Λυτρωτικά βαδίσματα

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο του αγαπητού μας πατέρα Ιγνάτιου Χατζηνικολάου, και πνευματικού ανθρώπου μ’ όλη τη σημασία της λέξεως. Έχω την τύχη  να μου στέλνει κάθε καινούργιο του βιβλίο του, και να έχω στην κατοχή μου το δεύτερο πνευματικό παιδί  του -από τα 28 που έχει συγγράψει-   το δυσεύρετο «Μηνύματα και Στοχασμοί» του 1970, που με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα στην βιβλιοθήκη των γονιών.
Αλλά μεγάλη χαρά κι αγαλλίαση νοιώθω κάθε φορά που θ’ ανοίξω βιβλίο του και θα μελετήσω τα εκλεκτά κείμενά του.  Δεν είναι μόνο η άριστη γραφή με το πλούσιο λεξιλόγιο κι ο μεστός του ο λόγος που διδάσκει, ευαισθητοποιεί και συγκινεί!  Διαθέτει επίσης το χάρισμα ν΄ αναλύει με τον καλύτερο τρόπο το καθετί που αφορά την βαθύτερη φιλοσοφία της θρησκείας μας. Να διανθίζει  τα γραπτά του με άγνωστά μας αποσπάσματα των σοφών της που προηγήθηκαν, και να  μας τα επεξηγεί κατά γράμμα!
Κάθε φορά που θα φτάσει στα χέρια μου το τελευταίο πόνημά του  νοιώθω πως κάποιο κενό μου θα  κλείσει, κάποια απορία θ’ απαντηθεί, κατιτί καινούργιο σχετικά με την θρησκεία μας θα μάθω, κι ας είναι όλα της τα διδάγματα παλιά και χιλιοακουσμένα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον συνεχή μας αγώνα με πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό: «Παράδειγμα ας μας γίνουν οι Άγιοί μας», μας λέει, καθώς πίσω απ’ το εξαγνισμένο  πρόσωπο και το φωτοστέφανο των εικόνων τους, το μέτωπο και η καρδιά τους στεφανώθηκε με  «… το ακάνθινο στεφάνι της πάλης και των αγώνων για την αρετή και την αγιότητα. Πάλης εσωτερικής και εσωτερικής. Γιατί αλήθεια, μέσα μας δίνεται πάντα η πρώτη μάχη για την αρετή και το καλό. Μέσα μας, για τον εαυτόν μας και εναντίον του εαυτού μας πρέπει να πολεμήσομε πρώτα, και αυτός ο πόλεμος είναι πάντα ο σκληρότερος και ο θλιβερότερος από όλους γιατί βάζομε την ιδία την ψυχή μας να μοιράσει και να πολεμήσει την εαυτήν της»!
Πόσο δίκιο έχει!
Και πόσο πάλεψαν οι Άγιοί μας στους καιρούς τους για να ξεπεράσουν τα δικά τους προβλήματα, και να υπερασπίσουν στη συνέχεια την πίστη τους, θυσιάζοντας και την ζωή τους ακόμα!
Αλλά ας πάμε στην λατρεία!
Θα μας πει ο σοφός πατέρας Ιγνάτιος: «…Η Κυριακή προσευχή, οι δεήσεις, αι συναπταί, τα πληρωτικά, όλη η θεία λειτουργία, τα μυστήρια, οι ιερές τελετές και ακολουθίες γίνομαι βιώματα στον ιδιωτικόν, τον οικογενειακόν και στον δημόσιον βίον. Μαθαίνει να αγαπά, να συγχωρεί, να μακροθυμεί, να ελπίζει και να αγαθοποιεί. Μαθαίνει να αναθέτει την ζωήν του και την ζωήν των δικών του στον Χριστόν: “Και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”, “ Σοι παρακατιθέμεθα την ζωήν ημών πάσαν και την ελπίδα, Δέσποτα φιλάνθρωπε….”»
