Λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων μάλλον είναι η καλύτερη εποχή για να έχεις μία πρώτη γνωριμία με το Λονδίνο. Για να πάρεις μία μικρή γεύση από αυτή τη Μητρόπολη του κόσμου, πρωτεύουσα της σημαντικότερης αποικιοκρατικής δύναμης στην παγκόσμια ιστορία που επηρέασε και επηρεάζει όσο λίγες τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την κουλτούρα. Για έδρα μας επιλέξαμε το King’s Cross – St. Pancras και ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο όπου τα… σκαλοπάτια του ήταν ανάλογα με τις μικρές διαστάσεις του δωματίου σε μία περιοχή που αναβαθμίζεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια.
Oxford street, όπως λέμε… Ερμού !
Αφού ξεπεράσαμε μικροπροβλήματα όπως την αναζήτηση μετασχηματιστή για τους φορτιστές μας -διότι οι πρίζες είναι διαφορετικές- κάναμε την πρώτη μας εξόρμηση με αφετηρία τον σταθμό της περιοχής από τον οποίο περνάνε οι 6 από τις 11 γραμμές του Μετρό αλλά και 3 του σιδηροδρόμου, ανάμεσα τους και το τραίνο για τη Γαλλία. Ηδη από την άφιξη μας στο αεροδρόμιο του Χίθροου εφοδιαστήκαμε με χάρτη του Μετρό και προπληρωμένη κάρτα Oyster με την οποία κάνεις σχεδόν όλες τις μετακινήσεις σου στα Μ.Μ.Μ. και τη χρησιμοποιείς κατά το δοκούν μέχρι να… αδειάσει. Πρώτος σταθμός ο Oxford Circus όπου και η ομώνυμη οδός -η Ερμού του Λονδίνου- αλλά και η κάθετη Regent Street με τη γειτονική Carnaby. Επιβλητικά κτήρια, όμορφα στολισμένα για τα Χριστούγεννα στα οποία θα βρεις τις πιο αναγνωρίσιμες ετικέτες προϊόντων παγκοσμίως σε τεράστια ποικιλία. Δεν είναι παράξενο που θα ακούσεις πάρα πολλές διαφορετικές γλώσσες εκεί συχνά δε και ελληνικά. Μετά από εξαντλητικό περπάτημα αναζητήσαμε παμπ στο γειτονικό Σόχο, για κάποια μπύρα. Οσο για φαγητό, στην Κινγκς Κρος υπάρχει πληθώρα εστιατορίων από διάφορες… φυλές όπως ακαι την πολύ γνωστή παγκοσμίως αλυσίδα ινδικών (Tandoori).
Πανοραμική θέα εις διπλούν…
Τη δεύτερη μέρα κινηθήκαμε νότια προς τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία του Λονδίνου με πρώτο το Big Ben και τo Αββαείο του Ουέστμινστερ (Westminster Abbey). Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην άλλη πλευρά του Τάμεση ξεχωρίζει το London Eye δίπλα στο Ενυδρείο και σχετικά κοντά στην Tate Modern. Με 25 στερλίνες επιλέξαμε να αφιερώσουμε μισή ώρα για να δούμε μία πανοραμική θέα της πόλης από ψηλά μέσα στα ειδικά διαμορφωμένες καμπίνες του τεράστιου αυτού τροχού. Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μακρυά βρίσκεται η Γέφυρα του Λονδίνου σε μία περιοχή όπου από το 2012 δεσπόζει ο Shard ένας πυραμοειδής ουρανοξύστης 310 μέτρων και 72 ορόφων. Μία ακόμα ευκαιρία για θέα από ψηλά από το μπαρ-εστιατόριο στο οποίο ακόμα και τα… WC του κτηρίου είναι διαμορφωμένα προς αυτή την προοπτική. Ευχάριστη έκπληξη η γνωριμία με τον πιο παλιό σερβιτόρο, τον Αλέξανδρο από την Ανδρο που μας “σκλάβωσε” με την εξυπηρέτηση του όταν είδε ότι είμαστε πατριώτες. Στη συνέχεια διασχίσαμε την Tower Bridge -ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία- και επιστρέψαμε στην άλλη όχθη του Τάμεση περνώντας μπροστά από τον πύργο (Tower of London) αλλά και τον νεόδμητο ουρανοξύστη που θυμίζει… Walkie Talkie και που διαθέτει τον ψηλότερο δημόσιο κήπο (Sky Garden) Κουρασμένοι το βράδυ επιλέξαμε ένα μπαρ σε ξενοδοχείο στην περιοχή του King’s Cross όπου γνωρίσαμε τον υπεύθυνο που είχε έρθει ένα χρόνο πριν από την Πάτρα. Ο Χάρης λοιπόν μετανάστευσε στο Λονδίνο όχι τόσο λόγω κρίσης αλλά επειδή σου δίνει την ευκαιρία να εξελιχθείς επαγγελματικά πολύ πιο γρήγορα. «Αν και η ζωή είναι αρκετά ακριβή και οι ρυθμοί εξαντλητικοί που δεν σου επιτρέπουν να κάνεις εύκολα οικογένεια» προσθέτει.
