Όποτε νιώσω την ανάγκη να παρατηρήσω καλύτερα, εκείνο που µε ενοχλεί, διαπιστώνω πως στο µυαλό µου -αλά Σέρλοκ Χόλµς- εντοπίζω τον αίτιο, τον ένοχο, τη ροή εξέλιξης ενός συµβάντος. Καλά υπερβολικός είµαι… Περπατώντας τη Χάληδων, µεσάνυχτα και κάτι, σε ένα άδειο από νεολαία και κόσµο Λιµάνι, ήρθα αντιµέτωπος µε την ουσία της αδιαφορίας.
Όχι από τη ∆ηµοτική Αρχή. Από τους παροικούντες και τους οληµερίς περαστικούς. Βλέπεις καλέ µου την ΑΣΤΟΧΙΑ;;; Κάνε ένα τηλέφωνο αρµοδίως, ενηµέρωσε κι είµαι σίγουρος ότι θα διορθωθεί. Από πού κι ως πού είµαι σίγουρος; ∆ιότι στις περισσότερες επισηµάνσεις των ‘‘Χανιώτικων νέων’’ αλλά και µεµονωµένα πολιτών, υπάρχει άµεση ανταπόκριση από τις υπηρεσίες του δήµου. Επικίνδυνος ο στύλος φωτισµού.
Το βλέπουν όλοι. Τελικά ποιος είναι ο ένοχος;;; Πάλι ο άλλος; Πάλι οι άλλοι;;;
Ας ξεκρεµάσουµε τις πιπίλες από το λαιµό µας κι ας βγάλουµε τις τσίµπλες από τα όµµατα.