Ο συγγραφέας  θ’ αναλύσει διεξοδικά το γιατί στην αγκαλιά της εκκλησιάς, στη θετική της επιρροή και σε όλα όσα πρεσβεύει, βρίσκεται κι η απάντηση στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου της τεχνολογίας, στην ειδωλοποίηση του εαυτού μας, στη μάστιγα του μηδενισμού, στις ανασφάλειες, στην επιρρέπεια στην αμαρτία, στον φόβο του θανάτου…
Με την πίστη, την προσευχή, τη νηστεία, τη συχώρεση, την αυτό-ταπείνωση και την μετάνοια, την ελεημοσύνη,  την αγάπη προς τον πλησίον, όπως και  με την ενεργό δράση μας στην Ενορία, μας λέει, θα ανακαλύψουμε ξανά τον χαμένο,  μπερδεμένο εαυτό μας!
Αν  θελήσουμε να δούμε την θρησκεία μας με άλλο μάτι, αν εμβαθύνουμε σε όλα όσα μας  προσφέρει, κοντά στον Χριστό και στα διδάγματά του  θα βρούμε σίγουρα μια καταφυγή και μια συνεχή συμπαράσταση. Θα γίνουμε και σωστοί Χριστιανοί! Θ’ ακούμε πλέον, θα καταλαβαίνουμε, θα σιγοψιθυρίζουμε και θα νοιώθουμε βαθιά μέσα μας την πραγματική σημασία και αξία της κάθε γνωστής προσευχής ή χριστιανικής ρήσης.
Όμως ο πατήρ Ιγνάτιος δεν είναι μόνο άριστος κήρυκας των διδαχών της Ορθοδοξίας, είναι και συνταξιούχος εκπαιδευτικός! Και δεν αγωνιά μόνο -καθώς μεθοδικά κι εσκεμμένα πλήττεται η γλώσσα, οι πατρογονικές αξίες, η θρησκεία και η προσωπική μας ελευθερία- για το γεγονός πως στους καιρούς μας της παγκοσμιοποίησης η ανάδελφος Πατρίδα μας «…αποχρωματίζεται,  αλλοιώνεται και σε λίγο θα αποτελέσομε μια ισχνή μειοψηφία στον γενικό πληθυσμό!»
Κύριο μέλημά του, προς το τέλος του βιβλίου, είναι οι νέοι άνθρωποι!
Οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις -αν και ζουν στο ίδιο σπίτι  με τους γονείς- ολότελα απομακρυσμένοι κι αποκομμένοι απ’ αυτούς- σαν να  μεγαλώνουν σ’ ένα «…αφιλόξενο και άφωνο ξενοδοχείο φαγητού και ύπνου…»!
Ο εκλεκτός μας συγγραφέας, μας συστήνει  να διδάσκουμε τη νεολαία «δια του παραδείγματος». «Λέγαμε κάποτε…»,  λέει στην σελίδα 87, «“ελεύθερη ζωή” και εννοούσαμε μια ζωή τιμιότητος και αξιοπρέπειας. Τώρα “ελεύθερη ζωή” σημαίνει ασυδοσία και κραιπάλη…».
Πως λοιπόν μπορεί ο νέος να γίνει καλός χριστιανός κι άνθρωπος σωστός, αν δεν του δώσουμε το καλό παράδειγμα με την δική μας ενάρετη ζωή;
Ας κάνουμε λοιπόν, βίωμά μας τις ωφέλιμες  αρχές και διδάγματα  της θρησκείας μας!
Ταπεινά!
Χωρίς τυμπανοκρουσίες και περιττούς κομπασμούς, πάντα ν’ ασκούμεθα στο καλό!
Κι ας ακολουθήσουμε τις πολύτιμες συμβουλές του σεβαστού πατέρα Ιγνάτιου Χατζηνικολάου, για να  πατάμε σε  γερή βάση και να βαδίζουμε σταθερά στους ακάνθινους δρόμους των καιρών μας…
Στον ίδιο να ευχηθούμε, υγεία, ευτυχία και  καλή συνέχεια!