Σε ένα “ναό” του ποδοσφαίρου
Ως ποδοσφαιρόφιλοι η τρίτη μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη σε ένα “ναό” του αθλήματος όπως το Ουέμπλεϊ σε ένα προάστιο βορειοδυτικά. Το ανακατασκευασμένο εκ βάθρων από το 2000 γήπεδο που μπορεί να έχασε τα… καμπαναριά του (δίδυμους πύργους) όμως δεν παύει να αποτελεί για εμάς το σημαντικότερο στάδιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου -μαζί με το “Μαρακανά” το οποίο είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε 2,5 χρόνια πριν. Εκεί δεξιά υπάρχει και μία αγορά Outlet με όλες τις επώνυμες μάρκες σε περίπτωση που θέλετε να κάνετε ψώνια αν και ως Ελληνες δεν βρήκαμε ιδιαίτερα προσιτές τις τιμές. Επόμενος σταθμός το Notting Hill γνωστό από την ταινία του 1999 με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Χιου Γκραντ. Σαν να λέμε ένα προάστιο όπως η Κηφισιά, στο κέντρο όμως της πρωτεύουσας. Εδώ βρήκαμε και πιο “φιλικά” καταστήματα (στην Portobello) από τα οποία προμηθευτήκαμε σουβενίρ και κάτι κάλτσες από την… Καλιφόρνια! Και επειδή όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις και κάποιο Ελληνα δίπλα στο γιαπωνέζικο εστιατόριο ανακαλύψαμε το “Μαζί”. Ενα ελληνικό ρεστοράντ που άνοιξε πριν λίγα χρόνια μία κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη με αρκετά προσεγμένα πιάτα. Το βράδυ στην περιοχή ξανά του Σόχο μπορεί να μην προλάβαμε το σερβίρισμα στις παμπ -καθότι μας πρόλαβε το… καμπανάκι στις 11μ.μ.- ανακαλύψαμε όμως ένα υπόγειο μπαρ το “Zebrano” που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε ντισκοτέκ και κλαμπ της δεκαετίας του ’80.
“Βουτιά” στην παιδική ηλικία μέσω του Μουσείου της Μαντάμ Τισό
Την τέταρτη και τελευταία μέρα στο Λονδίνο επισκεφτήκαμε αρχικά μαζί με τη συνοδό μας ένα πραγματικό “ναό” του καταναλωτισμού, τα “Harrods” στην περιοχή του Kensington. Και προτιμήσαμε λίγη ώρα μετά να την “κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια” για να μην πληγεί ανεπανόρθωτα η σχέση μας! Μέσω του Hyde Park φθάσαμε στα ανάκτορα του Μπάκινγκχαμ και εκεί ζήσαμε όλο αυτό το σκηνικό μίας άλλης εποχής με άμαξες, στολές κ.λπ. Στη συνέχεια περπατήσαμε προς τον καθεδρικό ναό του Westminster, την μεγαλύτερη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία σε Αγγλία και Ουαλία. Επόμενος σταθμός μέσω του Μετρό, το Baker Street και το Μουσείο της Μαντάμ Τισό. Εκεί για περίπου 2 ώρες κάνεις μία “βουτιά” στην παιδική σου ηλικία και νομίζω ότι άξιζε το “αλμυρούτσικο” εισιτήριο των 35 λιρών, η εμπειρία αυτή. Δεν είναι μόνο τα κέρινα ομοιώματα ηθοποιών, τραγουδιστών και ηγετών του πλανήτη. Υπάρχει θεματική ενότητα με Σούπερ Ηρωες -με παράλληλη προβολή ταινίας 3D- με τους πρωταγωνιστές από τον “Πόλεμο των άστρων” ενώ ακόμα πιο ενδιαφέρουσα βρήκα την εμπειρία από την εποχή του Σέρλοκ Χολμς αλλά και την επίσκεψη με τραινάκι στα άδυτα του Μουσείου όπου σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις την ιστορία της πόλης με όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που την σημάδεψαν. Από την μεγάλη πυρκαγιά του 1666, την επιδημία πανώλης στο Μεσαίωνα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάντα με πρωταγωνιστές κέρινα ομοιώματα. Την τελευταία βραδιά μας κινηθήκαμε ξανά στα όρια του Σόχο και της πλατείας Πικαντίλι όπου και το κλαμπ-εστιατόριο Tiger Tiger. Σωματικός έλεγχος με σκανάρισμα ταυτότητας και σφραγίδα στον καρπό για να μπεις μέσα σε ένα ενδιαφέρον χώρο με πολύ νεολαία. Πάντως παραμείναμε λίγη ώρα για να προλάβουμε και το τελευταίο τρένο εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Το επόμενο πρωί αναχώρηση από το αεροδρόμιο Gatwick που απέχει περίπου μία ώρα με το κανονικό τρένο από το King’s Cross-St.Pancras.
