«Θα ’θελα αυτήν την µνήµη να την πω…
Μα έτσι εσβήσθη πια… σαν τίποτε δεν αποµένει –
γιατί µακριά, στα πρώτα εφηβικά µου χρόνια κείται.
∆έρµα σαν καµωµένο από ιασεµί…
Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά…
Μόλις θυµούµαι πια τα µάτια· ήσαν, θαρρώ, µαβιά…
Α ναι, µαβιά· ένα σαπφείρινο µαβί».
Κ.Π. Καβάφης
…Κανονικά από αύριο, στο έµπα τ’ Αυγούστου, δεν θα πρέπει να υπάρχουν ειδήσεις!
Όλα θα σταµατήσουν! Ίσως κι η γη να πρέπει να σταµατήσει να γυρίζει εγωιστικά γύρω από τον εαυτό της…
Τι πιο… πραγµατικό από το να σταθεί κι αυτή µπροστά στην εικόνα ενός νέου άντρα -Αύγουστος τ’ όνοµα του- που λούζεται στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του στάζουν άστρα γιασεµιά, όπως λέει ο ποιητής!
Να σταθεί η γη, να πάψει να γυρίζει, να µείνει ακίνητη και ν’ απολαύσει πώς κρέµονται στον ουρανό τ’ αστέρια, πώς χρυσαφίζει η θάλασσα, κάτω από το φως του φεγγαριού!
Ν’ αφουγκραστεί τους όρκους αιώνιας αγάπης των δύο παιδιών που κρατούν τις αναπνοές τους καθώς πάλλονται οι καρδιές τους, καθώς πρωτοκοιτάζονται βαθειά µες στις κόρες των µατιών τους!
«Ένας τέτοιος Αύγουστος αξίζει όσο χίλιες ζωές», θα ακουστούν λόγια ψιθυριστά, τόσο χαµηλόφωνα να µην τ’ ακούσουν τ’ αστέρια, να µην σβηστούν από τ’ ακροθαλάσσι!
…Λόγια και εικόνες που κρατούν όσο οι αίσθησες του ανθρώπου είναι δυνατές, όσο οι θύµησες δεν ξεθυµαίνουν καθώς περνούν οι χρόνοι!
…Το ’χει ο Αύγουστος αυτό το προνόµιο· να µπορεί να κρατά αιχµαλωτισµένες τις ψυχές σε µία στιγµή ή και σε πολλές!
Το µπορεί να αγκιστρώνει µε ένα τρόπο µαγικό, “αλαφροϊσκιωτο” νέες εικόνες στις µνήµες των ανθρώπων, να δηµιουργεί ιστορίες που θα θυµούνται, άλλες που θα διηγούνται κι άλλες που θα κρατούν καλά κρυµµένες ως ακριβό φυλακτό εντός τους…!
