Καλοκαιράκι και να ’τους πάλι τους ξένους μας να καταφτάνουν σωρηδόν, με πλήρη εξοπλισμό αφρικανικού σαφάρι και φυσικά το κινητό ανά χείρας, έτοιμο να καταγράψει πολύτιμες στιγμές των διακοπών τους.
Ακούγεται βέβαια, πως δεν αφήνουν αρκετό χρήμα, ειδικά όσοι έρχονται με κρουαζιερόπλοια. Όπως και να ‘χει όμως, τόσοι πολλοί που είναι, αναμφίβολα κατιτί ψωνίζει ή τρώει ο καθένας τους! Υποθέτουμε επίσης πως θα επιστρέψουν στις δουλειές τους ανανεωμένοι, γεμάτοι όμορφες εικόνες κι εντυπώσεις και θα μας ξανάρθουν! Έχει όμως περάσει ποτέ απ’ το μυαλό μας πως μπορεί κάποια στιγμή να τους κουράσει η πολυκοσμία κι η μαζικοποίηση, και την επόμενη χρονιά να οδεύσουν γι’ αλλού; Καλό θα ήταν λοιπόν
-πέρα απ’ τα βασικά, το φαγητό, τη στέγαση και τη ψυχαγωγία του- να στρέψουμε τον επισκέπτη μας σε χώρους πολιτισμού: Ποικίλα μουσεία ή εργαστήρια όπου θα προωθείται η παραδοσιακή υφαντική, η κατασκευή Κρητικού μαχαιριού ή στιβανιού. Να φροντίσουμε επίσης να έχει πρόσβαση σε δωρεάν παραστάσεις, να είναι ενήμερος για το που θα δει εκθέσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και άλλα πολλά. Και φυσικά να του προσφέρουμε τα κίνητρα να γνωρίσει -έστω για μια μέρα- την ενδοχώρα με τα εντυπωσιακά τοπία και τις όμορφες εξοχές της. Καθόλου δεν θα χρειάζεται τότε να καταφεύγουμε σε φθηνές λύσεις εντυπωσιασμού, που το μόνο που τελικά επιτυγχάνουν είναι να υποβαθμίζουν τον τόπο κι εμάς τους ίδιους…
ΠΡΩΤΕΪΝΗ ΠΡΩΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ…
Το ακούσαμε, το ξανακούσαμε το καταλάβαμε, και το εμπεδώσαμε για τα καλά! Έρχονται, λέει, τώρα τα…νέα τρόφιμα, που σύμφωνα με τους ειδικούς παράγονται εύκολα, σε μικρό χώρο και με ελάχιστα έξοδα! Θα βάλετε ας πούμε, μέσα σ’ ένα κουτί παπουτσιών –ναι, τόσο μικρό!- λίγα πρόθυμα για αναπαραγωγή έντομα. Θα τους ρίξετε μπόλικα φυλλαράκια, θα το ασφαλίσετε κι ιδού η πρωτεΐνη μας! Ένα σμήνος υγειών και καλοθρεμμένων εντόμων! Και όχι, μην γυρνάτε το κεφάλι μ’ αποστροφή. Δεν θα τα τρώμε ωμά! Θα τα ψήνουμε και θα τα κάνουμε…σκόνη! Άλευρα δηλαδή, πρωτεΐνης άκρως υγιεινής και θρεπτικότατης! Ό, τι πρέπει για τα κέικ και τις πίτες μας. Αν και δεν θα χρειαστεί να ταλαιπωρούμεθα, αφού τόσο που έχουν διαφημιστεί τα νέα τρόφιμα συντόμως θα τα δούμε να σκάνε μύτη στη αγορά! Ας μην ξεχνάμε πως κάποιοι λαοί ανέκαθεν τα έτρωγαν! Εμείς βέβαια όταν βλέπουμε στις προθήκες των μαγαζιών τους λόφους ολόκληρους, ξεροψημένες ακρίδες, μύγες, κατσαρίδες και σκουλήκια… αναγουλιάζουμε! Αλλά και τους δικαιολογούμε, σκεπτόμενοι πως τι να κάνουν οι καημένοι, τόσοι πολλοί που είναι τρώνε ως και τις…κατσαρίδες! Μήπως όμως ήλθε τώρα η σειρά μας;
ΕΝΑ ΕΥΦΥΕΣ… ΠΑΡΑΜΥΘΙ;
Αυτές τις ημέρες που τόσος λόγος γίνεται για τη «τεχνητή νοημοσύνη» ο νους γύρισε σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, που καθόλου δεν μας είχε τρομάξει όταν είδαμε έναν μεγάλο επιστήμονα να ψυχομαχεί κι ίσα-ίσα να προλαβαίνει να ενσωματώνει στο ρομπότ του μέρος της εγκεφαλικής του λειτουργίας, μαζί με τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του!
Ο καλός μας επιστήμονας πεθαίνει, το ρομπότ -ένα μεταλλικό κατασκεύασμα πελωρίων διαστάσεων και με απεριόριστη μυϊκή δύναμη- πέφτει σε βαρύ πένθος, η εμπλουτισμένη μνήμη του ωστόσο το σώζει, καθώς του θυμίζει πως κάποτε αγαπούσε μια κοπέλα -που ήταν το απωθημένο του δημιουργού του- και δικό του τώρα!
