Hταν ο θάνατος του φίλου και team – mate του, Jo Schlesser, που έκανε τον Guy Ligier να παρατήσει το κόκπιτ και να ιδρύσει τη δική του αγωνιστική ομάδα, στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και να δώσει στον κωδικό όλων των μονοθεσίων του έκτοτε τα αρχικά JS.
Τα πρώτα αυτοκίνητα, τα οποία σχεδίασε ο Μichel Tetu, συμμετείχαν με κινητήρες της Cosworth σε αγώνες πρωτοτύπων και πωλούνταν και στην αγορά. Το ίδιο συνέβη και όταν ο Ligier εξασφάλισε κινητήρες της Cosworth – τα Ligier πωλούνταν στις εκθέσεις της γαλλικής εταιρείας. Καθώς η ομάδα εισχωρούσε για τα καλά στο μότορ σπορ, προσέλαβε τον Ρ. Depailler να τρέξει με μια JS στο Le Mans του ’71 και τρία χρόνια αργότερα η διαχείριση πήγαινε τόσο καλά, που ο Ligier αγόρασε τη Matra και εξασφάλισε μία μεγάλη χορηγία της καπνοβιομηχανίας SEITA (Gitanes). Οι “Τσιγγάνες” ήταν το προσωνύμιο της Ligier εξαιτίας της καπνοβιομηχανίας, που έχει για λογότυπο μία τσιγγάνα να κρατά ένα κρουστό παραδοσιακό όργανο. Η έν λόγω εταιρεία απετέλεσε όλα τα χρόνια που συμμετείχε η ομάδα στη F1 τον κύριο χορηγό της. Ο Ligier προσέλαβε τον διακεκριμένο G. Ducarouge να σχεδιάσει το πρώτο μονοθέσιο F1 της ομάδας και τον Jacques Laffite να το οδηγήσει στην πρώτη της σεζόν, το 1976. Τα πράγματα πήγαν καλά και μια Ligier κατέκτησε την pole position μόλις στοn 13ο της αγώνα, στο Ιταλικό GΡ. Eναν χρόνο αργότερα ο Laffite έγινε στο Σουηδικό GΡ ο πρώτος Γάλλος της ιστορίας που κέρδισε με γαλλική ομάδα, γαλλικό σασί (της JS7) και γαλλικό μοτέρ! Το ’78 κύλησε χωρίς νίκες και για το 1979 ο Ligier αποφάσισε να συνεργαστεί με την Cosworth και να κατεβάσει και δεύτερο αυτοκίνητο, με τον Ρatrick Depailler. Η JS11 του Ducarouge, με το ground effect, ήταν αμέσως εκθαμβωτική: Κέρδισε τα δύο πρώτα GΡ του ’79 στη Λατινική Αμερική, αργότερα επικράτησε και στην Ισπανία και η Ligier έδειχνε να βρίσκεται σε τροχιά τίτλου! Ομως ο Depailler είχε ένα ατύχημα και ο αντικαταστάτης του Jacky Ickx δεν ήταν ποτέ αντάξιος των περιστάσεων… Το 1980 έμελλε να είναι η πιο επιτυχημένη σεζόν της ιστορίας της Ligier στην F1, τουλάχιστον βαθμολογικά, αφού τελείωσε στη δεύτερη θέση των κατασκευαστών. Η JS11/ 15 του Ducarouge ήταν πολύ καλή, όπως και οι οδηγοί Laffite και Didier Pironi. Ο τελευταίος κέρδισε στο Βέλγιο και με λίγη τύχη θα έκανε το ίδιο και στο Μονακό και τη Βρετανία, ενώ ο Laffite επικράτησε στη Γερμανία. Στο μεταξύ, στα μέσα της χρονιάς ο Ligier πούλησε μερίδιο της ομάδας στην Τalbot, ενώ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχαν καρποφορήσει οι συνομιλίες με την ΒΜW για προμήθεια κινητήρων. Και θα ήταν τουλάχιστον το ίδιο καλά αν ο Ligier δεν είχε έρθει σε ρήξη με τον Ducarouge, που οδήγησε στη φυγή του Γάλλου τον Ιούλιο. Ο Laffite, παρ’ όλα αυτά, κέρδισε δύο ακόμα νίκες με την JS17. To 1981 η γαλλική ομάδα με την JS17 πέτυχε και πάλι με τον Laffite μία και μοναδική νίκη στο Γερμανικό GP. Η απόφαση της FΙΑ να απαγορεύσει τις “ποδιές” του ground effect βύθισε τη Ligier το ’82, όπως και η αποχώρηση της Talbot λόγω της αγοράς της από τη Peugeot. Τα λίγα χρήματα πήγαν στην κατασκευή του πρώτου σασί από ανθρακονήματα και το 1983 η Ligier δεν κέρδισε ούτε ένα βαθμό… Ομως ο Ligier από τις ημέρες που είχε μία μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία στη Γαλλία, χρησιμοποίησε τις