Λίγα από τα παλιά

Οι πηγές πάνω και νοτίως του Νεροκούρου, στο βουνό Αλιγάνου, τα παλαιότερα χρόνια πότιζαν τα περιβόλια των Τούρκων στην περιοχή του Νεροκούρου.

Σε όλες τις πηγές υπήρχε και εκκλησία, ενώ το νερό ανήκε στους Τούρκους και στα μοναστήρια. Της Αγίας Μαρίνας στο μετόχι “Μελιγκούνη”, μετέπειτα Ησυχάκη, ενός πραγματικού άρχοντα των Χανίων. Της Αγίας Ελεούσας στο μετόχι “Σουρλάντο” του Εμμ. Μαράκη, “Μαρομανώλης”, παππού από την μητέρα μου.

Το νερό κατέβαινε με πετρόκτιστα αυλάκια σε όλη τη διαδρομή, οι πηγές του νερού και η περιοχή μέχρι το μετόχι ανήκαν στον ίδιο ιδιοκτήτη. Εντός του μετοχιού υπήρχε μεγάλη δεξαμενή, χαβούζα, για το στέρνιασμα.

Υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα όπου το νερό της πηγής λόγω μικρής ποσότητας δεν είχε αυλάκι. Ήταν μόνο για το πότισμα των αιγοπροβάτων το καλοκαίρι.

Υπήρχε όμως μεγαλύτερη πηγή στο λεγόμενο φαράγγι, με την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Το νερό ανήκε στα τούρκικα μετόχια του Καϊμακάκη, Τούρκου συνταγματάρχου χωροφυλακής, με σκοπιές γύρω γύρω και με μπεντένια άνω των 3 μέτρων ύψος. Το κτήμα αυτό το είχε δωρίσει ο Κυθήριος Γρηγόρης Φριλίγγος στον σύντεκνό του Γεώργιο Μαυρέ, φονευθέντα από τους Γερμανούς κατά τη Μάχη της Κρήτης, που πήρε μέρος στον ποταμό Μορόνη με τους Άγγλους, που έδωσαν εκεί την τελευταία τους μάχη με τους Γερμανούς στη Μάχη της Κρήτης.

Στο Πάνω Μετόχι της Μουλά Χανούμ, καθώς και στο Κάτω, από το οποίο το πήραν και το μοίρασαν μεταξύ τους ορισμένοι χωριανοί χαλώντας το πέτρινο αυλάκι.

Αυτά τα γράφω για να γνωρίζουν οι σημερινοί νέοι του Νεροκούρου την ιστορία του χωριού τους, που σήμερα ακούγεται σαν παραμύθι.