει να λασπολογεί, να θεατροποιεί το περιεχόμενό της, να δηλητηριάζει τους ανύποπτους… Η ρητορική των κομμάτων σήμερα, παρότι δεν έχουμε βγει ουσιαστικά από τα μνημόνια, υιοθετεί παρελθοντικές τακτικές. Καμιά τους δεν επικεντρώνεται στις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση ή πώς μπορεί αυτή να μην επαναληφθεί.