πολιτικές του διασυνδέσεις και εξασφάλισε κινητήρες Τurbo της Renault για το ’84, μαζί με χορηγίες από τις κρατικές εταιρείες ΕLF και Lοttο. Μαζί προσέλαβε και τον ταλαντούχο σχεδιαστή Η. Durand. Τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα, αλλά τότε έγινε κάτι πολύ σημαντικό για τη Ligier, η Renault αποχώρησε από την FΙ – αλλά δεν σταμάτησε την προμήθεια των κινητήρων της. Eτσι, ο ιδιοκτήτης της πήρε πίσω τους Ducarouge, Τetu αλλά και τον Laffite από τη Williams H Ligier-Renault JS25 σκόραρε 16 βαθμούς με το Γάλλο οδηγό και τελείωσε το 1985 έκτη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Η προσθήκη του Rene Arnoux θα ανέβαζε τη γαλλική ομάδα υψηλότερα από την τελική της 5η θέση, αν ο Laffite δεν είχε σπάσει τα πόδια σε ατύχημα στο Brands Hatch. Οι νίκες ήταν πια μία ανάμνηση. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν, όταν η Renault διέκοψε την κατασκευή κινητήρων. Οι Megatron (πρώην ΒΜW) δεν ήταν ανταγωνιστικοί, η Ligier πήρε έναν βαθμό σε όλο το ’87 και στο τέλος ο Durand έφυγε για τη Ferrari. Την επόμενη σεζόν με τα επίσης ανταγωνιστικά μοτέρ της Judd, ο Τetu προσπάθησε να πρωτοτυπήσει τοποθετώντας το δοχείο καυσίμων ανάμεσα στο σασί και τον κινητήρα της JS31. Το σχέδιό του δεν είχε επιτυχία και απολύθηκε, για να αντικατασταθεί από μία ομάδα ξένων σχεδιαστών. Απέτυχαν κι αυτοί, ξεκρέμαστοι και από την απόδοση του κινητήρα Cosworth DFR το ’89. O Ligier κατάφερε να προσεγγίσει και πάλι τη Renault για κινητήρες – αλλά αυτό θα συνέβαινε από το 1992. Ετσι το ’91 έμεινε με τους μη ανταγωνιστικούς Lamborghini και στην πορεία απέκτησε τους ταλαντούχους σχεδιαστές Frank Demie και Loic Bigols. Και τέλος, τον Ducarouge που στο μεταξύ είχε φύγει πάλι! Μάλιστα, έφτασε κοντά στην απόκτηση και του Αlain Ρrost για το 1992. O Γάλλος έκανε δοκιμές, αλλά για να οδηγήσει, ήθελε μερίδιο της ομάδας! Με τους Τ. Βoutsen και Ε. Comas η ομάδα συγκέντρωσε μόλις 6 βαθμούς στη σεζόν, αλλά οι αποδοκιμασίες του κόσμου προς τον Ligier στο Μονακό απογοήτευσαν τον Γάλλο και τον οδήγησαν στην απόφαση να πουλήσει αρχικά το 21% στον Cyril de Rouvre και έπειτα, όταν τελείωσε η σεζόν, το υπόλοιπο 79% και να αποχωρήσει. Ο De Rouvre κράτησε τον Ducarouge, οι Μ. Brundle και M Blundell ανέβαιναν στο βάθρο, αλλά τώρα ο νέος ιδιοκτήτης έπρεπε να κρατήσει μακριά όσους αγοραστές εποφθαλμιούσαν την ομάδα για να αποκτήσουν τους κινητήρες της Renault για το 1994! Στη διάρκεια αυτής της χρονιάς ο De Rouvre συνελήφθη κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για την αγορά της ομάδας από τον Flavio Briatore, διευθυντή της Βenetton! Ο Ιταλός τοποθέτησε το 1995 τον συνεργάτη του Tom Walkinshaw στη διοίκηση της Ligier κι εκείνος τον Dernie στην τεχνική διεύθυνση.
Η Ligier JS41 ήταν αντίγραφο της Βenetton, αλλά η Ligier τελείωσε τη χρονιά πέμπτη. Ο Walkinshaw προσπάθησε να αγοράσει την ομάδα, αλλά απέτυχε κι έτσι έφυγε για την Arrows, μαζί με τον Dernie. Ο Briatore είχε και πάλι τον έλεγχο, αλλά καμία ανάγκη πια για τη Ligier. Σύντομα πούλησε τη Ligier στον Αlain Prost, που τη μετονόμασε σε Prost Grand Prix για το 1997. Ωστόσο, το 1996 είχε συμβεί κάτι μαγικό: Ο Olivier Panis πήρε για τη Ligier, την τελευταία της νίκη! Το πέτυχε στην κορωνίδα της F1, στο Μονακό. Ηταν ένα ταιριαστό κύκνειο άσμα στην πλούσια ιστορία της Ligier.
