Οι νοσταλγοί του χθες, είναι τα ίδια πρόσωπα που αδιαφορούν ή και δηλώνουν ανήµποροι να βοηθήσουν, ώστε να αλλάξουν τα κακώς κείµενα του σήµερα.
Τους ακούς και µιλούν µε ζέση για τα πριν πολλά χρόνια, αναπτύσσουν απόψεις, συγκρίνουν το χθες µε το σήµερα, συγκινούνται κατά την αφήγηση ιστοριών, συµβουλεύουν τους νεότερους, κάνουν µορφασµούς στο άκουσµα µοδάτων εκφράσεων, ενώ κοκκινίζουν όταν στα κινητά τους τηλέφωνα συνειδητοποιούν πως δεν έχουν φωτογραφίες και µνήµες του χθες, που για χάρη του θυσιάζονται.
Είναι οι διπλανοί και παρα-διπλανοί µας, που εύχονται για τις γιορτές, το νέο έτος, αλλά την ίδια ώρα σου πετάνε αυτή την καταπληκτική φράση “αχ βρε, κάθε πέρυσι και καλύτερα”, µισερώνοντας την όποια ευχή τους.
Τους λες πως, η καλή µέρα από το πρωί φαίνεται κι αυτοί σου λένε “βλέπουµε για αύριο”, µηδενίζοντας έτσι το κάθε σήµερα τους. Το όχι, την άρνηση, την έχουν έξω έξω και πρόχειρη στα χείλη τους κι όλο και κάτι έχουν να πουν για το πιλάφι, τους κουραµπιέδες, την κλήρωση του Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου, για το πετρέλαιο που το βάζουν λίγο-λίγο στη δεξαµενή του καλοριφέρ, λες και θα τους έρθει πιο φθηνά.
Από δω το πάνε, από κει σε πάνε, να οδηγήσουν τη κουβέντα στις παλιές καλές µέρες, που όταν όµως, δροµολογηθεί αυτή η κουβέντα και ξεκινήσουν να συµµετέχουν κι οι υπόλοιποι, ως εκ του θαύµατος, βάζουν πρωταγωνιστή στο παρελθόν, τους εαυτούς τους, µε τα παιδικά τους βιώµατα και φυσικά τα όνειρα τους που δεν έγιναν, το παρόν τους. Το µόνο που σώνει την κατάσταση, είναι να κερδίσουν το φλουρί στη Βασιλόπιτα, να χαµογελάσουν, αλλά και πάλι, µπορεί να πετάξουν εκείνη την ηλίθια πρόταση «δεν πιστεύω να έχεις βάλει δύο φλουριά στην πίτα;».
Οι νοσταλγοί του χθες, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν πρωταγωνιστές του σήµερα, ούτε υπερασπιστές ενός καλύτερου αύριο.
Οπότε, το µόνο που µας µένει, είναι να χτίσουµε οι υπόλοιποι έναν κόσµο χαµογελαστό, κόσµο υπεράνω χρονικών και εποχικών συγκρίσεων. Έναν κόσµο ανέφελο, αντιµίζερο, προσιτό και υγιή για τους νέους και τους ερχόµενους, µπας και δε γίνουν οι νοικοκυραίοι, διακοναραίοι, όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης.
