Το τσεκούρι κατά των δημοσίων υπαλλήλων το είδαμε προ ημερών. Τον στόχο του τον καταλάβαμε. Ποιος το κρατούσε το αντιληφθήκαμε.
Πότε, όμως, θα συνειδητοποιήσουμε τι βρίσκεται πίσω από κάθε τέτοιο τσεκούρι ώστε να μην ξανασυμβεί ένα παρόμοιο περιστατικό δεν ξέρω και λυπάμαι.
Μήπως ήταν η δύσκολη θέση και η απόγνωση στις οποίες έχουν φέρει τον κόσμο η οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων ετών; Μήπως ήταν η προκατάληψη πολλών εκ των πολιτών απέναντι στους δημόσιους υπαλλήλους, ότι τάχα είναι παράσιτα που συντηρούνται από τους φόρους του λαού; Μήπως η απειλή βίας προκειμένου να επιταχυνθεί η επίλυση των προβλημάτων των πολιτών από τις αργόσυρτες Δημόσιες Υπηρεσίες;
Όποιος και να ήταν ο λόγος που έσπρωξε το τσεκούρι αυτό, το ορατό και άμεσο αποτέλεσμα ήταν ο τραυματισμός των υπαλλήλων Το μακροπρόθεσμο και μη δυνάμενο οράσθαι διά γυμνού οφθαλμού αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η παγίωση της χρήσης βίας ως μέσου επίλυσης διαφορών μεταξύ πολιτών και Δημοσίων Υπηρεσιών.
Και όλα αυτά σε μιαν εποχή σαν τη δική μας που η πλειοψηφία των Δημοσίων Υπηρεσιών είναι υποστελεχωμένες και το προσωπικό τους δεν αμείβεται πάντα σύμφωνα με τον κόπο του και δεν αξιολογείται με αξιοκρατία, ενώ ο όγκος της καθημερινής δουλειάς είναι σημαντικός σε όγκο και κοινωνική σπουδαιότητα.
Όπως και να έχει, ό,τι κι αν γίνει αργότερα, το αναμφισβήτητο γεγονός σήμερα είναι ότι η κοινωνία μας δέχτηκε άλλη μια πληγή από αυτό εδώ το τσεκούρι στο ήδη πληγιασμένο κορμί της. Αν δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας και δεν αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες που μας αναλογούν ως κοινωνία και περιοριστούμε να κουκουλώσουμε τούτη την λαβωματιά μονάχα με εμβαλωματικές και προσωρινού χαρακτήρα “λύσεις” (πχ μετάθεση των πληγέντων υπαλλήλων σε άλλη Υπηρεσία, καταδίκη, με αναστολή, των δραστών) , τότε είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα επαναληφθεί ξανά και άλλο παρόμοιο συμβάν και αργά ή γρήγορα θα καταφτάσει ανεπιστρεπτί και η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και ο καθένας θα κάνει έκτοτε ο,τι του κατέβει στο κεφάλι χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν και για τίποτα…
Εσείς τι λέτε για όλα τούτα;
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”…
Αγαπητέ κ. Γ. Ορφανέ, όλοι εμείς συμφωνούμε και σας συγχαίρουμε για τα συχνά κι επίκαιρα άρθρα σας με τους κοινωνικούς προβληματισμούς τούτες τις δύσκολες στιγμές της χώρας μας και όλου του κόσμου. Η αγωνία σας για βελτίωση της κοινωνικής πραγματικότητας αποτυπώνεται κι εκφράζεται στα κοινωνικά, ως επί το πλείστον, πονήματά σας, φανερώνοντας έτσι το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό σας. ” Όσο υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι… [FROM HERE TO ETERNITY..” , πάντα θα υπάρχει και η αντίστοιχη κοινωνική πολυπλοκότητα και τα συμβάντα – γεγονότα εξηγούνται κι ερμηνεύονται από τις Κοινωνικές Επιστήμες [Νομική, Εγκληματολία, Ανθρωπολογία, Ψυχολογία -Ψυχιατρική, Κοινωνιολογία κ.λ.π], ωστόσο, όσο αφορά το σκέλος της “τυχόν” ποινικής ή αστικής ευθύνης ΑΥΤΗ αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη προσοχή και υπευθυνότητα από τους ειδικούς επιστήμονες [Νομικοί, Εγκληματολόγοι, Ψυχολόγοι, Δικαστικοί] και, ακριβώς, στην απονομή της Ποινικής Δικαιοσύνης ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ εκάστοτε και η Κοινωνική ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ στη διαμόρφωση της -όποιας- εγκληματικής συμπεριφοράς κι αυτή [η συνυπαιτιότητα της Κοινωνίας] πάντα ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ κατά την επιμέτρηση της ποινής. Με ευθύνη μπορώ να εγγυηθώ ότι σήμερα οι νέοι μας επιστήμονες όλων των Κοινωνικών Επιστημών διακρίνονται για την επάρκεια και τον πλούτο των ειδικών γνώσεων και το σπουδαιότερο για την υπεροχή του ακέραιου χαρακτήρα τους, των αρετών και χαρισμάτων και επιδεξιοτήτων και την οσημέραι -μέρα τη μέρα- απόκτηση και εμπειρικών γνώσεων [βιωμάτων] αποτελούν εχέγγυα για καλύτερη κοινωνική συμβίωση και συνύπαρξη. Με εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/ος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.
Δεν μπορώ ν’ αποφύγω τα λάθη και παρακαλώ στην αγάπη σας, διορθώστε με: Αντί Εγκληματολία[;], διαβάστε, παρακαλώ: Εγκληματολογία. Ευχαριστώ Γ.Κ.