Ο θυμός είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι ταυτόσημος με την οργή και θεωρείται ως μια από τις αντιδράσεις των ανθρώπων για ό,τι συμβαίνει στο ανθρωπογενές τους περιβάλλον.
Oντας παιδί της αγανάκτησης, μιας βαθιάς εσωτερικής αναστάτωσης και μιας μεγάλης δυσφορίας που εξωτερικεύονται με έντονο τρόπο, ο θυμός έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες για τον ίδιο τον άνθρωπο και για όσους τον περιτριγυρίζουν.
Ο θυμός δεν αφήνει τον άνθρωπο να σκέφτεται λογικά και να ζει με ψυχοσωματική υγεία. Φρενιάζει ο νους του, σκληραίνει η ψυχή του, αρρωσταίνει το σώμα του. Και βαθμιαία, αν και δεν το καταλαβαίνει, απομονώνεται από τους άλλους και καταστρέφεται, καθώς εξαφανίζονται όλα όσα έχει με προσωπικό πολύχρονο κόπο αποκτήσει ή ο Θεός τού έχει χαρίσει.
Ο θυμός στήνει, αν και μη ευδιάκριτες διά γυμνού οφθαλμού, ολέθριες «παγίδες» για μιαν ανθρώπινη ψυχή. Δουλεύει υποχθόνια και μεθοδικά, προκειμένου να «φθείρει» όλες τις σχέσεις των ανθρώπων. Ιδίως όταν συντροφεύεται από την αμυαλιά και την αλαζονεία, «κλέβει» στιγμές ευφροσύνης από τον άνθρωπο, διχάζει τις οικογένειες, διαλύει τα σπιτικά, υπονομεύει τις φιλίες και ναρκοθετεί τις κοινωνίες, εφόσον, όπως είναι γνωστό, για να έχει γερά θεμέλια η οικογένεια, για να έχει ακλόνητα στηρίγματα ένα σπίτι, για να είναι σταθερή μια φιλία και για να μην κλυδωνίζεται μια κοινωνία ό,τι χρειάζονται είναι να έχουν οι άνθρωποι γαλήνιες και χωρίς θυμό και οργή ψυχές.
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά τον θυμωμένο, παρά μονάχα ο ίδιος. Ας ξεκινήσει με αυτογνωσία να βρει τι ή ποια συμπεριφορά των άλλων τον φτάνει στα όρια του θυμού. Κατόπιν, ας ζητήσει από το Θεό, προκειμένου να τον γλιτώσει από τον αναμενόμενο όλεθρο, να τον συγχωρέσει και να του αντικαταστήσει το θυμό με μακροθυμία, πραότητα και γαλήνη και με κατανόηση προς τους άλλους. Έπειτα, ας πάει να βρει αυτόν που τον οδήγησε να θυμώσει, να συζητήσουν ήρεμα και ειρηνικά τι έφταιξε και δοκιμάστηκαν οι σχέσεις τους, ώστε έτσι να ξαναβρούν μαζύ κοινούς τόπους συμπόρευσης. Εάν, όμως, η κατάσταση στην γύρωθέ του κοινωνία είναι αυτή που τον εξοργίζει, ας προσπαθήσει να συμβάλει και ο ίδιος, με καθαρό μυαλό και με όλες του τις ψυχοσωματικές δυνάμεις, στην αλλαγή του νοσηρού «κλίματος» που καθημερινά βιώνει ως μέλος του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου.
Εάν ο ίδιος στέκεται αιτία θυμού σε άλλους, ας ξεκινήσει, με τη βοήθεια του Θεού και με αυτοέλεγχο, να βρει πώς μπορεί αυτός να απαλλάξει την ψυχή του από τα εφήμερα «βάρη» της, ν’ αλλάξει τρόπους σκέψης και δράσης και να έρθει πραγματικά κοντά στους συνανθρώπους του με αγάπη και σωφροσύνη. Και αυτό επιβάλλεται, επειδή, όπως όλοι ξέρουμε, κάθε φορά που ένας άνθρωπος έχει την ψυχή του πάντα ως πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει ο θυμός και δεν καλλιεργεί την αγάπη και τη μακροθυμία, δεν θα μπορεί ποτέ ως συνειδητοποιημένος πολίτης να βοηθά τους φίλους και τους άλλους ανθρώπους για το κοινό καλό και ως συνετός γονιός ή εχέφρων δάσκαλος να συμβουλεύει τα παιδιά, ώστε να εντάσσονται αρμονικά στο γύρω τους κοινωνικό σύνολο.
Ας μην αφήνουμε, λοιπόν, το θυμό να έχει ρίζες μέσα μας και να βοηθήσουμε, ο καθένας και όλοι μαζύ, το φως της αγάπης και της αλληλοκατανόησης να φωλιάζει, συν Θεώ, στις ψυχές μας πάντα και προς όλους τους συνανθρώπους μας.
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων, “Ηθοποιών Γεύμα”…
