Ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού. Το πιο αγαπημένο. Ο Θεός με στοργική αγάπη τον φροντίζει και τον προστατεύει από τις καθημερινές δυσκολίες και τον βοηθά να τις ξεπεράσει.
Ξέρουμε ότι, ως μέγιστο δείγμα της γονικής αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, έστειλε τον Υιό του να σταυρωθεί και να αναστηθεί για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία και το κακό. Σημαντικότατη, όμως, χειροπιαστή και ορατή ένδειξη της στοργής του είναι και το ότι είναι αδιάλειπτα και πανταχού παρών και στέκεται παράδειγμα προς μίμηση σε όλες τις πτυχές της επίγειας καθημερινής ζωής μας.
Ο Θεός είναι δίκαιος και μακρόθυμος και δεν αφήνει την οργή να κυριαρχεί στην ψυχή του. Το ίδιο και ο άνθρωπος πρέπει να κάνει. Να έχει, δηλαδή, νυχθημερόν οδηγό του τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία και την ευθύτητα και να μην παρασύρεται από το θυμό και τη ζήλεια, αλλά να κατανοεί και να συγχωρεί τα λάθη των γύρωθέ του, ακόμα και αν τον πληγώνουν. Και πρώτος των ανθρώπων που ακολουθεί το παράδειγμα της μακροθυμίας του Θεού είναι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος την ώρα του λιθοβολισμού του (Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο Ζ, 54 – 60)…
Ο Κύριος φωτίζει διαρκώς τους δρόμους της ζωής των ανθρώπων. Χάρη στην αγάπη και την πολυευσπλαχνία του προς το ανθρωπολόι, οι μέρες μας λάμπουν με φως λαμπρότερο από αυτό του ήλιου και οι νύχτες μας φωτίζονται χάρη σε φως φωτεινότερο από εκείνο της σελήνης. Όμοια και ο άνθρωπος, αγαπώντας αγνά, ανυπόκριτα, αληθινά και ανιδιοτελώς τους συνανθρώπους του και αγαπώμενος το ίδιο απ’ αυτούς, φωτίζει και φωτίζεται κάθε στιγμή με φως δυνατό και άσβεστο! Και από το θεϊκό φως αυτό λάμπων ο καλός Σαμαρείτης μάς δείχνει πώς να ακολουθήσουμε τα βήματα του Κυρίου (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο Ι, 30 – 34)…
Ο φιλαλήθης και πανάγαθος Θεός απεχθάνεται τα δόλια χείλη και τη γλώσσα του κομπασμού. Έτσι, και οι άνθρωποι, έχοντας ως πυξίδες την αλήθεια και την μετριοφροσύνη, θα πρέπει να μην αφήνουν ποτέ το δόλο, την κακία και την αλαζονεία να κυριαρχούν στο πνεύμα και στην ψυχή τους από τη μια και να τους υπαγορεύουν τι να πουν ή τι να κάνουν από την άλλη. Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος δεν παρασύρθηκε από την αλαζονεία της εξουσίας του αλλά προσέγγισε τον Ιησού με πλήρη ταπείνωση και δίχως κομπορρημοσύνη ζητώντας τη βοήθεια και την ευλογία του για τον ασθενή υπηρέτη του (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο Η, 5 – 13)…
Ο Κύριος είναι το απάνεμο λιμάνι των φτωχών και ο ελεήμων παρηγορητής των θλιμμένων. Όμοια και η ψυχή κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι το θεόθεν ευλογημένο, άδολο και φιλάδελφο αραξοβόλι όσων συνανθρώπων μας έχουν ανάγκη υλικής, ψυχικής και πνευματικής βοήθειας και συμπαράστασης. Να μοιάζει δηλαδή με τον απόστολο Πέτρο ο οποίος στο όνομα του Ιησού Χριστού θεράπευσε τον χωλό της Ωραίας Πύλης (Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο Γ, 1-9)…
“Μα ζητά η πατρική αγάπη του Θεού ανταλλάγματα;” , θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει… Δε γυρεύει αντίδωρα ο πάντα παραβρισκόμενος στο πλευρό των ανθρώπων Κύριος! Του αρκεί μονάχα το να πιστεύει ο άνθρωπος σε αυτόν και με λόγια και έμπρακτα (Παύλου, Προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ΙΑ), και ψυχικά, δηλαδή, και πνευματικά να είναι αφοσιωμένος στη διδασκαλία του Κυρίου αφενός και σωματικά να μην παρεκτρέπεται σε δρόμους ενάντιους στο θέλημα του Θεού αφετέρου.
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων
«Ηθοποιών Γεύμα».
* Ο Γεώργιος Ορφανός είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. Φιλόλογος, Msc Διαχ/σης Πολιτιστικής Κληρονομιάς & Διαχ/σης Πληροφ/κων συστημάτων
