Λόγος περί λειψών ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Σε συνέχεια αλλοτινού μας δημοσιεύματος, “Ανθρώπινα δικαιώματα σε χαλεπούς καιρούς” (Οκτώβριος 2019), ας ξεκινήσουμε σήμερα με κάτι στο οποίο όλοι θα συμφωνήσουμε: Για να προκόψουν οι άνθρωποι και να ευημερούν οι κοινωνίες τους, πρέπει να σεβόμαστε ο ένας, αληθινά, άδολα και ανιδιοτελώς, όλα τα δικαιώματα του άλλου, και τα ατομικά και τα κοινωνικά.
Θα συνεχίσουμε με διαπιστώσεις μας των τελευταίων ετών σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την τυχόν καταπάτησή τους. Και τούτο, εφόσον η όποια καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδηγεί σε κοινωνικοπολιτική παρακμή τις ανθρωπωκοινωνίες.
Εδώ και πολλά χρόνια, ο ΟΗΕ είχε διατυπώσει τη θέση ότι η διενέργεια εκλογών δεν εγγυάται από μόνη της σε μιαν κοινωνία τα ανθρώπινα δικαιώματα , αφού μία δημοκρατικά εκλεγμένη πλειοψηφία δύναται να υποσκελίσει τις μειονότητες. Έτσι, βλέπουμε, στις μέρες μας καθημερινά, όχι λίγες ανά τον κόσμο εκλεγμένες κυβερνήσεις να θεσπίζουν νομοθετικά και άλλα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα εν ονόματι της δημόσιας ασφάλειας και της εννόμου τάξεως. Στα μέτρα αυτά, που “ευνουχίζουν” τις ατομικές ελευθερίες πολλών εκ των πολιτών, συμπεριλαμβάνεται και ο έλεγχος της ελευθερίας της έκφρασης π.χ., η επ’ αόριστον κράτηση χωρίς δίκη, καθώς και άλλοι περιορισμοί, που εμποδίζουν έναν λαό να αντιμετωπίζει μονοιασμένος τα καθημερινά του προβλήματα.
Καθώς, όμως, όλες οι χώρες του κόσμου δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν ακόμα και σήμερα την ίδια πολιτική και οικονομική δύναμη, μάλιστα τα κράτη που είχαν πληγεί από την κρίση των τελευταίων χρόνων βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση, όλοι θα ομολογήσουμε ότι οι ολοένα αυξανόμενες εθνικές και διεθνείς ανισότητες, παρά τη λαμπρή πολυποίκιλη τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών, κοντεύουν να διαβρώσουν ωφελήματα σε θέματα ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, που με αίμα και αγώνα αποκτήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Και εννοώ, βεβαίως, το ότι σε πολλές χώρες της γης, οι εργαζόμενοι, και στη δημόσια και στην ιδιωτική τους ζωή, βλέπουν φανερά να κινδυνεύουν με συρρίκνωση και αφανισμό τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη δημόσια περίθαλψη και στην παιδεία, καθώς ολοένα και πιο πολύ προωθούνται, διά της παγκοσμιοποίησης και από τους κατά τόπο κρατούντες και κοινωνικοπολιτικά δυνατούς, ελαστικοποίηση της εργασίας, μείωση των μισθών, εκθεμελίωση του συστήματος πρόνοιας και συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας.
Και ο στυγνός ρατσισμός και ο στείρος φανατισμός είναι, τέλος, νομίζω, εξ ων συντελούν στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τη γη. Ακόμα και με την (φαινομενική;) συνταγματική “προστασία”, οι μειονότητες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μεγάλες απειλές. Στην Ευρώπη, όπως ακούμε, οι μετανάστες πολύ συχνά, παρά τη θέλησή τους, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, ρατσισμού και βίας.
Καταλήγοντας, λοιπόν, παρακαλώ τους ιθύνοντες ανά τον κόσμο, και διά του παρόντος σημειώματος, να ενστερνιστούν όλα όσα διάβασαν παραπάνω περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αναγκαιότητα έμπρακτης προστασίας και αληθινού σεβασμού αυτών, από τη στιγμή που η Ιστορία διδάσκει ότι καμιά κοινωνία δεν προκόβει με την ύπαρξη στους κόλπους της πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας με λειψά δικαιώματα…