Λόγια ατάκτως ερριμμένα

Θα ήταν τόσο όμορφα στα Χανιά, αν κάποιοι έλεγαν την αλήθεια για το τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε και για το τι είναι παντελώς ανέφικτο να γίνει.
Νομίζω ότι η πόλη χρειάζεται μια συμφωνία αλήθειας, αλλά αυτός που θα κάνει αυτή τη συμφωνία δεν θα μπορεί να έχει “κρύο αίμα στο ψέμα”.
Διάβασα με προσοχή το τελευταίο ρεπορτάζ της εφημερίδας για το πως αντιλαμβάνεται η Δημοτική Αρχή τη ρύθμιση του κυκλοφοριακού, των χώρων πάρκινγκ και των θέσεων στάθμευσης. Λόγια ατάκτως ερριμμένα, το ένα τοποθετημένο άτσαλα πάνω στο άλλο, ένα αναμάσημα μιας κεντρικής ιδέας που σημάδεψαν τα Χανιά μετά την δεκαετία του ‘90.
Τα έχω ακούσει ως εξαγγελίες τόσες φορές που σχεδόν τα έχω αποστηθίσει και τα λέω στις παρέες μου μεταξύ καφενέ και πάρκου.
«Λίγο να προκαλέσουμε εντύπωση, λίγο να φανούμε ρεαλιστές, λίγο κυνικοί, λίγο να μιμηθούμε τον προκάτοχό μας». Η συζήτηση παίρνει κάτω από τη βάση, γιατί είναι μια συζήτηση του “λίγο απ’ όλα”. Και το θέμα ως επίκαιρο, ανέκυψε ως μια παραδοξότητα
– χρονικά και συνειρμικά- μετά από μία ανεξήγητη απόφαση, για τα τουριστικά λεωφορία.
Κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) αισθάνονται την ανάγκη ν’ απολογηθούν πασπαλίζοντας με ζαχαρόσκονη τα λόγια τους.
Ετσι παίζουμε… κρυφτούλι με τις λέξεις και τις έννοιες.