Σε συνέχεια αλλοτινού μας σημειώματος, “Λόγος περί της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο”, θα θέλαμε σήμερα να προσθέσουμε λίγα ακόμη λόγια. Ο Θεός μας είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Ως γονιός που αγαπά και νοιάζεται για τα παιδιά του, τους ανθρώπους, βρίσκεται όπου βρίσκονται ανά πάσα στιγμή όσοι τον πιστεύουν και τον αγαπούν και ολοκληρώνει με όσα αφειδώς τους δίνει την ύπαρξή τους.
Στα χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπως όλοι έχουμε διαβάσει, το κράτος βοηθούσε τους άπορους (δείτε: Λυσίας, “Υπέρ Αδυνάτου” λόγος). Σήμερα, στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης, τους στραγγίζει και το τελευταίο cent. Αλλά δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε εξαιτίας τέτοιων θεμάτων, εφόσον αν και μας απογοητεύουν οι άνθρωποι, υπάρχει ο Θεός να μας παραστέκεται άοκνα σε όλα όσα, με ή παρά τη θέλησή μας, γίνονται στην καθημερινή δημόσια ζωή μας…
Ω του πολέμου, της μεγαλύτερης συμφοράς που μπορεί να πλήξει ολέθρια τις ανθρωπωκοινωνίες, μανία και αφροσύνη, αθώων αίματος ποταμούς γιομίζεις τη γης και τα γέρικα κλαδιά παρασέρνεις στον όλεθρο και τα νιόφαντα ξεπαστρεύεις άσπλαχνα! Μη λιγοψυχείτε, όμως, συνάνθρωποι, αλλά ας ορθώσουμε όλοι μαζί το ανάστημα, ας αντισταθούμε σε κάθε πολεμόχαρο και θα νικήσουμε διά του αγαθού το κακό και με τη βοήθεια του Κυρίου πανταχού παρούσα στη ζωή μας!
Πολλοί σύγχρονοί μας άνθρωποι διακατέχονται από το μεγάλο άγχος της εξασφάλισης των βιοτικών αγαθών ή όσων θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν στο κοινωνικό σύνολο όπου ζουν και εργάζονται (χρήματα, σωματική δύναμη, εξουσία πχ). Αυτοί οι άνθρωποι είναι όσοι δεν έχουν την αγάπη και τη δικαιοσύνη του Θεού στη ζωή τους, γιατί αν τις είχαν, ο ίδιος ο Θεός, ως πανάγαθος γονιός, δεν θα τους άφηνε να αγχώνονται, αλλά θα μεριμνούσε να τους εφοδιάζει πάντοτε με υλικά και πνευματικά, τα οποία τόσο πολύ χρειάζεται διαρκώς σε μιαν οργανωμένη ανθρωπωκοινωνία ο καθένας μας, καταπώς διαβάζουμε και στον Ευαγγελιστή Ματθαίο (κεφάλαιο στ, 31 – 34)…
Η ζωή είναι, αλήθεια, ένα ανεκτίμητης αξίας θεόπεμπτο δώρο προς τον άνθρωπο και έχει πολλά σταυροδρόμια στα οποία πρέπει να διαλέξεις μονοπάτι για να πάρεις. Παρά τις καθημερινές δυσκολίες και τα αρρωστημένα πάθη που φωλιάζουν στις ψυχές μερικών ανθρώπων σε βάρος των άλλων, οι πιο πολλοί άνθρωποι, με το θεϊκό λόγο να κατευθύνει το πνεύμα και την ψυχή τους, αγαπούν το συνάνθρωπο και τη ζωή και ο Θεός νικά, αφενός, τις δυσίατες νόσους και το θάνατο, που είθισται να φοβίζουν το ανθρωπολόι, και βοηθά, αφετέρου, όσους τον αγαπούν ολόψυχα και πιστεύουν, εν πάση διανοία και συνέσει, σε αυτόν να μην παρασύρονται από όσα εφήμερα και ψεύτικα τούς περιβάλλουν, να μην ξεστρατίζουν από το δρόμο της αγάπης και να μη δειλιάζουν στους καθημερινούς αγώνες τους. Να, τωραδά, συνειρμικά, θυμήθηκα και ότι πριν μερικά χρόνια, είχε, χάρη στην αγάπη και την αρωγή του Κυρίου δίχως αμφιβολία, βρεθεί ζωντανός ένας ανθρακωρύχος στην Κίνα στα θαμμένα συντρίμμια ανθρακωρυχείου από σεισμό που συνέβη πολλά χρόνια νωρίτερα!
Όσο ψηλά κι αν αποδείχνονται, λοιπόν, τα εμπόδια της ατραπού που διαλέγουμε να περπατήσουμε στη ζωή μας, δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως ανυπέρβλητα, γιατί τόσο πιο μεγάλη δύναμη, συνάνθρωποι, θα μας δώσει Εκείνος να τα (ξε)περνούμε, αφού, ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε, είναι πάντα κοντά μας ως στοργικός πατέρας, φύλακας από κάθε κακό και, συνάμα, οδηγός και πυξίδα προς ασφαλείς δρόμους… Επομένως, κάθε στιγμή της επίγειας ζωής μην άγχεστε, μα αφήστε κάθε γήινη έγνοια σας στην άκρη και, πρώτ’ απ’ όλα, με πίστη να καίει την ψυχή σας θαρρείτε εν Θεώ, γιατί έτσι “ουδενός από εσάς ουδέ θριξ θέλει πέσει εκ της κεφαλής”,όπως είπε και ο απόστολος Παύλος (“Πράξεις των Αποστόλων”, κεφάλαιο κζ, 34)!
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα».
