Ο Απόστολος Καλδάρας γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας στις 7 Απριλίου 1922 και πέθανε στις 8 Απριλίου 1990. Μέσα απ’ τη βιογραφία του Μιχάλη Μενιδιάτη “Πετραδάκι… πετραδάκι έως την κορυφή”, την οποία υπογράφει ο Κώστας Μπαλαχούτης, ο Μιχάλης Μενιδιάτης αποκαλύπτει την ιστορία του αγαπηµένου τραγουδιού του Απόστολου Καλδάρα “Λίγο λίγο θα µε συνηθίσεις”.
Λέει ο Μιχάλης Μενιδιάτης στον Κώστα Μπαλαχούτη: «Οφείλω πολλά στον Απόστολο Καλδάρα, αυτόν τον ωραίο άνθρωπο και µεγάλο συνθέτη. Κάναµε παρέα µε τον Αποστόλη, γίναµε φίλοι και κουµπάροι. Ο γιος του, ο Κώστας, έχει βαφτίσει την κόρη µου. ∆εν ξέρω, κάπου ταιριάζαµε µε τον Αποστόλη, στις συζητήσεις, στο πώς βλέπαµε τα πράγµατα. Εµείς οι λαϊκοί τραγουδιστές της εποχή εκείνης ήµασταν τυχεροί που γνωρίσαµε αυτούς τους µεγάλους δηµιουργούς. Ήταν πολύ σοβαροί άνθρωποι και αφοσιωµένοι στη δουλειά τους. Εργατικοί όσο λίγοι. Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Χιώτης, ο Μητσάκης, ο Καλδάρας ξεκίναγαν ένα τραγούδι απ’ το τίποτα και το έφταναν µέχρι τον ουρανό. Τι νοµίζετε ότι µε το που γράψεις ένα τραγούδι, πάει, τελείωσε; Απ’ τη στιγµή που θα το γράψεις, αρχίζει η πολύ δύσκολη δουλειά. Πηγαίνοντας στο σπίτι του Καλδάρα στην Κυψέλη, γνώρισα τη σύζυγό του, την υπέροχη κυρία Λούλα, και τη µεγάλη µας στιχουργό, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ήταν εκεί, καθόταν έγραφε, και του έδινε υλικό τού Αποστόλη. Μια χρυσή γυναίκα, έξω καρδιά. Είχε πένα που τσάκιζε κόκαλα. Ο Καλδάρας τη σεβόταν και την αγαπούσε πολύ. Ο Αποστόλης, όταν έβλεπε ανθρώπους σοβαρούς, ωραίους και χρήσιµους στη δουλειά του, τους υπολόγιζε. Η Ευτυχία είχε τα ελαττώµατά της, αλλά δεν πείραζε κανέναν.
Είχαν γράψει µε τον Καλδάρα το “Λίγο λίγο θα µε συνηθίσεις”, αλλά κολλούσαν στο ρεφρέν. ∆εν έβρισκαν κάτι δυνατό και ταιριαστό µε τα κουπλέ. Κι έπρεπε κάτι να γίνει, γιατί το τραγούδι φαινόταν ότι ήταν επιτυχία. Ο Καλδάρας ήταν πολύ ψείρας στον στίχο. Θυµάµαι που το τραγουδούσαν µαζί µε τη γυναίκα του, την κυρία Λούλα, πρίµο-σεγόντο. Γιατί η Λούλα είχε ένστικτο στο τραγούδι και ο Αποστόλης την εµπιστευόταν. Ήταν πάντα πολύ αγαπηµένοι µεταξύ τους και ταιριαστό ζευγάρι.
Μια µέρα µε παίρνει τηλέφωνο, µου λέει: “Μιχάλη, θα περάσω το µεσηµέρι να σε πάρω να πάµε µια βόλτα”. Ήρθε στο πατρικό µου, εκεί έµενα ακόµα, και πήγαµε στους Θρακοµακεδόνες. Καθίσαµε σε µια ταβέρνα και κοιτάγαµε προς Αθήνα. Μου λέει: “Μα να µην µπορώ να βρω το ρεφρέν;”. Άρχισα να ξεστοµίζω κι εγώ διάφορες φράσεις, µήπως και τον παρακινήσω να βρει τον στίχο που του έλειπε. Είναι πια η εποχή που ο Καλδάρας περνούσε ένα µεγάλο προσωπικό πρόβληµα, που αργότερα του στέρησε απ’ τη ζωή την αγαπηµένη του κορούλα. Μάλιστα είχε σταµατήσει να εµφανίζεται και να τραγουδάει στα µαγαζιά. Από τότε ο Αποστόλης λίγες φορές ξανανέβηκε στο πάλκο. Εκεί που καθόµαστε και αγναντεύαµε την Αθήνα κάτω απ’ τα πόδια µας, γυρνάει κάποια στιγµή, σηκώνεται απ’ την καρέκλα του και µου λέει: “Το βρήκα, Μιχάλη, πάµε”. “Απόστολε, πάρε στυλό να το γράψεις”. “Πάµε απ’ τη στιγµή που γράφτηκε εδώ, δεν χρειάζεται” και µου ’δειξε µε το χέρι του το κεφάλι του. “Γράψ’ το, ρε Απόστολε, µην το ξεχάσεις” να του λέω εγώ. Θυµάµαι γελούσε µες τον πόνο του ο Καλδάρας: “Άκουσέ το, Μιχάλη”. Και τι µου λέει:
Τι θα γίνω µες τη ζωή
αν ξυπνήσω ένα πρωί
και κοιτάξω την αγκαλιά
µου/από µέσα να λείπεις εσύ…
Ανατρίχιασα. Αυτό το τραγούδι, που ακόµα και σήµερα τραγουδιέται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα, κι όλοι το θεωρούν ερωτικό, έχει στην ουσία άλλο νόηµα και χαρακτήρα.
Έγραψε πολλά τέτοια τραγούδια ο Καλδάρας µε αφορµή την κόρη του, που, όσοι δεν γνώριζαν, τα περνούσαν για ερωτικά. Κι όµως µέσα τους κρύβουν την απόγνωση και το δράµα του πατέρα…»
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