Τι μας άρεσε και τι όχι…
Μέσα σε λίγες μέρες δεν μπορείς παρά να πάρεις μία μικρή μόνο γεύση από αυτή την τεράστια μεγαλούπολη των 7,5 εκατομμυρίων που φθάνει σχεδόν τα 14 στην μητροπολιτική περιοχή. Να όμως μερικά πράγματα που μας εντυπωσίασαν και άλλα που μας προβλημάτισαν.
+ Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανοίξεις ένα χάρτη ή να μην κοιτάξεις κάποια πινακίδα και να μην προσφερθεί κάποιος Εγγλέζος να σε εξυπηρετήσει με μία φοβερή ευγένεια.
– Πάρα πολλοί άστεγοι στις εισόδους του μετρό και μπροστά από τεράστια καταστήματα δημιουργούσαν μία έντονη αντίθεση. Και μην ξεχνάμε και τις θερμοκρασίες που απέχουν πολύ από τη χώρα μας.
+ Παντού γίνονται εργασίες ανακαίνισης καθώς τα περισσότερα κτήρια έχουν πίσω τους ιστορία αιώνων. Ομως πάντα έχουν προβλέψει για να υπάρχει χώρος να περάσουν οι πεζοί ενώ πολύ υψηλά δείχνουν και τα στάνταρ ασφαλείας με ενισχυμένες σκαλωσιές.
– Ακριβή ζωή και συνεχές τρέξιμο όχι για να ζήσεις πολυτελώς αλλά για να μπορέσεις να έχεις μία κανονική ζωή και να ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου. Ισως με το Brexit να γίνει μάλιστα πιο δύσκολη. Αν και εκεί στο Ηνωμένο Βασίλειο ούτε το νόμισμα τους απαρνήθηκαν ούτε καν την συνθήκη του Σένγκεν είχαν υπογράψει οπότε μάλλον οι επιπτώσεις από αυτή την έξοδο να μην είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Από την άλλη, θέμα υπάρχει με τις νέες συνθήκες που θα προκύψουν για τους χιλιάδες Ελληνες που εργάζονται σήμερα εκεί όπως και για τους πολίτες από τα άλλα κράτη της Ε.Ε.
+ Αν και βλέπεις ότι έχεις μπροστά σου ένα χωνευτήρι πολιτισμών, αισθάνεσαι μεγαλύτερη ασφά- λεια από άλλες γειτονικές χώρες. Προφανώς εδώ οι μετανάστες έχουν ενσωματωθεί πιο ομαλά και δεν έχουν γκετοποιηθεί όπως σε Γαλλία, Βέλγιο κ.λπ. Φυσικά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος για νέα χτυπήματα όπως τον Ιούλιο του 2005 στα Μ.Μ.Μ. και στις 10 Δεκεμβρίου έγιναν συλλήψεις δύο υπόπτων στο Λονδίνο.
– Μόνο… Εγγλέζοι δεν ήταν πάντως στις συγκοινωνίες τους. Συχνό φαινόμενο οι αλλαγές την τελευταία στιγμή των συρμών, η καθυστέρηση στη μία και μοναδική φορά που μπήκαμε στο κανονικό τρένο -με κίνδυνο να χάσουμε την πτήση για Αθήνα- ενώ περιμέναμε ολόκληρα 70 λεπτά να αναχωρήσουμε από το αεροδρόμιο του Gatwick και παραλίγο να χάσουμε την ανταπόκριση από το “Ελ. Βενιζέλος” για τα Χανιά.
