Πολλά θα μπορούσε να πει ή να γράψει κανείς για τις δηλώσεις των πολιτικών ταγών στις μέρες αυτές τις δύσκολες της νόσου, μα και τις πρώτες της “νέας” μας ζωής. Πολλά θα μπορούσε να πει ή να γράψει και για τις πράξεις των πολιτών στις μέρες αυτές τις περίεργες του “μένουμε μέσα” , αλλά και τις μεταβατικές της ανασυγκρότησης και της εξόδου από τον “εγκλεισμό”…
Ο,τι χρειάζεται, όμως, στην εφεξής “νέα” ζωή μας δεν είναι στείρα λόγια και κενά γράμματα, ούτε κάποια αστήρικτα σε γερές βάσεις ευχολόγια για το μέλλον ή κάποιοι τάχα κερδοφόροι απολογισμοί όλων όσα έγιναν ή μερικές επί ποινή προστίμου απαγορεύσεις σήμερα ή αλληλοκατηγορίες υποκινούμενες από παρωπίδες ή ωτασπίδες πολιτικού ή/και άλλης μορφής φανατισμού.
Έχουμε πλέον, θαρρώ, ανάγκη, για να μην ξανακάνουμε αλλοτινά σφάλματα ως άτομα και ως κοινωνίες, να θέσουμε ως προτεραιότητες την αληθινή πίστη στο Θεό και την έμπρακτη χωρίς ψηφοθηρία και ευνοιοκρατία στήριξη του πολίτη από φιλαλήθεις και φιλοπάτριδες πολιτικούς που δεν θα υπερηφανεύονται για δήθεν επιτυχίες τους. Πολιτικούς, που χωρίς δημαγωγία θα ρίχνονται πρώτοι οι ίδιοι στις καθημερινές μάχες, με κοινωφελείς αρχές και αξίες και ευψυχία, ως παραδείγματα προς μίμηση ήθους και τρόπου ζωής. Και ταυτόχρονα, χρειαζόμαστε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες σαν μια γροθιά διαρκώς, οι οποίοι, λέγοντας και πράττοντας πάντα ο,τι ορίζει η αλήθεια, η ομοψυχία και η εντιμότητα, θα αγωνίζονται άοκνα υπέρ του συνόλου της κοινωνίας…
Μα κοντά σε όλα τούτα, να μην ξεχνούμε, σας παρακαλώ, και ότι, σε δύσκολους για την ανθρωπότητα καιρούς σαν και τους τωρινούς, όλοι μας, ανεξάρτητα από όσα μας χώριζαν στο παρελθόν ή διαφοροποιούν τον έναν άνθρωπο από τους υπόλοιπους, δεν αξίζει να δίνουμε ποτέ πρωτεύουσα θέση στα υλικά συμφέροντα, μα στην ψυχοσωματική μας υγεία. Και, συνάμα, να βοηθούμε, παντί τρόπω, στη “νέα” μας ζωή, την άδολη ανθρωπιά να φέρνει ως συνδετικός κρίκος πιο κοντά πάντα όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους…
Ουτοπικό μοιάζει, πλην επιβεβλημένο…
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”
