Ολοι ξέρουμε ότι μια ανθρωπωκοινωνία είναι το σύνολο των ανθρώπων που ζουν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο και κάτω από τους ίδιους γραπτούς και άγραφους κανόνες και νόμους να διέπουν την αρμονική τους συμβίωση.
Ενας από τους σημαντικότερους άγραφους κανόνες που κρατούν ορθόπλωρο το καράβι της ανθρώπινης κοινωνίας και παρά τις καθημερινές φουσκοθαλασσιές φέρνουν κοντά τους ανθρώπους – μέλη της είναι το να κάνεις πάντα καλό στους άλλους. Πολύ περισσότερο μάλιστα, το να βοηθάς τους συνανθρώπους σου άδολα και ανιδιοτελώς στον αγώνα για το κοινό καλό.
Η κοινωνία, λοιπόν, που ζούμε και εργαζόμαστε, λύνει ευκολότερα τα πιο πολλά από τα προβλήματα των μελών της και προκόβει, όταν είναι στο χέρι σου να βοηθάς τους άλλους ώστε να βλέπουν, αφενός, ποιο είναι το αληθινό κοινό για όλους καλό και να συμπορεύονται, αφετέρου, για να το πετύχουν, και το κάνεις πρόθυμα και δίχως δεύτερη σκέψη.
Για να είναι αποτελεσματική, λοιπόν, η βοήθειά μας προς όσους την έχουν πραγματική ανάγκη σε ένα κοινωνικό σύνολο, πρέπει να αποβάλλουμε τη ζήλεια από την ψυχή μας, να ενστερνιστούμε τη διδασκαλία του Θεού, να μη θέλουμε το κακό των άλλων και να μη μιμούμεθα κάθε κακότροπο, μοχθηρό και ασύνετο άνθρωπο που σπέρνει έριδες ανάμεσα στους ανθρώπους, μηχανεύεται το κακό όσων τον περιβάλλουν και ο λόγος του τραυματίζει σαν μαχαίρι τις ανθρώπινες ψυχές.
Δεν πρέπει, συνάμα, να οκνεύουμε στην εκτέλεση του καλού και στην άδολη αγάπη του πλησίον, γιατί η ψυχή του οκνηρού επιθυμεί και δεν έχει, αφού δεν εργάζεται και δεν συνεργάζεται με τους άλλους για να αποκτήσει το καλό. Η ψυχή των επιμελών στην εκτέλεση του καλού, μάλιστα, είναι εκείνη που χορταίνει από τον κόπο των χειρών αυτών με τη σύμπραξη των συνανθρώπων μας στον καθημερινό υπέρ του καλού αγώνα.
Και ποιο είναι, όμως, το αληθινό καλό σε μιαν κοινωνία ανθρώπων κατά την ομοδρομία μας με τους συνανθρώπους μας; Είναι καθετί σύμφωνο με τη διδασκαλία του Θεού και ό,τι ωφελεί όχι εφήμερα και επιδερμικά μα μακροπρόθεσμα ψυχικά και πνευματικά και υλικά όλα ταυτόχρονα τα μέλη της, ο,τι τα στηρίζει καθημερινά στις ευκολίες και στις δυσκολίες ηθικά, το αλληλένδετο τρίπτυχο: η αληθινή παιδεία – η ψυχική καλλιέργεια – η ηθική ακεραιότητα, που μας φωτίζει σαν το λαμπερό φως της ημέρας και όπως ο άσβεστος λύχνος τη νύχτα. Είναι, επίσης, και η βαθιά αγάπη και ο ανυπόκριτος σεβασμός, που λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των μελών μιας ανθρωπωκοινωνίας και τους σπρώχνουν, κατά την κοινή πορεία τους στην εφήμερη επίγεια ζωή, να κοιτούν το μέλλον και με τη συνεργασία μεταξύ τους και μακριά από διχόνοιες και πονηρούς και βίαιους ανθρώπους να προσπαθούν, συν Θεώ, όλοι μαζύ να βάλουν τα θεμέλια ώστε να είναι το αύριο και το μεθαύριο καλύτερα και πιο ανθρώπινα για όλους…
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”.
