Κύριε διευθυντά,
σε πρώτη δημόσια προβολή προβλήθηκε στις 7.30 το βράδυ στο Πνευματικό κέντρο Χανίων, την Τετάρτη, η ταινία “Λουλούδια που Μαράθηκαν Νωρίς” Κακόπετρος 28 Αυγούστου 1944, παρουσία των πρωταγωνιστών του ντοκιμαντέρ, των συντελεστών της παραγωγής και πλήθους κόσμου. Το ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Ματθαίου – Φραντζεσκάκη και Βίκυς Αρβελάκη και μουσική Ψαραντώνη – Ψαρογιώργη και Γιάννη Παπατζανή.
Οση ώρα διήρκησε το ντοκιμαντέρ, όλοι μας ζήσαμε στο πετσί μας τη θηριωδία των Ναζί, την απελπισία των υπόδουλων Ελλήνων, τον φόβο του θανάτου που από στιγμή σε στιγμή έκλεινε σπίτια, σκορπούσε την καταστροφή, ερήμωνε χωριά ολάκαιρα. Η ανάσα μας έβγαινε με δυσκολία, τα μάτια μας δεν μπορούσαν να μείνουν δίχως δάκρυα και η ψυχή μας γέμισε με πολλαπλά συναισθήματα. Αίσθημα οργής, φόβου, τρόμου, αγωνίας, φρίκης, αγανάκτησης και ίσως κάποια στιγμή και εκδίκησης για τη μεγάλη θηριωδία που εισέπραξαν πολλοί Ελληνες από τους Ναζί.
Στο χωριό Κακόπετρος το ’44 εκτελέσθηκαν 23 χωριανοί στις 28 Αυγούστου. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και τα 4 αδέλφια της Ολυμπίας Δεσποτάκη, θεία μας αγαπημένη. Μία γυναίκα ηρωίδα, που όταν τη γνώρισα πριν από 47 χρόνια, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι έκρυβε μέσα στην ψυχή της τέτοιο πόνο. Ηταν πάντα με το χαμόγελο, με χορατά και με μία διάθεση να φιλοξενήσει και να προσφέρει.
Αργότερα όταν πέρασα κάποτε από το χωριό Κακόπετρος και είδα το εικονοστασάκι με τα 4 αδέλφια της, έμαθα ότι όταν ήταν η θεία, 12 ετών παιδούλα, έζησε τον χαμό του Μανώλη 27 ετών, του Σπύρου 24 ετών και των διδύμων Τάσου και Χαράλαμπου 17 ετών.
Λουλούδια που μαράθηκαν νωρίς. Παλληκάρια στο άνθος της ηλικίας τους που η μάνα τους τα βρήκε σκοτωμένα στον δρόμο λίγη ώρα μετά που τάισε στο σπίτι της τους αδίστακτους φονιάδες.
Αυτή η γυναίκα, η θεία Ολυμπία, έπνιξε μέσα της βαθιά, τον πόνο της, έκανε δική της οικογένεια, έκανε δικά της παιδιά και χάρισε την αγάπη της στις νυφάδες της, στα 6 εγγόνια της και στα 9 δισέγγονά της. Στάθηκε τυχερή που στα 85 της χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ αυτό, παρότι ξύπνησαν όλες οι αναμνήσεις της μαύρης εκείνης ημέρας, βρήκε τη δικαίωση, τιμήθηκε σαν πραγματκή ηρωίδα και έζησε ένα μνημόσυνο των αγαπημένων προσώπων με την παρουσία όλων μας. Και δεν ήταν μόνο τα 4 αδέλφια της θείας Ολυμπίας. 23 ήρωες, θύματα της οργής των Γερμανών έχασαν η ζωή τους άδικα και βίαια.
Από την οικογένεια της αγαπητής μου Ρουμπίνης Κουριδάκη – Φιλιππάκη σκοτώθηκαν η θεία της Αικατερίνη Κουριδάκη, η Ελευθερία Κουριδάκη και ο Μανώλης Κουριδάκης μόλις 2 ετών. Είναι απίστευτο, δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου, πώς άντεξαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τόσο πόνο. Συγκλονιστική μαρτυρία της κας Σοφίας Χατζηδάκη, πρώτης ξαδέλφης της θείας Ολυμπίας, που τον Αύγουστο του ’44 μετά το φονικό του Κακόπετρου, κουβαλούσε με άλλες κοπέλες τότε 14-15 χρονών, πάνω σε πόρτες ή παραθυρόφυλλα τους νεκρούς συγχωρινανούς και τους έθαβαν σε τάφους που άνοιγαν μόνες τους. Πόσο κουράγιο χρειάζεται να έχει ένα κοριτσάκι αυτής της ηλικίας για να κάνει κάτι τέτοιο; Και πόσο άραγε αυτή η εικόνα θα έχει επηρεάσει την ψυχή της;
Στα μάτια μου η Ολυμπία Δεσποτάκη και όλοι οι άλλοι φαίνονται σαν ημίθεοι, υπερφυσικά όντα κάτι μεγαλειώδες. Στοιχεία που συνθέτουν έναν ήρωα. Και έχει πολλούς ήρωες η Ελλάδα μας. Ολοι αυτοί ας αφήσουν παρακαταθήκη στα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους όλο αυτό το μεγαλείο της ψυχής τους που άντεξαν τόσο πόνο. Κάποιος αφηγητής στο νοκιμαντέρ ανέφερε ότι η Γερμανία του Μπετόβεν και του Μπαχ ήταν αδύνατον να βγάλει ανθρώπους με τέτοια κτηνώδη ένστικτα, τέτοια θηριοδία. Δυστυχώς όμως στιγμάτησαν τις ζωές πολλές ανθρώπων για όλη τους τη ζωή αυτοί οι άνθρωποι.
Τα τελευταία λόγια της Ολυμπίας Δεσποτάκη – Δρακακάκη στο τέλος της εκδήλωσης ήταν μία ευχή «Να ‘μαι γερή και να ονειρεύομαι τα αδέλφια μου». Πόσους απογόνους θα είχαν αν ζούσαν;
Θεία Ολυμπία να έρχονται στα όνειρά σου τα 4 λουλούδια που μαράθηκαν νωρίς, να ευωδιάζουν την ψυχή σου και να σου χαρίζουν το χαμόγελο που ποτέ δεν έχασες.
Μαριάννα Μαυροματάκη
