Η γιαγιά μου έλεγε πως «όσο κι αν βαράς το ντουβάρι, ντουβάρι θα μείνει». Και (να σημειώσω) η γιαγιά μου δεν ήταν δήμαρχος, ούτε καν κλητήρας.
5 ή 6 φορές ξανασκάβουν τους σκαμμένους δρόμους στα Χανιά. Ρεκόρ Γκίνες ή ψάχνουν για χρυσές λίρες;
Φαίνεται ότι κάπου διάβασαν ότι έτσι λειτουργούν οι πόλεις των… χρυσοθήρων.
Το ερώτημα όμως είναι απλό. Γιατί το κάνουν; Εύχομαι για το καλό μας, γιατί νοιάζονται για μας. Και γι’ αυτό τους ευγνωμονούμε.
Τουλάχιστον μόλις τις βρουν τις χρυσές λίρες, ας τις μοιράσουν για να πάμε μια εκδρομή σε “μαγικά νησιά για Μάμπο και Μαμπολέιρο”.
Αυτό νομίζω ότι είναι μια συμφωνία κυρίων στην πόλη, το απροϋπόθετο μας, για να θαυμάζουμε τα σκαμμένα.
Κι αν υπάρχουν “λάθη” στις αποφάσεις τους, δεν είναι λάθη ως το αντίθετο της αλήθειας, αλλά μάλλον μια αλήθεια που δεν έχει βρει ακόμη τον στόχο της.
Τα υπόλοιπα, θα έλεγε η αείμνηστη γιαγιά μου, είναι για τα ντουβάρια.
