Σωστά, αναφέρθηκε πιστεύω, το. όνομα του νεαρού Πακιστανού, που επίσης δολοφόνησαν οι ναζί “θιασώτες” στην Πατρίδα. Δικαιώθηκε βεβαίως το κοινό αίσθημα της Δημοκρατικής Ελλάδας κι άλλο τι, δεν μονοπωλεί τα εικοσιτετράωρα, έως και τη Δευτέρα, προφανώς, που θα διαβάζονται οι “Αφορμές” από την “Ιστορική Δίκη” που έζησε το πανελλήνιο. Αλλά, δεν τελειώσαμε… Ιδωμεν, τι έπεται…
Σωστά λοιπόν αναφέρθηκε ο θάνατος του μελαμψού πρόσφυγα και θα προσθέσω, πως το παλληκάρι που γύρευε λίγο ήλιο μακριά από τον γενέθλιο τόπο του, απέβη μάρτυρας των κατατρεγμένων! Ολων των προπηλακισμένων, των ξένων, των βασανισμένων των λαβωμένων από την τυφλή, την ειδεχθή βία… , προσφύγων, μεταναστών.
Μια “τραγική μορφή” ικανή να “εγκολπωθεί” την τρυφερή ελεγεία μας, ο φτωχός ξένος, “δικαιωματικά” μαζί με τον θρήνο, για τον δικό μας…
Το παλληκάρι “που πήγαινε ταμένος του θανάτου” κατά τον ποιητή αφού με θάρρος γενναιότητα και πείσμα εκφράστηκε, εκφραζόταν, εναντίον του φασισμού…
Τον Παύλο Φύσσα…
Για τη Μάνα Φύσσα, τι να πω, ειπώθηκαν νομίζω όλα. Αλλη μια υπόκλιση πάντως, σ’ αυτή την συγκλονιστική “επικονίαση” του πόνου για το παιδί της, στην αγωνιστική απόδυση, πολύχρονη αγωνία και φθορά, για το Συλλογικό ζητούμενο….
Θα παραπέμψω μόνο τους αναγνώστες μας, στην υψηλή τιμή θεωρώ για τον αντιφασίστα μουσικό στο σχόλιο του πανεπιστημιακού δασκάλου κ. Νικ. Παρασκευόπουλου στο Α.Π.Θ. και πρώην υπουργού Δικαιοσύνης.
Την τιμή λοιπόν που του επεφύλαξε, να τον “θέσει” δίπλα στους ήρωες αγωνιστές, Γρηγόρη Λαμπράκη και Αλέκο Παναγούλη!!
«…που, συνειδητά ύψωσε το υπερήφανο ανάστημά του, απέναντι σε πολλούς και οπλισμένους. Υπεραιωνία η μνήμη του».
Καθώς γράφει, επί λέξη, άκρως εγκωμιαστικά, ο κ. Παρασκευόπουλος.
