Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας.
Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει “μπαμπάς”!
(Ανώνυμος)
Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου (εφέτος στις 16/6), σε πολλές χώρες του κόσμου· όχι όμως κι εδώ όπου η “μέρα” περνάει απαρατήρητη.
Εννοούμε τη “γιορτή του πατέρα” που -θεωρητικά- είναι ή θα έπρεπε να είναι, συμπληρωματική και ισότιμη με εκείνη της μητέρας.
Πατέρες δεν είναι μόνο οι γεννήτορές μας, αλλά και οι παππούδες κι απ’ τις δυο πλευρές των γονιών μας. Η τιμή αγγίζει όλους, άσχετα αν τη μερίδα του λέοντος την έχει ο “μπαμπάς” μας.
Μελέτες και έρευνες ελάχιστα ασχολούνται με τον πατέρα, την αξία και τη συμβολή του στη διαμόρφωση μιας σωστής οικογένειας. Ζούμε έντονα στον παλμό της εργαζόμενης μητέρας, ενώ τα δικαστήρια σε υποθέσεις διαζυγίων σχεδόν αγνοούν τον πατέρα, επειδή συνήθως θεωρούν τη μητέρα ως ικανότερη για την ανατροφή των παιδιών. Επιδικάζουν όμως πάντα… διατροφή στον πατέρα!
Μόνο στον εργασιακό τομέα η πολιτεία “αναγνωρίζει” τον πατέρα ως ισότιμο με τη μητέρα δίνοντάς του μερίδιο στις γονικές άδειες, κι αυτό εν ονόματι της κατοχυρωμένης ισότητας των δυο φύλων!
Μια απουσία όμως του πατέρα, ή μια μείωση της παρουσίας του όπως συμβαίνει σε πολλά επαγγέλματα, δεν του επιτρέπει να διαδραματίσει στον βαθμό που θα έπρεπε τον ρόλο ενός σωστού γονιού. Οι επιπτώσεις από αυτή την έλλειψη στην ανατροφή, εξέλιξη, συμπεριφορά και κοινωνικότητα του παιδιού, αποτελούν αντικείμενο επισταμένων μελετών από τους ειδικούς.
Κι όμως υπάρχουν μπαμπάδες σήμερα που μοχθούν νυχθημερόν αγόγγυστα. Ελάχιστα θυμίζουν κάποιες ψευτοδιαφημίσεις στις οποίες παρουσιάζονται μπαμπάδες να απολαμβάνουν πρωινό με τα παιδιά τους στον κήπο μιας ειδυλλιακής μονοκατοικίας!
Οι πατεράδες της διπλανής μας πόρτας, τους βλέπουμε και στους δρόμους με τα καροτσάκια και τα μωρά τους, τρέχουν να τα προλάβουν όλα. Πού να θυμηθούν ότι… γιορτάζουν κιόλας. Αυτοί… γιορτάζουν κάθε μέρα-όπως χαιρέκακα λέγεται. Την υγειά τους να έχουν!
