Λόγω “ήθους” και “ύφους”

Τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν πίσω τους κληρονομιά για τους επόμενους, εργασιακά, κάτι από υγεία, θέματα παιδείας, χάος στη Δημόσια Διοίκηση, αβεβαιότητα ως προς την τήρηση της Δημόσιας τάξης, αντιδεοντολογική αντικατάσταση ηγεσίας της Δικαιοσύνης κ.ά. Η διακοπή αναγκαστικά της κυβερνητικής θητείας θα μπορούσε να εγκατέλειπε και άλλου είδους εκκρεμότητες, η προσπάθεια επίλυσης των οποίων, πριν τη διάλυση της βουλής, θα ηδύνατο να θεωρηθεί άκυρος με το σκεπτικό, ότι η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται, να νομοθετεί, ως μειοψηφία, κι ας είναι νωπή η ψήφος εμπιστοσύνης πριν τις ευρωεκλογές.
Ο κ. πρωθυπουργός δεν ερμήνευσε, όσο έπρεπε, την ήττα των ευρωεκλογών. Μέσα στον λίγο χρόνο, που απομένει μέχρι τις εθνικές εκλογές, δεν θα προλάβει, να ανατρέψει τη διαφορά που τον χωρίζει από τη Ν.Δ. Εθελοτυφλούσε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης. Επαιξε το ίδιο, όπως τα άλλα κόμματα, αγνοώντας την πραγματικότητα. Επιχείρησε να μην τηρήσει τα μέτρα των μνημονιακών υποχρεώσεων των προκατόχων του, δεν τα κατάφερε και υποχρεώθηκε να υποχωρήσει, να γίνει πειθήνιο όργανο του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, υπογράφοντας 3ο μνημόνιο.
Δεν θα επέλεγε τις κάλπες, αν η διαφορά των ευρωεκλογών ήταν μικρή. Κατά τον κ. Φίλη «έχασαν από το ύφος της εξουσίας». Η Συμφωνία των Πρεσπών, παρά την αμφιλεγόμενη “εθνική επιτυχία”, συνετέλεσε στο διχασμό του ελληνικού λαού. Αγνόησαν στην Κουμουνδούρου την κοινή γνώμη. Εκτίμησαν λάθος τους πολιτικούς αντιπάλους. Πόνταραν διά της “Προοδευτικής Συμμαχίας” στην αποδόμηση του ΚΙΝ.ΑΛ. Πήραν αντιλαϊκά μέτρα, ταυτίστηκαν με όσους κυβέρνησαν πριν απ’ αυτούς και συμμερίστηκαν τις απόψεις των παραδοσιακών συμμάχων της Δύσης, όσον αφορά τις σχέσεις μας μ’ αυτούς, για τους οποίους η αριστερά δεν έτρεφε ούτε τρέφει καμία συμπάθεια.
Παρά τα θετικά μέτρα για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, που ερμηνεύθηκαν ως προεκλογικές παροχές πολιτικών σκοπιμοτήτων, η κοινωνία δεν πείσθηκε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στον δρόμο της παραδοσιακής “αριστεράς” και απογοήτευσε. Αν η “αριστερά” συνεχίσει τη “συστημική” πορεία, δεν θα ‘χει καμία θετική εξέλιξη.
Είναι πρωτοφανές, να αναγνωρίζεις ότι χάνεις τις εκλογές και να μην παραιτείσαι την επομένη,αλλά μετά δύο εβδομάδες. Αρκούν για να τακτοποιηθούν εκκρεμότητες σκοπιμοτήτων με τροπολογίες πριν τη διάλυση της Βουλής και να συνεχισθεί νέα παροχολογία της μη μείωσης του αφορολόγητου από 1/1/20, κάτι που εκρατείτο “ρεζέρβα”.
Πάντως, η παραίτηση ήταν ορθή κίνηση του πρωθυπουργού και πολιτικά ο ηθικός δρόμος. Ομως ένα ακόμη λάθος έγινε την τελευταία στιγμή. Παραίτηση υπό προθεσμίαν δεν νοείται και είναι κρίμα, που ο κ. Τσίπρας δεν αντιλαμβάνεται τον ρόλο του, ούτε όταν βλέπει, να φθάνει το τέλος της εξουσίας.