Καθημερινα, βάσει του Συναξαριστή της Χριστιανικής Εκκλησίας, τιμούν και εορτάζουν κάποιοι άνθρωποι στο στενό ή στο ευρύτερο περιβάλλον μας την ονομαστική τους εορτή.
Παλαιότερα, τους θυμόμασταν με γραμμένες και σταλμένες από ημέρες νωρίτερα ευχετήριες κάρτες ή τηλεφωνήματα την ημέρα της εορτής. Τα τελευταία χρόνια, όμως, μέσα στο καθημερινό τρέξιμο, οι ευχές δίδονται, πλέον, αυθημερόν και βιαστικά, με λίγες λέξεις τηλεφωνικά ή ως μηνύματα σε messenger, viber, sms ή facebook.
Όσοι θυμούνται ακόμη και στις μέρες μας να μας ευχηθούν θεωρώντας μας δικούς τους ανθρώπους δεν το κάνουν, νομίζω, για να φανούν πιστοί στον φερώνυμο άγιο ή για να “ξεπληρώσουν μιαν κοινωνική υποχρέωση” , αλλά πιστεύω ότι έτσι αποδείχνουν ότι θέλουν να αφιερώσουν λιγοστές στιγμές τους ανυπόκριτα και αληθινά να δουν τι κάνουμε και πώς περνάμε σε αυτή την δύσκολη για όλους μας φάση της ζωής μας.
Οι ανθρωπωκοινωνίες που ζούμε στις αρχές του 21ου αιώνα αποτελούνται από λογής – λογής ανθρωπους. Ναι, το σύγχρονό μας ανθρωπολόι συναπαρτίζουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι στο μακρινό ή το εγγύς παρελθόν συμπορευτηκαμε σε κοινούς δρόμους, αλλά και άλλοι άνθρωποι που στο γεμάτο εμπόδια παρόν δίνουν μερικοί εξ αυτών σωματικά δίπλα μας και κάποιοι απ’ αυτούς εξ αποστάσεως και μόνον νοερά και ψυχικά – ακόμη και αν δεν έχουμε χρόνια να βρεθούμε – τον ίδιο και ισομεγέθη με μας καθημερινό αγώνα, μα, τέλος και ορισμένοι άνθρωποι που ονειρεύονται το ίδιο, ένα πιο ανθρώπινο, μέλλον για το ανθρωπολόι με μας.
Η ζωή είναι κάθε στιγμή πολύ δύσκολη και γεμάτη απρόβλεπτες στροφές ή παγίδες. Ας μην έχουμε την απαίτηση να μας θυμούνται πάντα οι άλλοι και να μας αγαπούν, αλλά ν’ ανοίγουμε εμείς πρώτοι την καρδιά μας και ας τείνουμε το χέρι μας προς τους ανθρώπους δίχως ανταλλάγματα να περιμένουμε από κανέναν και για τίποτα απ’ όσα κάνουμε για τους άλλους.
Αξίζει, ναι!, πολύ να αγαπάς και να αγαπιέσαι για ό,τι ακριβώς είσαι ψυχοπνευματικά, να αγαπάς τους συγγενείς σου και τους γκαρδιακούς σου φίλους και να νιώθεις ότι και οι άλλοι σε βλέπουν ως φίλο γνήσιο και αληθινό και ως καλόβουλο συγγενή και σε νοιάζονται πάρα πολύ, αν και δεν το δείχνουν, για δικούς τους λόγους, συχνά. Στη ζωή, με συμβουλεύουν παιδιόθεν οι γονείς, είναι η πιο ανεκτίμητη αξία να είσαι πάντα, χωρίς υστεροβουλία και ιδιοτέλεια, στην ώρα σου εκεί όταν σε χρειάζονται φίλοι και συγγενείς και να σου παραβρίσκονται, ψυχή τε και σώματι, άδολα και ανιδιοτελώς, την ίδια στιγμή κατά την οποία τους έχεις και εσύ ανάγκη…
Να είμαστε, συν Θεώ, είθε, λοιπόν, όλοι καλά και οι ονομαστικές εορτές, πιστέψτε με, είναι απλώς οι αφορμές για επικοινωνία, ενώ, τωόντι, ό,τι αξίζει μόνον είναι η βαθιά, αγνή, άδολη και ανιδιοτελής και διαχρονικής ισχύος και μεγάλης εντός μας αξίας αγάπη, της οποίας δείγμα η φιλία είναι αψευδές… Εσείς τι λέτε;
* Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”.
