«Το ελάχιστο θέλησα
Και με τιμώρησαν με το πολύ»
Οδ. Ελύτης
Είναι τόσο πυκνά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και με τόσο μεγάλη και καθοριστική σημασία για τη ζωή μας, που δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοσχολιάσει.
Είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι για την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εναν τόπο θυσίας, έναν τόπο με ισχυρή συμβολική σημασία όχι μόνο για τους Έλληνες, όχι μόνο για τους κομμουνιστές, αλλά για τον Άνθρωπο.
Εκεί συνέβησαν το αποτρόπαιο του Ναζισμού, αλλά και η αρετή και η ανδρεία των αγωνιστών. Με την Καισαριανή συνδέεται ο Σουκατζίδης που αρνήθηκε να δώσει τη θέση του σε άλλον επειδή οι Ναζί τον χρειάζονταν λόγω της γλωσσομάθειάς του.
Εκτελέστηκε μαζί με τους 200 Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές.
Με την Καισαριανή συνδέεται και η περίπτωση του 12χρονου Ανδρέα Λυκουρίνου, ο οποίος, όταν διαπίστωσε ότι λόγω του ύψους του βρισκόταν εκτός βολής σηκώθηκε στα δάχτυλα των ποδιών του για να τον βρουν οι σφαίρες των πολυβόλων του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Εκεί λοιπόν με μια κίνηση υψηλής συμβολικής σημασίας ο νέος πρωθυπουργός αμέσως μετά την ορκωμοσία του πήγε για να αποτίσει φόρο τιμής. Σαν μια κίνηση αναγνώρισης της προσφοράς στην Πατρίδα, αλλά και υπόμνησης ότι ο άνθρωπος μεγαλουργεί και καταργεί το χρόνο όταν έχει ηθικές αρχές, αξίες και ιδανικά.
Αλλά τη σκέψη και την καρδιά τελικά μού την έκλεψε μια φράση του νέου υπουργού Οικονομικών ο οποίος μίλησε για λιτό βίο. Και είναι η ομορφότερη κουβέντα που έχω ακούσει από στόμα πολιτικού. Είναι μια φράση που έρχεται απ’ τους προγόνους, αλλά πάει πολύ μακριά. Είναι μία φράση που συμπυκνώνει το Κοσμοείδωλο του μέλλοντος. Ορίζει πώς μπορεί να ζει κανείς έναν βίο έμπλεο νοήματος. Συμπυκνώνει τη μέθοδο και απορρίπτει την αυταπάτη ότι μπορεί τάχα ο άνθρωπος να επουλώνει τα υπαρξιακά του χάσματα με καταναλωτικά αγαθά. Σηματοδοτεί μια ζωή με εσωτερικότητα και αναστοχασμό.
Μόνο που η πολιτική αν δεν αλλάξει μπορεί να μετατρέψει το λιτό βίο σε λιτότητα. Πυραμιδική λιτότητα όπως είπε ο ίδιος. Η φράση, λιτός βίος, μπορεί να μείνει μια φράση κενή περιεχομένου αν δεν υποστηριχθεί από έργο στην εφαρμοσμένη πολιτική.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για λιτό βίο, χωρίς λιτό βίο απ’ τους εξαγγέλλοντες, τους πολιτικούς ταγούς, τους ηγέτες παντός είδους στην κοινωνία. Ούτε μπορούμε ως κοινωνία να στοχεύσουμε στο λιτό βίο, χωρίς δίκαιη κατανομή του πλούτου, χωρίς δικαιοσύνη, ισονομία ελευθερία. Είναι όντως πολύ μεγάλη κουβέντα ο λιτός βίος.
Θα έλεγα ότι μπορεί να συμπυκνώνει ολόκληρο το πρόγραμμα της κυβέρνησης, ακόμα ότι περιλαμβάνει και το οραματικό πεδίο της Αριστεράς. Οι πολίτες πλέον χαμογελούν, συμμετέχουν, ελπίζουν. Εμπνέονται, κατανοούν. Εκτός απ’ τους μεμψίμοιρους και τους ένοχους φωνασκούς. Η κοινωνία διέφυγε απ’ την απαισιοδοξία της σκέψης και σιγά – σιγά στρατεύεται στην αισιοδοξία της πράξης, μιας δύσκολης, αλλά ωραίας, πράξης. Μιας πράξης που είθε να δικαιώσει τα τελευταία λόγια του Αλλιέντε λίγο πριν τη δολοφονία του «…Είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση των πολιτών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα…».
