Λίγο φως… στο σκοτάδι

Αχτίδες φωτός που φέρνουν χαμόγελο στα χείλη, οι μικρές εκείνες πράξεις που γίνονται μπροστά μας και διατηρούν την ελπίδα ότι το καλό δεν έχει χαθεί.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις δύο μικρές πράξεις, που διαδραματίστηκαν μέσα στην βδομάδα -ίσως και αυτονόητες πράξεις- που απλά στη ρουτίνα της καθημερινότητας πλέον μας φαίνονται άξιες αναφοράς.
Αρχικά ένας έφηβος σε λεωφορείο του αστικού ΚΤΕΛ, παίρνει στην αγκαλιά του ένα μικρό παιδάκι ήταν – δεν ήταν 2 χρονών, προκειμένου να το ηρεμήσει καθώς έκλαιγε στην αγκαλιά της μαμάς του. Άγνωστος ο νεαρός στη μαμά, όπως φάνηκε, ανέλαβε να ηρεμήσει τον μπόμπιρα, με τη μαμά να τον ευχαριστεί και να του αναφέρει ότι έμοιαζε σε συγγενικό της πρόσωπο και ίσως για αυτό η αμοιβαία συμπάθεια του πιτσιρίκου. Απόδειξη πως όλοι οι έφηβοι δεν αδιαφορούν για τον διπλανό τους.
Στη συνέχεια, δύο ηλικιωμένοι που κρατιούνται χέρι – χέρι προκειμένου να περάσουν τον δρόμο, στο κέντρο των Χανίων, όχι από ανάγκη. Αλλά από στοργή και ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον. Μία πράξη που σε κάνει να πιστεύεις στην διάρκεια της αγάπης και του σεβασμού.
Αμελητέες πράξεις; Ίσως… όμως στα χείλη της υπογράφουσας έφεραν ένα χαμόγελο και μία αίσθηση της ύπαρξης του καλού.