Mικροί άρπαγες;

Παιδικό πάρτι, όπου βρεθήκαμε κι εμείς καλεσμένοι κι ελλείψει θέσεως βολευτήκαμε σε μια γωνιά του χώρου δίπλα ακριβώς στο τραπέζι με τα κεράσματα.
Οι οικοδεσπότες είχαν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να περάσουν καλά τα παιδιά -περιορισμένα τα εδέσματα, αλλά αρκετά για όλους- οι μικροί καλεσμένοι έχουν ήδη σερβιριστεί, που και που κάποιος ξαναγυρίζει στον μπουφέ κι εμείς άθελά μας πέφτουμε σε περισυλλογή κι αρχίζουμε μυστική συνομιλία με τον εαυτό μας.
«Γιατί…», σκεφτόμαστε, «…ετούτο εδώ το καλοζωισμένο παιδάκι αρπάζει το λουκάνικο, το δαγκώνει, το αφήνει όπου βρει κι ύστερα πέφτει με τα μούτρα στις κοτομπουκιές -μερικές απ’ τις οποίες παρατάει μισοφαγωμένες- για να γεμίσει τη χούφτα του καραμέλες και να φύγει τρέχοντας, αδιαφορώντας για όσες του πέφτουν εδώ κι εκεί; Και γιατί το άλλο παιδί πλησιάζει το τραπέζι ντροπαλά, διστάζει ν’ απλώσει χέρι κι όταν το απλώνει παίρνει ένα μικρό κομμάτι μόνο και το τρώει προσεκτικά ώρα πολύ, ενώ ταυτόχρονα σε ρωτά  μήπως θέλεις κι εσύ κάτι; Είναι θέμα χαρακτήρα και το ένα παιδί θα εξελιχτεί σε «μοναχοφαγά», ενώ το άλλο σε χρήσιμο, δοτικό πολίτη; Πρόκειται για  ευνοημένο μικρό άνθρωπο, που τα έχει ακόμα όλα και δεν τα εκτιμά, σε αντίθεση με τον άλλο, τον στερημένο ίσως, που η ζωή του δίδαξε νωρίς την πραγματική αξία των πραγμάτων; Ή μήπως είναι θέμα αγωγής και σωστής φροντίδας των γονιών; Και ποιο απ’ τα δυο αυτά νέα άτομα θα γίνει τελικά πιο ευτυχισμένος άνθρωπος;».
Αρκετά το σκεφτήκαμε το πράγμα, πολύ περισσότερο που ο μέγας «άρπαγας» ξαναγύρισε κι έφαγε μονοκοπανιά τρία πουράκια από ένα σχεδόν άδειο καλαθάκι, ενώ το «συνεσταλμένο» παιδί ήλθε, έκατσε δίπλα μας και μας έπιασε την κουβέντα!
Τι φταίει λοιπόν;
Η κακή ανατροφή ή ο κακός χαρακτήρας;
Νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι το πώς θα το μάθεις το παιδί!
Τι αξίες θα του δώσεις…
Με τι καλά εφόδια θα το προικίσεις για το μέλλον…
Νέοι γονείς λοιπόν, τον νου σας!
Μην επιτρέψετε στα παιδιά σας -ειδικά στους δύσκολους καιρούς μας- να γίνουν άρπαγες κι άνθρωποι δυστυχισμένοι…