Λόγος δημιουργός

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με τον λόγο. Κι όμως ο πύργος της Βαβέλ είναι πάλι παρών στην μέρες μας. Ζούμε στο ίδιο περιβάλλον, με τα ίδια περίπου προβλήματα ως προς την κατοικία μας, την Γη, κι όμως δεν μπορούμε να βρούμε αυτό που είναι κοινό συμφέρον της ανθρωπότητας.
Η δόνηση του ήχου σχετίζεται άραγε με το ανθρώπινο σώμα, με την ποιότητα ζωής μας και ίσως και με την ίδια μας την ζωή;
Γνωρίζουμε όλοι ότι κάποιοι ήχοι λειτουργούν ως χαλαρωτικοί στο σώμα μας αλλά και στον ψυχολογικό μας κόσμο, κάποιοι άλλοι αντίθετα μας δημιουργούν εκνευρισμό και ίσως κάποιοι άλλοι καταστροφικά προβλήματα.
Αν χτυπήσουμε ένα ποτήρι θα βγάλει έναν ήχο. Πάλλεται σε μία συχνότητα. Αν αυτή την συχνότητα την δημιουργήσουμε τεχνητά και την ενισχύσουμε, τότε το ποτήρι θα σπάσει. Το παράδειγμα της Ιεριχούς είναι η επαλήθευση.
Όποιος έχει ασχοληθεί με τα τσάκρας -τα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπινου σώματος αλλά μιας άλλης διάστασης- τότε θα γνωρίζει ότι συγκεκριμένοι ήχοι, λέξεις δύναμης, ενεργοποιούν ικανότητες μέσα μας.
Ο ήχος λοιπόν μπορεί να δημιουργήσει, αλλά και να καταστρέψει. Επειδή ο λόγος μας είναι ήχος, θα πρέπει να τον προσέχουμε για να μην του επιτρέπουμε να γίνεται καταστροφικός, αλλά να παραμένει μόνο στο πεδίο της δημιουργικότητας.
«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει», λέει ο λαός. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα για όλους μας. Μία κουβέντα μας μπορεί να δώσει κουράγιο, δύναμη, αισιοδοξία σε κάποιον, αλλά μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο. Αν το κατανοήσουμε αυτό βαθιά μέσα μας, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα λέμε.
Σίγουρα σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να χρησιμοποιούμε τον ήχο, τον λόγο όχι για να καταστρέφουμε αλλά για να βοηθάμε τον εαυτό μας και τους διπλανούς μας.
Είναι εύκολο να δοκιμάσει κάποιος την ιδιότητα του ήχου να συντονίζει τμήματα του ανθρώπινου σώματος. Για παράδειγμα προφέροντας το γράμμα ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ διαπιστώνουμε ότι νοιώθουμε αυτόν τον ήχο στο κεφάλι μας. Αντίστοιχα το ΟΟΟΟΟΟΟ, το νοιώθουμε στην περιοχή της καρδιάς.
Όταν βάζουμε τις φωνές λοιπόν σε κάποιον και κυρίως σ’ ένα μικρό παιδί πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ήχοι μας, οι φωνές μας αυτές μπορεί να δουλέψουν όπως στο παράδειγμα με το ποτήρι, ή όπως στα τείχη της Ιεριχούς. Ίσως κάτι μέσα του να ανισορροπεί με τις όποιες ψυχικές ή παθολογικές συνέπειες που θα παρουσιαστούν σύντομα ή στο μέλλον του.
Φανταστείτε τον εαυτό μας να είμαστε ήρεμοι και να αρχίσει να λειτουργεί δίπλα μας ένα κομπρεσέρ ή πάλι πώς νοιώθουμε όταν περνά ένα αυτοκίνητο με 120 ντεσιμπέλ ενισχυτή μουσικής.
Ας μπαίνουμε στην θέση του άλλου, κι ας αρχίσουμε να παρατηρούμε τον λόγο μας που είναι δημιουργικός έτσι κι αλλιώς. Ας προσέχουμε τι λέμε, πώς το λέμε, πού αποβλέπουμε, αν υπάρχει αγάπη ως συνοδεία του.
Βαβέλ κάνουμε τον κόσμο μας και την κοινωνία μας μόνοι μας. Και φυσικά ζούμε σ’ αυτό που στρώνουμε.
Ας γίνουμε πιο προσεκτικοί, για να μην παραπονιόμαστε, τουλάχιστον για τον εαυτό μας.