Αποφασίζει να τη… βρει κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός του πράγματος! Διότι, όπως είναι φυσικό, η γυναίκα τρομοκρατείται στη θέα του μηχανήματος, αρνιέται να το ακολουθήσει, με αποτέλεσμα ο «ερωτευμένος μας» να τη κυνηγά παντού, καταρρίπτοντας στύλους, αυτοκίνητα, πολυώροφα κτήρια και ό,τι άλλο βρεθεί στο δρόμο του! Ήταν μια ταινία που βεβαίως μιλούσε για τη υπέρμετρη δύναμη «μιας σκεπτόμενης μηχανής», αλλά τους άδολους εκείνους καιρούς δεν είχαμε κανένα λόγο ν’ ανησυχούμε και το προφητικό σενάριό της μας φάνηκε περισσότερο σαν ένα…ευφυές παραμύθι! Τώρα όμως διαπιστώνουμε πως ήταν μια σαφής προειδοποίηση για τα μελλοντικά μας πάθη… Ας ελπίζουμε ο ευφυής άνθρωπος του σήμερα να μην ξεπεράσει τα όριά του! Να σταματήσει εγκαίρως εκεί που πρέπει, πριν ο ίδιος καταστήσει τον εαυτό του…μηχανή στη θέση της μηχανής…
ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ…
Εκεί γύρω στα 1960 τόσο, κάπου σε απομονωμένο χωριό στην ενδοχώρα του νησιού εκεί όπου ανθούσε η κτηνοτροφία. Ήταν κι οι δυο τους τροφαντοί, καλοζωισμένοι και μας είχαν υποδεχτεί με χαρά και πολλά καλωσορίσματα στο τυροκομείο τους. Η μεγάλη μας παρέα έστεκε τώρα γύρω απ’ το καζάνι, ανυπόμονη να δει πως φορμάρονται τα νόστιμα αθοτυράκια που σχεδόν καθημερινά κοσμούσαν το τραπέζι μας.
Η οικοδέσποινα ήταν όλο περιποιήσεις, ο σύζυγός της απασχολημένος στο φορμάρισμα, λαλίστατος ωστόσο βάλθηκε να μας εξιστορήσει το πώς…γνωρίσθηκαν! «Την είδα στα χωράφια, μου άρεσε και την έκλεψα!» ήταν η πρώτη του κουβέντα κι εμείς οι μικρούλες μαζευτήκαμε και κοιτάξαμε η μια την άλλη με φόβο. «Την έκλεψε;;» Βεβαίως και την είχε κλέψει! Με τη θέλησή της ωστόσο, καθώς μας εξήγησε η ίδια. Εκείνος της έριξε ένα τρυφερό βλέμμα και συνέχισε την διήγησή του: «Δεν είχε τίποτα! Την πήρα μόνο με τα ρούχα που φορούσε και την έκανα αρχόντισσα!» Εμείς οι μικρές αναθαρρήσαμε λιγάκι, γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη παχουλή κυρία που χαμογελούσε πλατιά κι έδειχνε και το χαίρεται! Καθώς φαίνεται καλοπερνάς όταν σε κλέβουν! Και τι περιπέτεια κι αυτή αλήθεια!!
ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ…
Καύσωνας και πρώτη ημέρα εκπτώσεων, τ’ αμάξια σε διπλές γραμμές, τα πεζοδρόμια γεμάτα βιαστικούς ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν την ευκαιρία, μαζί κι εμείς, που με το ζόρι παίρνουμε τα πόδια μας -πολύ περισσότερο που κουβαλάμε τα ψώνια της ημέρας- όταν βλέπουμε μια αδέσποτη σκυλίτσα να έρχεται αργά και κουρασμένα προς το μέρος μας. Στη γειτονιά όλοι νοιαζόμαστε για τ’ αδέσποτα που σχεδόν καθημερινά θα βρουν σε γωνιές και εισόδους μπόλικο νερό και τροφή. Σε μερικά μαγαζιά μάλιστα τα φιλοξενούν τις νύχτες στις αυλές τους και φροντίζουν ακόμα και για την υγεία τους. Αυτή όμως η μικρή σκυλίτσα που δείχνει χαμένη, θα πάει άραγε κατά εκεί ή μήπως να την οδηγήσουμε εμείς; Κοντοστεκόμαστε και ξάφνου τη βλέπουμε να σταματά μπρος σ’ έναν βιαστικό άνδρα και τον κοιτά σαν κάτι να θέλει να του πει. Αυτόματα κατεβάζει αυτός στο ύψος του στόματός της το γεμάτο νερό μπουκάλι του, κλείνει λίγο την έξοδό του με το δάχτυλο -προφανώς για να μην τη πνίξει η απότομη ροή του νερού- και το βάζει στο στόμα της! Πίνει το ζώο αχόρταγα, σηκώνει το κεφάλι και κοιτά τον άγνωστο μ’ ευγνωμοσύνη, ύστερα προσπερνά ευχαριστημένο κι εμείς πώς να μην νοιώσουμε τη καρδιά να χτυπά δυνατά και τα μάτια να βουρκώνουν;
