Η ζωή κάθε ανθρώπου αποτελείται από δύο μεγάλους κύκλους. Ο ένας είναι η ιδιωτική του ζωή και ο άλλος η δημόσια, η οποία, όμως, με τη σειρά της έχει μέσα της πολλούς άλλους μικρότερους και διαφορετικούς μεταξύ τους κύκλους, στους οποίους εντάσσεται και, με διάφορα “κριτήρια”, ταξινομείται ο άνθρωπος με τη θέλησή του ή επειδή πρέπει ή διότι είθισται.
Τους ανθρώπους, με έχουν διδάξει, παιδιόθεν, οι γονιοί μου, τούς αγαπώ πάντα αληθινά, άδολα και ανιδιοτελώς για την παιδική θεόσταλτη ψυχούλα που κρύβουν μέσα τους όσο κι αν κάποιοι κύκλοι της δημόσιας ζωής τούς αναγκάζουν συχνότατα να την καταχωνιάζουν όσο γίνεται βαθύτερα εξαιτίας της πίκρας που της “χαρίζουν” κάποιοι εγωπαθείς, εφημεροκυνηγοί και βιτρινολάτρες και την ωθούν να συρρικνώνει τη συμμετοχή της στους κύκλους του κοινωνικού μας βίου!
Πώς να μην φθίνει και να μην φθείρεται ανεπιστρεπτί, λοιπόν, ο κύκλος της δημόσιας ζωής μας από τη στιγμή που πλείστοι άνθρωποι απ’ όσους ανήκουν στον ίδιο με μας υπο-κύκλο της δημόσιας ζωής καθημερινά αντί να κοιταχτούν, ψάχνοντας την αγάπη και τη σωφροσύνη, οι ίδιοι στον καθρέφτη και να βελτιωθούν, το μόνο που “ηδονίζονται” να κάνουν, κυνηγοί όντες των ματαίων και των πρόσκαιρων, είναι να βγάζουν το Θεό έξω από τη ζωή τους και να “ασχολούνται” με τους άλλους, να τους (επι)κρίνουν και να τους πικραίνουν!
Και μετατρέπουν έτσι εν γνώσει τους τον κοινό μας κύκλο σε μιαν κοινωνία μιας στενόμυαλης μιζέριας αντί της ένθεης ζωής, της στείρας “κριτικής” αντί της γόνιμης αυτοκριτικής, όσο κι αν ηχούν στα αφτιά όλων μας διαρκώς τα πάνσοφα λόγια του Χριστού, “Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα -πρώτα ό,τι βρίσκεται μέσα στο ποτήρι και στο πιάτο σου, ώστε και ό,τι είναι έξω απ’ αυτά να γίνει καθαρό!” (Από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, κεφάλαιο 23, παράγραφος 26, απόδοση δική μου στη δημοτική)!
Τον μεταμορφώνουν σε μιαν ανθρωπωκοινωνία, στην οποία, όταν λείπει ο Θεός από τη ζωή μας, μόνη και παροδική μας συντροφιά πλάι στη μόνιμη μοναξιά είναι η άγνοια του ψυχικού κόσμου και των πνευματικών χαρισμάτων, που έχουν καταχωνιαστεί βαθιά εντός των συνανθρώπων μας, ο θόρυβος των με άγχος και βιασύνη οδηγών των πηγαινοερχομένων τροχοφόρων και, τέλος, οι αγωνιώδεις προσπάθειες γατιών και σκυλιών να εξασφαλίσουν τα προς το ζην επικινδύνως από τις σακούλες των απορριμμάτων τις ριφθείσεις υπό ανόητων εκτός κάδων …
Και αυτό, αλήθεια, είναι πολύ λυπηρό και απευκταίο, εφόσον ξέρουμε όλοι άριστα πως ό,τι έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το να έχεις το Θεό στο κέντρο πάντοτε όλων των κύκλων της, δημόσιας και ιδιωτικής, ζωής σου και να είσαι αφοσιωμένος, ψυχή τε και πνεύματι, στη διδασκαλία του, γιατί είναι ο μόνος σωτήρας και λυτρωτής των επίγειων ανθρώπινων δεινών, ο συμβοηθός των ανθρώπων στα δύσκολα και ο οδηγός στα τερψίφρονα. Κοντά σε αυτό, ανεκτίμητη αξία, ταυτόχρονα, έχει, θαρρώ, και το να ζεις κοντά στους συνανθρώπους σου, ίσαμε την τελευταία ανθυποστιγμή του βίου, λόγω τε και έργω, με θεοφιλή αξιοπρέπεια και εντιμότητα, με αγνή αλήθεια και εύφορη αυτογνωσία, με δυνατή σύνεση και μετριοφροσύνη, με άτρωτη ψυχική και σωματική υγεία, με αφυλάκιστη πνευματική διαύγεια & γενναιόδωρη ατελείωτη αγάπη, παράδειγμα “ζωντανό” προς μίμηση γιγνόμενος στους ομόκυκλούς σου…
* Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”…
